அமெரிக்காவின் புகழ்பெற்ற 'டைம்ஸ்’ இதழ், உலகின் செல்வாக்கு மிகுந்த 100 மனிதர்களை ஒவ்வொரு வருடமும் பட்டியலிடும். அந்த வகையில், இந்த வருடம் உலகின் செல்வாக்கு மிகுந்த 100 மனிதர்களின் பெயர் பட்டியலை வெளியிட்டு இருக்கிறது. அதில் நான்கு பேர் இந்தியர்கள். மோடி, கெஜ்ரிவால், அருந்ததி ராய்க்கு அடுத்தபடியாக வருபவர் ஒரு தமிழர். பெயர் முருகானந்தம். இந்தியாவில், பெண்கள் பயன்படுத்தும் சானிட்டரி நாப்கின்கள் பயன்பாட்டில் வெளியே தெரியாத பெரும் புரட்சி செய்திருப்பவர். ஏற்கெனவே விகடன் வாசகர்களுக்கு அறிமுகமானவரைப் பற்றி ரீ - இன்ட்ரோ இங்கே...
வறுமையில் வாடும் முருகானந்தத்தின் மனைவி, நாப்கின்களுக்குப் பதிலாகக் கந்தல் துணியைப் பயன்படுத்துகிறார். நாப்கினின் விலை, எளிய மக்களுக்கு எட்டாத உயரத்தில் இருப்பதைத் தெரிந்துகொள்ளும் முருகானந்தம், எளிமையான, விலை குறைவான நாப்கின்களை உருவாக்க முயற்சி எடுக்கிறார். விலை குறைவான நாப்கின்கள் தயாரிக்க இவர் தந்த விலை அதிகம். ஒவ்வொரு முறையும் நாப்கின்கள் பற்றியே பேசிக்கொண்டிருப்பதால் வீட்டில் பல பிரச்னைகள் உருவெடுக்கின்றன. தான் தயாரிக்கும் நாப்கின்களை மருத்துவக் கல்லூரி மாணவிகளிடம் கொடுத்து பரிசோதிக்கிறார்.
ஒரு கட்டத்தில் இவரது மனைவியே இவரைவிட்டுப் பிரிந்து செல்கிறார். சோதனைக்காகப் பெண்கள் பயன்படுத்திய நாப்கின்களை முருகானந்தம் வீட்டுக்கு எடுத்துவர, பெண் பித்தன், பைத்தியக்காரன் என்று சுற்றுப்புறம் பட்டம் கொடுத்துக் கட்டம் கட்டுகிறது. அத்தனையையும் இழந்து இறுதியில் விலை மலிவான நாப்கின்களை வடிவமைக்கும் அந்த இயந்திரத்தை உருவாக்கி இருக்கிறார். அதன் மூலம் பல பெண்களைத் தொழில்முனைவோ ராகவும் மாற்றியிருக்கிறார். இந்த நிலையில் அவரின் அத்தனை வலிகளுக்கும் ஒத்தடம் கொடுப்பது போல் 'சுகாதாரப் போராளி’ என்று வர்ணித்து, இந்த வருட பட்டியலில் இடம் கொடுத்திருக்கிறது 'டைம்ஸ்’ பத்திரிகை. அமெரிக்காவில் ஒபாமா, பில்கேட்ஸ் முன்னிலையில் கருத்தரங்கத்தில் பேசிவிட்டு வந்திருக்கும் முருகானந்தத்திடம் பேசினோம்.
''ரொம்ப ரொம்பச் சந்தோஷம்ங்க. பல வருஷமாப் போராடி 2004-ம் வருஷம்தான் மலிவு விலை நாப்கினை டிசைன் பண்ணினேன். முதன்முதலாக, பயப்படாமல் என் நோக்கத்தைப் புரிந்துகொண்டு ஒரு மருத்துவக் கல்லூரி மாணவி அதைப் பயன்படுத்த முன் வந்தார். 'ரொம்ப நல்ல முயற்சி. கம்ஃபோர்ட்டா இருக்குண்ணே... உங்க முயற்சி நிச்சயம் வெற்றி பெறும்’னு சொன்னாங்க. அதுதான் நான் பெற்ற முதல் விருது... அங்கீகாரம். அந்தச் சகோதரிக்கு நன்றி!''
''உலக அளவுல ஃபேமஸ் ஆகிட்டீங்க. நிறையப் பேர் பிசினஸ் பேசியிருப்பாங்களே?''
'' 'நாங்க இத்தனை புரஃபஷனல்கள், இயந்திரங்கள், டெக்னாலஜி வைச்சு பண்றதை, அதே குவாலிட்டியில் எப்படிக் கம்மியான விலையில் தயார் பண்றீங்க?’னு கேட்டாங்க. நான் அவங்ககிட்ட, 'உங்களுக்கு இது பிசினஸ்; எனக்கு லட்சியம்’னு பதில் சொன்னேன். பிசினஸ்னு யோசிக்க ஆரம்பிச்சா, கொசு மாதிரி மாறி யார் ரத்தத்தை உறிஞ்சலாம்னு அலைஞ்சுகிட்டு இருப்போம். லட்சியம்னு இருந்ததால பட்டாம் பூச்சி மாதிரி மாறி, மகரந்த சேர்க்கைக்குப் பயன்படுகிறேன். பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் வாழுற விளைநிலங்களை அழிச்சு, தொழிற்சாலைகளைக் கட்டி அங்கே சில நூறு பேருக்கு வேலை தர்றதுக்குப் பேர்தான் பிசினஸ். எனக்கு அது பிடிக்காது. என் கண்டுபிடிப்பு, மக்களுக்காக இருக்கணும்; மக்களோடு இருக்கணும்.. அவ்வளவுதான்!''
''உங்கள் கண்டுபிடிப்பு இவ்வளவு தூரம் பேசப்படும்னு நினைச்சீங்களா?''
''இல்லைங்க. முதல்ல என் மனைவி, தங்கைனு என் சொந்தங்களின் வலியைப் போக்கத்தான் நினைச்சேன். அப்புறம்தான் இந்தியாவில் 95 சதவிகித பெண்கள், நாப்கின் பயன்படுத்தறதே இல்லைனு தெரிஞ்சுகிட்டேன். வங்க தேசத்தில் வறுமையில் வாடும் பெண்கள், மாதவிடாய் காலத்தில் காய்ந்த இலை, மரத்தூள், காகிதம், சாம்பலைப் பயன்படுத்துறாங்கனு தெரிஞ்சப்ப, அதிர்ச்சி ஆகிட்டேன். அப்போதுதான் எந்தப் பிரச்னை வந்தாலும் இதை நிறுத்தவே கூடாதுனு முடிவு செஞ்சேன்.
