LenaTamilvanan

காதலில் ஈடுபட்ட மகளை, குடும்பப் பெரியவரான தன் அண்ணன் ஏதும் செய்துவிடப் போகிறார் என்பதற்காக சாட்சியில் நுழைந்த அப்பாக்காரர் செய்த பிரமாதமான செயல் என்ன தெரியுமா?

அண்ணனை ஒரு விடிகாலையில் தொலைபேசியில் அழைத்தார்.

நாம மோசம் போயிட்டோம்ணே.இந்தச் சிறுக்கியைப் படிக்க வைச்சு வேலையில சேர்த்து விட்ட பாவத்துக்கு நல்ல பரிசா வாங்கிக் குடுத்துட்டாண்ணே! வெட்டணும்ணே அவளை! நானே வெட்டுறேண்ணே! காதலிக்கிறாளாம் காதல். கூடவே வேலை பார்க்குற பையனாம்ணே.

கேரளாவாம். ஏண்ணே! நம்ம சாதியில மணிமணியாப் பயலுக இல்லை? இந்தச் சிறுக்கி மவ எதுக்குண்ணே சிவப்புத் தோலைப் பார்த்து மயங்கணும்? பெத்து வளர்த்து ஆளாக்கினோமேண்ணே... மனசெல்லாம் திகுதிகுன்னு வருதுண்ணே, நானே என் கையால வெட்டிப் போடுறேண்ணே அவளை.நம் குலத்தோட மானத்தைக் கெடுக்க வந்த இவ நமக்குத் தேவையாண்ணே?’’

‘‘தம்பி சும்மா இரு! பதட்டப் படாதே: நான் இருக்கேன்ல!"

‘‘நீங்க சும்மா இருங்கண்ணே! இந்த விஷயத்தில உங்களை நான் சம்பந்தப்படுத்துறதாவோ,(அட்ரா சக்கை!)உங்க பேச்சை இந்த விஷயத்துல கேக்குறதாவோ இல்லை."

‘‘டேய் தம்பி! சும்மா இரு! அப்படியெல்லாம் எதுவும் செஞ்சுப்புடாதே!"

‘‘இல்லண்ணே... என்னை மன்னிச்சுடுங்கண்ணே. எல்லா விஷயத்துலயும் இந்தத் தம்பி உங்க பேச்சை இதுவரை மீறினது இல்லே.இந்த விஷயத்துல உங்க பேச்சுக்கு நான் கட்டுப்படுறதா இல்லை. இதை நீங்க தப்பா எடுத்துக்குனாலும் பரவாயில்லை (அண்ணே!என் மகள் விஷயத்துல ஒதுங்கிக்குங்க நீங்க!)ண்ணே என்று, அண்ணன் விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்டு அரிவாளைத் தூக்குமுன் இவர் சாதுரியத்தைக் காட்ட ஆரம்பித்துவிட்டார்.

பெரியவர் தன் மனைவியிடம் இப்படிச் சொன்னார்.

‘‘ஏண்டி! உன் கொழுந்தன் என்னடி இந்தக் குதி குதிக்கிறான். என்னை மீறி ஒரு வார்த்தை பேச மாட்டான்.இப்ப என்னையே ஒதுங்கிக்கிங்கண் ணேங்குறான்.பரமசாதுன்னு நினைச்சுட்டிருந்தேன்.வெட்டுறேன் குத்துறேன்