இந்த புராஜெக்ட் பத்தி முதன்முதலில் ஐ.ஐ.டி கல்லூரியில் பேசினப்ப, என்னைப் பார்த்துச் சிரிச்சாங்க. 'இந்தச் சின்ன மெஷின் என்ன செஞ்சிடப்போகுது?’னு அலட்சியமா கேட்டாங்க. அந்த ஓர் இயந்திரம் இன்னைக்கு 1,300 இயந்திரமா பெருகியிருக்கு. பல பெண்களுக்கு வேலைவாய்ப்பையும் ஆரோக்கியத்தையும் கொடுத்திருக்கு. இன்னைக்கு இந்த இயந்திரம் 11 நாடுகளில் பயன்பாட்டில் உள்ளது. ஆப்பிரிக்கா போன்ற பின்தங்கிய நாடுகளில் இதன் தேவைகளைப் பற்றியும், வளர்ந்த நாடுகளில் இதன் சிறப்பம்சம் பற்றியும் விளக்கியும் பெண்களுக்கு விழிப்பு உணர்வு கொடுக்கணும். குளிர் நாடுகளில்கூடப் பல பெண்கள் இந்தப் பிரச்னைக்கு ஆளாகி இருக்காங்க. அவங்க பிரச்னையைத் தீர்க்க முயற்சி எடுத்துட்டு இருக்கேன். ஒண்ணே ஒண்ணுதான். நல்லது நினைச்சா நல்லதே நடக்கும்!''
''எதிர்கால லட்சியம் என்ன?''
இந்தியாவை ஆரோக்கியமான நாடாக மாத்தணும். இது ஒரு விதைதான். முழுத் தீர்வுக்கு இன்னும் நிறையப் பயணிக்கணும். அதுக்காக இளைஞர்களின் பங்களிப்பை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கேன். இந்தியாவில் மட்டுமே 10 லட்சம் பெண்களைத் தொழில்முனைவராக மாத்தணும். அவங்க மூலமா உலகம் முழுக்க இருக்குற சகோதரிகள் முகத்தில் சிரிப்பை வரவைக்கணும்!''
எந்த சகோதிரியும் அழுக்குத் துணியை பயன்படுத்தக் கூடாது!
ஆனந்த விகடனில் இருந்து..
பெண்களுக்கான சானிடரி நாப்கின் அடிமட்ட ஏழைப் பெண்களுக்கும் போய்ச்சேரும் அற்புதத்தை நிகழ்த்தியவர் முருகானந்தம். ஆனால், இதற்கு இவர் கொடுத்த விலை... நம்மால் நினைத்துக்கூட பார்க்க முடியாது. அவருடைய வார்த்தைகளிலேயே படிப்போம்!
'என் ஊர் பாப்பநாயக்கன்புதூர். அப்பா நெசவுத் தொழிலாளி. அம்மா விவசாயக் கூலி. எனக்கு ரெண்டு தங்கச்சிங்க. திடீர்னு ஒருநாள் அப்பா இறந்துட்டார். குடும்பமே இடிஞ்சு போயிடுச்சு. வீட்டின் வறுமையைப் போக்க கிரில் பட்டறைக்குப் போனேன். அங்க புதுசு, புதுசா நிறைய முயற்சி பண்ணினேன். அம்மா வாசல்ல போடுற கோலத்தை வீட்டு ஜன்னல் ஆக்கினேன். இதனால, என் முதலாளிக்கு என்னை ரொம்பப் பிடிச்சுப் போச்சு.
ஆனா, எனக்கு ஒரு தொழில்லயே ரொம்ப நாள் ஒட்டாது. நான் கிளம்புறேன்னு சொன்னப்ப முதலாளி, 'நீயே இந்தக் கடையை வாங்கிக்கோ’னு சொல்லி பணத்துக்கு வழிகாட்டினார். கடையை எடுத்து நல்லாவே நடத்தினேன். எனக்குக் கல்யாணமும் ஆச்சு. ஒருநாள் என் மனைவி எதையோ மறைச்சி எடுத்துட்டுப் போனாங்க. என்னனு கேட்டப்ப, 'இது பொம்பளைங்க சமாச்சாரம்’னு சொல்லிட்டு விறுவிறுனு ஓடப் பார்த்தாங்க. நான் அவங்ககிட்ட இருந்து அதைப் பிடுங்கிப் பார்த்தா அழுக்கான துணி. 'ஏன் ஒரு நாப்கின் வாங்கக் கூடாதா?’னு மனைவியைத் திட்டினேன். அவங்களோ, 'அதுக்கு எல்லாம் செலவு பண்ணா குழந்தைக்குப் பால் வாங்க எங்க போவேன்’னு கேட்டாங்க. அதோட மட்டும் இல்லாம பெரும்பாலான கிராமப் பெண்கள் வசதி இல்லாததால இதுமாதிரி அழுக் குத் துணிகளைத்தான் பயன்படுத்துறாங்கனு அவங்க சொன்னதைக் கேட்டு அதிர்ந்துபோயிட்டேன்.
அப்பதான் நாப்கினை நாமே தயாரிக்கலாமேனு எண்ணம் எழுந்துச்சு. கடையில ஒரு நாப்கினை வாங்கி, அதைப் பிரிச்சுப் பார்த்தேன். அதுல பஞ்சு மாதிரி ஒரு பொருள் இருந்துச்சு. உடனே பஞ்சை நல்லா அடைச்சு நாப்கின் தயாரிச்சேன். இதை யார்கிட்டே போய் சோதனை பண்ண முடியும். என் மனைவிகிட்ட போய் தயக்கமா நின்னேன். இப்படியே என்னோட சோதனைகள் தொடர்ந்தது. ஆனா, ஏகப்பட்ட ஏமாற்றம். ஒருகட்டத்துல என் மனைவிக்கு என் மேல ரொம்பக் கோபம்வந்து இந்த விஷயத்தை நிறுத்துங்கனு சொல்லி கண்டபடி திட்டிட்டாங்க. வேற வழி இல்லாம நான் பக்கத்துல இருந்த மருத்துவக் கல்லூரி பெண்களிடம் என் ஆராய்ச்சியைச் சொல்லி உதவி கேட்டேன். பல பெண்கள் என்னை பைத்தியக்காரன் மாதிரி பார்த்துட்டு, திட்டினாங்க. சிலர் ஒத்துழைப்புக் கொடுக்க முன்வந்தாங்க. சில வாரங்களில் அவங்களாலும் தொடர்ந்து ஒத்துழைக்க முடியலை. வேற வழி இல்லாம என்னையே சோதனை எலியாக்க முடிவு பண்ணினேன்.
என் நண்பரின் கறிக் கடையில் இருந்து சூடான ரத்தத்தை வாங்கிட்டு வந்து இடுப்பில் ஃபுட்பால் பிளாடரில் நிரப்பிக்கிட்டேன். நடுவில சின்னக் குழாய் மூலமா நாப்கினை நோக்கி இணைச்சுக்கிட்டேன். பிளாடரை அழுத்தினா ரத்தம் நாப்கினில் விழும். இந்த நாப்கினுக்காகப் பலவிதமான பஞ்சுகளை வெச்சுப் பரிசோதிச் சேன். இந்தச் சோதனையில் என் வேட்டி எல்லாம் ரத்தம் கொட்டினது. ஒரு மணி நேரத்தில் தாங்க முடியாத நாற்றம் வரும். இதைப் பார்த்து எனக்கு ஏதோ பால்வினை நோய் இருக்குனு ஊர்ல தகவல் பரவிடுச்சு. என் மனைவி கோவிச்சுக்கிட்டு என்னைவிட்டு நிரந்தரமாப் பிரிஞ்சுப்போயிட்டாங்க!
சோதனைக்காக என் பட்டறையில் இருந்த கடைசி ஸ்கிராப் வரைக்கும் வித்துட்டேன். ஆனாலும், எனக்கு நம்பிக்கை மட்டும் போகலை. சில பெண்கள் உபயோகப்படுத்தின நாப்கின்களைச் சேகரிச்சு, அதை வீட்டுல காயவெச்சு சோதனை செஞ்சேன். என் அம்மா இதைப் பார்த்து எனக்கு யாரோ சூனியம் வெச்சுட்டாங்கனு தனியா போயிட்டாங்க. ஊர்க்காரங்க எல்லாம் சேர்ந்து என்னை ஊரைவிட்டு விலக்கிவெச்சுட்டாங்க.
கண்ணீரோட நான் என் கிராமத்தைவிட்டு கிளம்பினப்ப, என் கூடவந்த ஒரே ஜீவன் நான் வளர்த்த நாய் மட்டும்தான். அதோட கோவைக்கு கிளம்பி வந்துட்டேன். ரூம் பிடிச்சுத் தங்கி வெறும் பிரெட் மட்டும் சாப்பிட்டு ஓயாம உழைச்சேன். அப்புறம்தான் வெளிநாட்டு கம்பெனிக்காரன் பயன்படுத்தறது ஃபைன் மரப் பஞ்சுனு தெரிஞ்சுது. அதைக்கொண்டு நாப்கின் தயாரிக்கிற இயந்திரம் எட்டுக் கோடி ரூபாய் ஆகும்னு சொன்னாங்க.
நான் ஃபைன் மரப் பஞ்சை அமெரிக்காவில் இருந்து இறக்குமதி பண்ணினேன். சுமார் ஆறு மாசம் ரெண்டு மணி நேரம் மட்டுமே தூங்கி, கஷ்டப்பட்டு ஒரு இயந்திரத்தைத் தயாரிச்சுட்டேன். இதுக்கு 65 ஆயிரம் செலவாச்சு. இயந்திரத்தைத் தயாரிச்சு முடிச்சப்ப என் கையில் ஒரு பைசா இல்லை. சேமிப்பு, இருந்த சொச்ச சொத்து எல்லாத்தையும் இழந்துட்டேன். ஆனா, அதுல தயாரிச்ச ஒரு நாப்கினை ஒரு கல்லூரி பொண்ணு பயன்படுத்திட்டு, 'அண்ணா, இதை யூஸ் பண்ற மாதிரியே எனக்குத் தெரியலை. ரொம்ப வசதியா இருக்கு’னு சொன்னப்போ கதறி அழுதுட்டேன்.
அது என் பல வருஷக் கனவு. அதுக்காக நான் என் வாழ்க்கையையே இழந்திருக்கேன். தகவல் பரவி நிறையப் பேர் இந்த இயந்திரத்தைத் தயாரிக்கச் சொல்லி ஆர்டர் கொடுத்தாங்க. நான் தயாரிச்ச இயந்திரம் மூலமாப் பெண்களே சுலபமா நாப்கினைத் தயாரிக்க முடியும். ஒரு நாப்கின் விலை ஒரு ரூபாய்தான். சமீபத்துல ஐ.ஐ.டி., 'சமூக மாற்றத்துக்கான சிறந்த கண்டுபிடிப்பு’ என் கண்டுபிடிப்பைத் தேர்வு செஞ்சது. ஐ.ஐ.டி., ஐ.ஐ.ஐ. இங்க எல்லாம் போய் சிறப்பு விருந்தினராகப் பேசி இருக்கேன். ரத்தன் டாடா, நாராயணமூர்த்தி ஆகியோரும் என் திட்டத்துக்கு உதவ முன்வந்து இருக்காங்க. என்னோட நோக்கம், இந்தியாவுல இருக்கிற அத்தனை ஏழைப் பொண்ணுங்களுக்கும் என் கண்டுபிடிப்பு போய் சேரணும். இனி எந்த சகோதரியும் மாதவிடாய் காலங்கள்ல அழுக்குத் துணியைப் பயன்படுத்தக் கூடாது...'' - அவர் பேசி முடித்தபோது எனக்குக் கண்கள் கலங்கி விட்டன!
- பூ.கொ.சரவணன்
படங்கள் : கே.ஆர்.வெங்கடேஸ்வரன்
http://www.bbc.co.uk/tamil/multimedia/2013/10/131028_napkinforwomen.shtml
கடைசியாக பிரசுரிக்கப்பட்டது: 28 அக்டோபர், 2013 - 17:37 ஜிஎம்டி
மாதவிடாய் காலங்களில் பெண்கள் பயன்படுத்துவதற்கான நப்கின்களை மலிவான விலையில் தயாரிக்கும் இயந்திரம் ஒன்றை கோயம்புத்தூரைச் சேர்ந்த ஒருவர் கண்டுபிடித்து அறிமுகம் செய்துள்ளார்.
தமிழ்நாட்டின் கோயம்புத்தூரைச் சேர்ந்த முருகானந்தம் என்பவரே இதனை கண்டுபிடித்து ஏழைக் குடும்பங்களுக்கான வாழ்வாதாரத் தொழிலுக்கு உதவியாக அந்த மரத்திலான இயந்திரங்களை அறிமுகம் செய்துள்ளார்.
இதன் மூலம் மாதவிடாய் காலங்களில் பெண்கள் அழுக்கு துணிகளை அதற்காக பயன்படுத்தும் நிலை போய், நல்ல சுகாதாரமான வழிகளை அவர்கள் கையாள்வதற்கான வழியும் ஏற்படும் என்கிறார் முருகானந்தம்.
அந்த நப்கின்களை வாங்க பெரும் பணம் கொடுக்கும் நிலையும் இதனால் மாறிவிடும் என்றும் அவர் கூறுகிறார்.
தனது முயற்சி குறித்து அவர் இந்தக் காணொளியில் விளக்குகிறார்.
Wikipage : http://en.wikipedia.org/wiki/Arunachalam_Muruganantham
TedX video: https://www.youtube.com/watch?v=oQI0TngMm_0
Arunachalam Muruganantham: The first man to wear a sanitary napkin : https://www.youtube.com/watch?v=V4_MeS6SOwk
BBC News - The Indian sanitary pad revolutionary
By Vibeke VenemaBBC World Service
A school dropout from a poor family in southern India has revolutionised menstrual health for rural women in developing countries by inventing a simple machine they can use to make cheap sanitary pads.
Arunachalam Muruganantham's invention came at great personal cost - he nearly lost his family, his money and his place in society. But he kept his sense of humour.
"It all started with my wife," he says. In 1998 he was newly married and his world revolved around his wife, Shanthi, and his widowed mother. One day he saw Shanthi was hiding something from him. He was shocked to discover what it was - rags, "nasty cloths" which she used during menstruation.
"I will be honest," says Muruganantham. "I would not even use it to clean my scooter." When he asked her why she didn't use sanitary pads, she pointed out that if she bought them for the women in the family, she wouldn't be able to afford to buy milk or run the household.
Wanting to impress his young wife, Muruganantham went into town to buy her a sanitary pad. It was handed to him hurriedly, as if it were contraband. He weighed it in his hand and wondered why 10g (less than 0.5oz) of cotton, which at the time cost 10 paise (£0.001), should sell for 4 rupees (£0.04) - 40 times the price. He decided he could make them cheaper himself.
He fashioned a sanitary pad out of cotton and gave it to Shanthi, demanding immediate feedback. She said he'd have to wait for some time - only then did he realise that periods were monthly. "I can't wait a month for each feedback, it'll take two decades!" He needed more volunteers.
When Muruganantham looked into it further, he discovered that hardly any women in the surrounding villages used sanitary pads - fewer than one in 10. His findings were echoed by a 2011 survey by AC Nielsen, commissioned by the Indian government, which found that only 12% of women across India use sanitary pads.
Muruganantham says that in rural areas, the take-up is far less than that. He was shocked to learn that women don't just use old rags, but other unhygienic substances such as sand, sawdust, leaves and even ash.
Women who do use cloths are often too embarrassed to dry them in the sun, which means they don't get disinfected. Approximately 70% of all reproductive diseases in India are caused by poor menstrual hygiene - it can also affect maternal mortality.
Finding volunteers to test his products was no mean feat. His sisters refused, so he had the idea of approaching female students at his local medical college. "But how can a workshop worker approach a medical college girl?" Muruganantham says. "Not even college boys can go near these girls!"
He managed to convince 20 students to try out his pads - but it still didn't quite work out. On the day he came to collect their feedback sheets he caught three of the girls industriously filling them all in. These results obviously could not be relied on. It was then that he decided to test the products on himself. "I became the man who wore a sanitary pad," he says.
He created a "uterus" from a football bladder by punching a couple of holes in it, and filling it with goat's blood. A former classmate, a butcher, would ring his bicycle bell outside the house whenever he was going to kill a goat. Muruganantham would collect the blood and mix in an additive he got from another friend at a blood bank to prevent it clotting too quickly - but it didn't stop the smell.
He walked, cycled and ran with the football bladder under his traditional clothes, constantly pumping blood out to test his sanitary pad's absorption rates. Everyone thought he'd gone mad.
He used to wash his bloodied clothes at a public well and the whole village concluded he had a sexual disease. Friends crossed the road to avoid him. "I had become a pervert," he says. At the same time, his wife got fed up - and left. "So you see God's sense of humour," he says in the documentary Menstrual Man by Amit Virmani. "I'd started the research for my wife and after 18 months she left me!"
Then he had another brainwave - he would study used sanitary pads: surely this would reveal everything. This idea posed an even greater risk in such a superstitious community. "Even if I ask for a hair from a lady, she would suspect I am doing some black magic on her to mesmerise her," he says.
He supplied his group of medical students with sanitary pads and collected them afterwards. He laid his haul out in the back yard to study, only for his mother to stumble across the grisly scene one afternoon. It was the final straw. She cried, put her sari on the ground, put her belongings into it, and left. "It was a problem for me," he says. "I had to cook my own food."
Worse was to come. The villagers became convinced he was possessed by evil spirits, and were about to chain him upside down to a tree to be "healed" by the local soothsayer. He only narrowly avoided this treatment by agreeing to leave the village. It was a terrible price to pay. "My wife gone, my mum gone, ostracised by my village" he says. "I was left all alone in life."
Still, he carried on. The biggest mystery was what successful sanitary pads were made of. He had sent some off for laboratory analysis and reports came back that it was cotton, but his own cotton creations did not work. It was something he could only ask the multinational companies who produced sanitary products - but how? "It's like knocking on the door of Coke and saying, 'Can I ask you how your cola is manufactured?'"
Muruganantham wrote to the big manufacturing companies with the help of a college professor, whom he repaid by doing domestic work - he didn't speak much English at the time. He also spent almost 7,000 rupees (£70) on telephone calls - money he didn't have. "When I got through, they asked me what kind of plant I had," he says. "I didn't really understand what they meant."
In the end, he said he was a textile mill owner in Coimbatore who was thinking of moving into the business, and requested some samples. A few weeks later, mysterious hard boards appeared in the mail - cellulose, from the bark of a tree. It had taken two years and three months to discover what sanitary pads are made of, but there was a snag - the machine required to break this material down and turn it into pads cost many thousands of dollars. He would have to design his own.
Four-and-a-half years later, he succeeded in creating a low-cost method for the production of sanitary towels. The process involves four simple steps. First, a machine similar to a kitchen grinder breaks down the hard cellulose into fluffy material, which is packed into rectangular cakes with another machine.
The cakes are then wrapped in non-woven cloth and disinfected in an ultraviolet treatment unit. The whole process can be learned in an hour.
Muruganantham's goal was to create user-friendly technology. The mission was not just to increase the use of sanitary pads, but also to create jobs for rural women - women like his mother. Following her husband's death in a road accident, Muruganantham's mother had had to sell everything she owned and get a job as a farm labourer, but earning $1 a day wasn't enough to support four children. That's why, at the age of 14, Muruganantham had left school to find work.
The machines are kept deliberately simple and skeletal so that they can be maintained by the women themselves. "It looks like the Wright brothers' first flight," he says. The first model was mostly made of wood, and when he showed it to the Indian Institute of Technology, IIT, in Madras, scientists were sceptical - how was this man going to compete against multinationals?
But Muruganantham had confidence. As the son of a handloom worker, he had seen his father survive with a simple wooden handloom, despite 446 fully mechanised mills in the city. That gave him the courage to take on the big companies with his small machine made of wood - besides, his aim was not really to compete. "We are creating a new market, we are paving the way for them," he says.
Unbeknown to him, the IIT entered his machine in a competition for a national innovation award. Out of 943 entries, it came first. He was given the award by the then President of India, Pratibha Patil - quite an achievement for a school dropout. Suddenly he was in the limelight.
"It was instant glory, media flashing in my face, everything" he says. "The irony is, after five-and-a-half years I get a call on my mobile - the voice huskily says: Remember me?"
It was his wife, Shanthi. She was not entirely surprised by her husband's success. "Every time he comes to know something new, he wants to know everything about it," she says. "And then he wants to do something about it that nobody else has done before."
However, this kind of ambition was not easy to live with. Not only was she shocked by his interest in such a matter, but it took up all of his time and money - at the time, they hardly had enough money to eat properly. And her troubles were compounded by gossip.
"The hardest thing was when the villagers started talking and treating us really badly," she says. "There were rumours that he was having affairs with other women, and that was why he was doing such things." She decided to go back home to live with her mother.
After Shanthi, eventually Muruganantham's own mother and the rest of the villagers - who had all condemned, criticised and ostracised him - came round too.
Muruganantham seemed set for fame and fortune, but he was not interested in profit. "Imagine, I got patent rights to the only machine in the world to make low-cost sanitary napkins - a hot-cake product," he says. "Anyone with an MBA would immediately accumulate the maximum money. But I did not want to. Why? Because from childhood I know no human being died because of poverty - everything happens because of ignorance."
He believes that big business is parasitic, like a mosquito, whereas he prefers the lighter touch, like that of a butterfly. "A butterfly can suck honey from the flower without damaging it," he says.
There are still many taboos around menstruation in India. Women can't visit temples or public places, they're not allowed to cook or touch the water supply - essentially they are considered untouchable.
It took Muruganantham 18 months to build 250 machines, which he took out to the poorest and most underdeveloped states in Northern India - the so-called BIMARU or "sick" states of Bihar, Madhya Pradesh, Rajasthan, and Uttar Pradesh. Here, women often have to walk for miles to fetch water, something they can't do when they are menstruating - so families suffer.
"My inner conscience said if I can crack it in Bihar, a very tough nut to crack, I can make it anywhere," says Muruganantham.
It was hard even to broach the subject in such a conservative society. "To speak to rural women, we need permission from the husband or father," he says. "We can only talk to them through a blanket."
There are also myths and fears surrounding the use of sanitary pads - that women who use them will go blind, for example, or will never get married. But slowly, village by village, there was cautious acceptance and over time the machines spread to 1,300 villages in 23 states.
In each case, it's the women who produce the sanitary pads who sell them directly to the customer. Shops are usually run by men, which can put women off. And when customers get them from women they know, they can also acquire important information on how to use them. Purchasers may not even need any money - many women barter for onions and potatoes.
While getting the message out to new areas of the country is still difficult, Muruganantham is sceptical about the effectiveness of TV advertising. "You always have a girl in white jeans, jumping over a wall," he says. "They never talk about hygiene."
Most of Muruganantham's clients are NGOs and women's self-help groups. A manual machine costs around 75,000 Indian rupees (£723) - a semi-automated machine costs more. Each machine converts 3,000 women to pad usage, and provides employment for 10. They can produce 200-250 pads a day which sell for an average of about 2.5 rupees (£0.025) each.
Women choose their own brand-name for their range of sanitary pads, so there is no over-arching brand - it is "by the women, for the women, and to the women".
Muruganantham also works with schools - 23% of girls drop out of education once they start menstruating. Now school girls make their own pads. "Why wait till they are women? Why not empower girls?"
The Indian government recently announced it would distribute subsidised sanitary products to poorer women. It was a blow for Muruganantham that it did not choose to work with him, but he now has his eyes on the wider world. "My aim was to create one million jobs for poor women - but why not 10 million jobs worldwide?" he asks. He is expanding to 106 countries across the globe, including Kenya, Nigeria, Mauritius, the Philippines, and Bangladesh.
"Our success is entirely down to word-of-mouth publicity," he says. "Because this is a problem all developing nations face."
Muruganantham now lives with his family in a modest apartment. He owns a jeep, "a rugged car that will take me to hillsides, jungles, forest", but has no desire to accumulate possessions. "I have accumulated no money but I accumulate a lot of happiness," he says. "If you get rich, you have an apartment with an extra bedroom - and then you die."
He prefers to spend his time talking to university and college students. He's an engaging and funny speaker, despite his idiosyncratic English. He says he is not working brain to brain but heart to heart.
"Luckily I'm not educated," he tells students. "If you act like an illiterate man, your learning will never stop... Being uneducated, you have no fear of the future."
His wife Shanthi agrees with him on this point. "If he had completed his education, he would be like any other guy, who works for someone else, who gets a daily wage," she says. "But because he did not complete school, he had the courage to come out to start a business of his own. Now he's employing other people."
Shanthi and Muruganantham are now a tight unit. "My wife, the business - it is not a separate thing, it is mixed up with our life," he says.
When a girl reaches puberty in their village, there is a ceremony - traditionally it meant that they were ready to marry. Shanthi always brings a sanitary pad as a gift and explains how to use it.
"Initially I used to be very shy when talking to people about it," she says. "But after all this time, people have started to open up. Now they come and talk to me, they ask questions and they also get sanitary napkins to try them. They have all changed a lot in the village."
Muruganantham says she does a wonderful job.
He was once asked whether receiving the award from the Indian president was the happiest moment of his life. He said no - his proudest moment came after he installed a machine in a remote village in Uttarakhand, in the foothills of the Himalayas, where for many generations nobody had earned enough to allow children to go to school.
A year later, he received a call from a woman in the village to say that her daughter had started school. "Where Nehru failed," he says, "one machine succeeded."
Arunachalam Muruganantham spoke to Outlook on the BBC World Service. Listen again on iPlayer or get the Outlook podcast.
Arunachalam Muruganantham
In under 12 minutes, listen to the fascinating journey of a workshop helper - from being rejected by the same women whose lives he wanted to change - to now gearing up to create jobs for a million women.
Innovator, entrepreneur
Arunachalam Muruganantham of Jayaashree Industries designed, created, tested and implemented a sanitary napkin-making machine that operates on a small scale.
Contrary to a large-scale production model which requires Rs.3.5 Crores as initial investment, Jayaashree Industries sanitary napkin-making machine can be made available to a buyer for approximately Rs.65,000. This allows smaller players to adopt the business model propagated by him, and thus generates more employment and wealth in the most neglected sections of society. More specifically, an empowerment forum – such as a Self Help Group or a women’s group – can invest in a sanitary napkin-making unit to create a business that employs up to ten women. The new invention is capable of making 120 napkins per hour.
Overall, the Jayaashree Industries model helps offer livelihood, hygiene, dignity and empowerment to underprivileged women all over the world. And it does so using a sustainable business framework.
Tamilonline - Thendral Tamil Magazine - நேர்காணல் - அருணாசலம் முருகானந்தம்
யாரிந்த அருணாசலம் முருகானந்தம்? அவர் என்ன செய்து விட்டார்?
அப்பா நெசவுத் தொழிலாளி. அம்மா ஒரு விவசாயக் கூலி. விவசாயம் பொய்த்தபோது இட்டலி சுட்டு விற்பார். அவர்களுக்கு மகனாகப் பிறந்து குடும்பச் சூழலால் ஒன்பதாம் வகுப்போடு படிப்பை நிறுத்திவிட்டு ஒரு பட்டறையில் உதவியாளராகப் பணியாற்றியவரை, இன்றைக்கு உலகமே கொண்டாடுகிறது. காரணம், அவரது கண்டுபிடிப்பு. கிராமப்புறங்களில் வாழும் அடிமட்ட ஏழைப் பெண்களுக்கும் எளிதில் கிடைக்கும் வண்ணம், சர்வதேசத் தரத்தில் பெண்களுக்கான சானிடரி நாப்கின் தயாரிக்கும் இயந்திரத்தை வடிவமைத்ததுதான் இவரது மிக முக்கியச் சாதனை. வடிவமைத்தது மட்டுமல்ல; பணம் சம்பாதிப்பதற்காக அதைப் பெரிய வணிக நிறுவனங்களிடம் கொடுத்து விடாமல், மகளிர் சுய உதவிக் குழுக்களுக்குப் பயிற்சி அளித்து, கிராமப்புறப் பெண்களிடம் கொண்டு சேர்த்தவர். இந்தியா மட்டுமல்ல; உலகின் பல நாடுகளிலும் இந்த இயந்திரம் இன்று பயன்பாட்டில் உள்ளது.
இந்தச் சாதனைக்குத் தூண்டுகோலாக இருந்தது எது, அதற்காகச் சந்தித்த சவால்கள் என்ன என்பதைத் தென்றலுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறார், அருணாசலம் முருகானந்தம். வாருங்கள் கேட்கலாம்.
ப: இந்தக் கதை துவங்கியது கோவையருகே பாப்பநாயக்கன்புதூர் என்ற பின்தங்கிய குக்கிராமம் ஒன்றில். எங்கள் குடும்பம் ஒரு நெசவாளர் குடும்பம். அப்பா இளம் வயதிலேயே இறந்து விட்டதால் நான் படிப்பை நிறுத்திவிட்டு வேலைக்குப் போனேன். ஒரு வொர்க்ஷாப்பில் ஹெல்பராகப் பணியாற்றினேன். பின்னர் திருமணம் ஆனது. ஒருநாள் நான் மதிய உணவு நேரத்தில் என் மனைவி எதையோ மறைத்து எடுத்துக்கொண்டு போனார். அப்படி என்ன ரகசியம் என்று நான் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டதற்கு 'இதெல்லாம் பொம்பளைங்க சமாசாரம்' என்றார். நான் ஏதோ விளையாடுகிறார் என்று நினைத்தேன். பார்த்தால், அது ஒரு வேஸ்ட் துணி. நான் எனது டூவீலர் போன்றவற்றைத் துடைக்க உபயோகிக்கும் பழந்துணி. இது எதற்கு என்று கேட்டால் மாதவிலக்கு சமயத்தில் பயன்படுத்த என்று தயக்கமாகச் சொன்னார். ஏன் நல்ல நாப்கினை வாங்க வேண்டியதுதானே என்று நான் கேட்டதற்கு, நாங்க அதெல்லாம் வாங்க ஆரம்பித்தால் வீட்டில் பால் வாங்க முடியாது என்றார். ஓர் எளிய சமாசாரம் எவ்வளவு விலைகூடியதாக இருக்கிறது என்று யோசித்தேன். நாமே ஏன் நாப்கின் தயாரிக்கக் கூடாது என்று மனதில் தோன்றியது. அதுதான் ஆரம்பம்.
கே: அதன் பின்....?
ப: நான் கடைக்குச் சென்று ஒரு நாப்கின் வாங்கினேன். கடைக்காரர் அதை எடுத்து ஒரு நியூஸ் பேப்பரில் சுற்றி, இடது பக்கமும், வலது பக்கமும் மடித்து ஏதோ கடத்தல் பொருளைக் கொடுப்பதுபோல பக்காவாக பேக் செய்து ஒரு கவரில் போட்டு மறைத்துக் கொடுத்தார். எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இந்தியாவில் நிலவும் சூழல் அப்படிப்பட்டது. வெளிநாடுகளில் வாழ்பவர்களுக்கு இதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையா என்றுகூடத் தோன்றலாம். ஆனால் இந்தியாவில் அதுதான் மிக முக்கியமான பிரச்சனை. ஒரு சுகாதரமான நாப்கினை வாங்க முடியாத அளவுக்கு கிராமப்புறங்களில் வறுமை! நம் நாட்டில் 90 விழுக்காடு பெண்கள், நாப்கின்கள் உபயோகப்படுத்தவில்லை என்கிறது ஓர் ஆய்வு. என் மனைவியைப் போல எத்தனையோ சகோதரிகள் இந்தப் பிரச்சனையால் அவதிப்படுவார்கள் என்பது எனக்கு உரைத்தது.
அடிப்படையில் நான் ஒரு வொர்க்ஷாப் லேபர் என்பதால் அந்த நாப்கினைப் பிரித்துப் பார்த்தேன். அதில் பஞ்சு பத்து பைசா பெறுமானம் பஞ்சு இருந்தது. அந்தக் காலகட்டத்தில் மற்ற பொருட்கள் எல்லாம் சேர்த்தால் மொத்தம் ஆறு ரூபாய்க்குள் ஆகும். அதைப்போலப் பலமடங்கு விலைக்கு அது விற்பனை செய்யப்பட்டது. ஒரு மலிவு விலை நாப்கினைத் தயாரிக்க முடிவுசெய்து, தீவிரமாக உழைத்தேன்.
கோயமுத்தூரில் பஞ்சாலைகள் அதிகம். பஞ்சுக்கு அங்கே பஞ்சமே இல்லை. முதலில் பஞ்சு வாங்கினேன். சட்டை காலருக்குப் பின்னால் வைத்துத் தைக்கும் அந்தக் காட்டன் துணியை வாங்கினேன். இப்படி நாப்கின் தயாரிக்கத் தேவையான பொருட்களை, பேடுகளை வாங்கி ஒரு நாப்கினைத் தயாரித்தேன். சரி, நாப்கின் தயாரித்தாகி விட்டது. எப்படி அதை பரிசோதனை செய்வது? என் மனைவியிடமே கேட்டேன். நான் தயாரித்து பேக் செய்த இரண்டு பேடுகளை அவரிடம் கொடுத்தேன். அதைப் பிரித்துப் பார்த்த அவருக்கு ஒரே அதிர்ச்சி. அதை அவர் விரும்பவில்லை. ஆனாலும் வேறு வழியில்லாமல் வாங்கிக் கொண்டார். அதை உபயோகப்படுத்திப் பார்த்து விட்டுச் சொல்லு என்றேன். சில நாட்களுக்குப் பின், "நீங்க கொடுத்த நாப்கினுக்குப் பதிலா அந்தப் பழைய துணியையே யூஸ் பண்ணி இருக்கலாம். ரொம்ப நாஸ்தி ஆகி விட்டது' என்றார். எனக்கு அதிர்ச்சி. இத்தனைக்கும் அதை உயர்தரப் பஞ்சில் தயாரித்திருந்தேன். ஆனால் அதில் ஏதோ சரியில்லை என்பது தெரிந்தது. அன்று மட்டும் என் மனைவி நன்றாக இருக்கிறது என்று சொல்லியிருந்தால் என் ரிசர்ச் அன்றோடே முடிந்து போயிருக்கும்.
கே: ஊக்கம் இழந்துவிட்டீர்களா?
ப: இல்லை. அதன்பிறகு என் முயற்சிகளை தீவிரப்படுத்தினேன். நான் நாப்கின் தயாரிப்பதும் மனைவியிடம் ஃபீட் பேக் கேட்பதுமாக இருந்தது. இது சாக்லேட் சாப்பிட்டுவிட்டு எப்படி இருக்கு என்று கேட்பது போலல்ல. தங்கள் மாதாந்திரப் பிரச்சனைகளை சக பெண்களிடம் பகிர்ந்து கொள்வதற்குத் தயங்கும் நாடு இது. ஒரு மனைவி கணவனிடமும், தாய் மகளிடமும் பேசத் தயங்கும் விஷயம். இந்தியா மட்டுமில்ல. பல நாடுகளில் கூட இதுதான் நிலைமை என்பது எனக்குப் பின்னால்தான் தெரிந்தது. இப்படியே என் சோதனைகள் தொடர்ந்தன. ஆனால், அதில் ஏகப்பட்ட ஏமாற்றம். ஏன் சரியாகவில்லை என்று ஆராய்ச்சியைத் தொடர்ந்தேன். கோயமுத்தூரில் கிடைக்கும் உயர்ரகப் பஞ்சை வாங்கித்தான் செய்தேன். வேறு பஞ்சு வேண்டுமென்றால் நான் மும்பைக்குப் போக வேண்டும். ஆனாலும் சளைக்காமல் முயன்றேன். என் மனைவிக்கு மிகவும் கோபம் வந்து இந்த விஷயத்தை நிறுத்துங்கள் என்று சொல்லிக் கண்டபடி திட்டிவிட்டார். ஆனால் நான் நிறுத்தவில்லை. வீட்டில் செய்யாமல், வொர்க் ஷாப்பில் ஆராய்ச்சியைத் தொடர்ந்தேன்.
நான் அப்படித் தயாரித்த நாப்கின்களை பிட்ஸ் பிலானி, ஐ.ஐ.டி. உட்பட பல நிறுவனங்களுக்கு, ஆய்வகங்களுக்கு அனுப்பி வைத்தேன். பதில் எதுவும் சாதகமாக இல்லை. நல்லவேளை, நான் அதிகம் படித்தவனல்ல என்பதால் அவற்றைப் புறந்தள்ளிவிட்டு, இன்னும் சிறப்பாகத் தயாரிக்கும் முயற்சியில் இறங்கினேன். ஒருவேளை படித்திருந்தால், அந்த பதில்களைப் பார்த்து நான் முயற்சியைக் கைவிட்டிருக்கலாம். மனைவி ஒத்துழைக்காததால் மற்றப் பெண்களின் ஒத்துழைப்பை நாடினேன். அதுவும் அவ்வளவு சுலபத்தில் கிடைக்கவில்லை. பல பெண்கள் என்னைப் பைத்தியக்காரன் என்று நினைத்துத் திட்டினார்கள். அப்போதுதான் எனக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது.
கே: என்ன அந்த யோசனை?
ப: ஒருநாள் டீக்கடைக்குச் சென்று டீ குடித்துக் கொண்டிருக்கும்போது அந்த யோசனை வந்தது. அதைச் செயல்படுத்தினேன். நான் செயற்கையாக ஒரு கருப்பையைத் தயாரித்தேன். ஒரு ஃபுட்பால் பிளாடரை வாங்கி வந்தேன். அதில் மட்டன் கடையில் வாங்கி வந்திருந்த ரத்தத்தை ஊற்றினேன். அதை பெல்ட்டோடு இணைத்து என் இடுப்பில் மறைத்துக் கட்டிக்கொண்டேன். நான் தயாரித்த நாப்கினை அணிந்து கொண்டேன். பிளாடரை அழுத்தினால் ரத்தம் நாப்கினில் விழும். சமயங்களில் எனது வேட்டி, பேண்ட் எல்லாம் ரத்தமாகி விடும். மிருக ரத்தம் என்பதால் மிகுந்த துர்நாற்றம் வீசும். அதனால் சுடுகாடு, குளக்கரை என்று மனித நடமாட்டம் அதிகமில்லாத பகுதிக்குச் சென்று செய்துவந்தேன். இது யாருக்கும் தெரியாது என்றுதான் நினைத்தேன். ஆனால் அது ஒரு சின்னக் கிராமம். விரைவிலேயே எல்லாருக்கும் தெரிந்துபோய் விட்டது. வீட்டுக்கும் தெரிந்துவிட்டது.
இவனுக்கு என்னவோ ஆகிவிட்டது என்று நினைத்த என் மனைவி கோபித்துக் கொண்டு அம்மா வீட்டுக்குப் போய்விட்டார். சில நாட்களில் சமாதானமாகி வந்து விடுவார் என்று நான் நினைத்தேன். அவர் வரவில்லை. அப்படிச் செய்தால் நான் முயற்சியை விட்டு விடுவேன் என்று அதிர்ச்சி வைத்தியம் கொடுக்க நினைத்துச் செய்திருக்கிறார். பரவாயில்லை, முயற்சியில் வெற்றியடைந்த பிறகு அவரைக் கூப்பிடுவோம் என்று நானும் விட்டுவிட்டேன். என் அம்மா என்னுடன் இருந்ததால் வீட்டில் சாப்பாட்டுப் பிரச்சனை வரவில்லை. ஆனால் மிருக ரத்தத்தைக் கொண்டு ஆராய்ச்சி செய்வது பிரச்சனையாக இருந்தது. ஆகவே நான் இந்த விஷயத்தில் உதவி வேண்டி அருகிலுள்ள மெடிகல் காலேஜ் பெண்களை அணுகினேன்.
கே: ஓ.... அவர்கள் ஒப்புக் கொண்டார்களா?
ப: இல்லை. டாக்டருக்குப் படிக்கும் பெண்கள் கூட இதுபற்றிப் பேசத் தயாராக இல்லை. இருந்தாலும் நான் என் ஆராய்ச்சி பற்றி விரிவாகச் சொல்லி உதவி கேட்டேன். ஆரம்பத்தில் ஒத்துழைக்கவில்லை. நான் சளைக்காமல் வருவதைப் பார்த்து விட்டு, என் உண்மையான நோக்கம் புரிந்து சிலர் ஒத்துழைப்புக் கொடுக்க முன்வந்தார்கள். ஆனால் அதுவும் முழுமையானதாக இல்லை. ஏனென்றால் வீட்டுப் பெண்களே ஆண்களிடம் பேசத் தயங்கும் விஷயம் இது. அந்நியப் பெண்கள் எப்படிப் பேசுவர்? நான் முதல் வாரம் சென்று சாம்பிள்களை அவர்களிடம் கொடுத்துவிட்டு வருவேன். மறுவாரம் சென்று கேட்கும்போது மணிரத்னம் படத்தில் வருவது மாதிரி ’ஆமா’, ‘இல்லை’ என்பதாகவே பதில் கிடைத்தது. அது எனக்கு போதுமானதாக இல்லை. ஆகவே நான் என் கேள்விகளை ஒரு தாளில் எழுதி அதை நாப்கினோடு கொடுத்து, அடுத்த முறை நான் வரும்போது எனக்கு பதில் தாருங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு வந்தேன். ஆனால் அதுவும் வெற்றிகரமாக இல்லை. மறுவாரம் ஹாஸ்டலுக்குப் போனேன். எல்லோரும் உட்கார்ந்து அவசர அவசரமாக அந்தத் தாளை நிரப்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். நான் வாராவாரம் அலுக்காமல் வருகிறேனே என்று இரக்கப்பட்டு தவறான விடைகளைத் தந்திருந்தார்கள். அதனால் அந்த முயற்சியும் எனக்கு நல்ல பலனைத் தரவில்லை.
கே: பின் என்ன ஆனது?
ப: நான் அடுத்ததாக ஒரு முயற்சியைச் செய்தேன். அவர்களிடம், 'நீங்கள் நாப்கினை யூஸ் செய்துவிட்டு வெளியில் எங்கும் போட வேண்டாம். நான் வைத்திருக்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட கூடையில் போடுங்கள். நான் அதை எடுத்துக் கொள்கிறேன்' என்று சொன்னேன். அந்தப் பெண்கள் அலறி அடித்துக் கொண்டு ஓடி விட்டார்கள். நாப்கினை நாமே ஆராய்ந்து பார்த்து அதன் பயனைத் தெரிந்து கொள்ளலாம் என்றுதான் அப்படிக் கேட்டேன். ஆனால் அவர்கள் பயந்து விட்டார்கள். அவர்களில் ஒரு சிலரை நான் கன்வின்ஸ் செய்து அதை ஒப்புக்கொள்ளச் செய்தேன். யார், யாரிடம் என்ன நாப்கினைக் கொடுத்தோம் என்பதற்காக அவற்றில் மார்க் செய்து வைத்திருந்தேன். நாப்கின்களை சேகரித்து, வீட்டுக்கு வந்து என் அறையில் அவற்றைப் பிரித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
அப்போது திடீரென என் அம்மா வந்துவிட்டார். அவருக்கு ஒரே அதிர்ச்சி. யாரோ என் மகனுக்கு ஏதோ செய்து விட்டார்கள். இவன் பைத்தியம் ஆகி விட்டான் என்று முடிவு கட்டிவிட்டார். பெண்களின் ஆடைகள், அவர்கள் பயன்படுத்தும் பொருட்களை ஒரு சிலர் சேகரித்து வைப்பர். அது ஒரு மேனியா. நான் அப்படி ஒரு ‘சைக்கோ’ ஆகி விட்டேன் என்று நினைத்து விட்டார். என் ஆடைகளில் ரத்தத்தைக் கண்ட சிலர் எனக்கு ஏதோ பால்வினை நோய் என்று முடிவு செய்துவிட்டனர். இப்படி எல்லாம் சேர்ந்து பிரச்சனை ஆகி, ஊர் முழுக்கப் பரவி, ஒன்று நான் இதை எல்லாம் நிறுத்த வேண்டும். இல்லா விட்டால் ஊரை விட்டே வெளியேற வேண்டும் என்று சொல்லி விட்டனர். நானும் என் வீட்டைவிட்டு, ஊரைவிட்டு, உறவுகளைவிட்டு வெளியேறினேன்.
கே: கேட்கக் கதை போல இருக்கிறது. ஆனால் மிகவும் துன்பமானதாக இருக்கிறதே....?
ப; ஆமாம். ஆனாலும் நான் மனம் தளரவில்லை. கோவையில் ஓர் அறையை வாடகைக்கு எடுத்துக்கொண்டு என் முயற்சியைத் தொடர்ந்தேன். கிட்டத்தட்ட இரண்டரை வருட உழைப்புக்குப் பின் என் தயாரிப்பில் என்ன பிரச்சனை என்பதைக் கண்டறிந்தேன். அதை எப்படிச் சரி செய்வது என்பதையும் கண்டுபிடித்தேன். அது சரியாவதற்கு ஒரு மெஷினை உருவாக்க வேண்டியிருந்ததால், அதற்காக ஒரு நாலரை ஆண்டுக் காலம் உழைத்தேன். கிட்டத்தட்ட ஏழு ஆண்டுக்கால உழைப்பில் சர்வதேசத் தரத்தில் நாப்கின் ஒன்றை உருவாக்கினேன்.
அதை ஒரு மெடிகல் காலேஜ் மாணவியிடம் கொடுத்து அவரது கருத்திற்காகக் காத்திருந்தேன். அவரை நான் மறுபடி சந்தித்தபோது, "அண்ணா, நான் உங்க நாப்கினைத்தான் யூஸ் பண்ணுகிறேன் என்பதே எனக்கு மறந்தே போய்விட்டது' என்றார். அதாவது அவர் வழக்கமாகப் பயன்படுத்தும் நாப்கினுக்கும் இதற்கும் எந்த வேறுபாட்டையும் அவரால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை! 'இதை யூஸ் பண்ற மாதிரியே எனக்குத் தெரியலை. ரொம்ப வசதியா இருக்கு' என்றார். அந்த நாள் என் வாழ்க்கையின் முக்கியமான நாள். எனது பல்லாண்டு உழைப்புக்கு வெற்றி கிடைத்த நாள்.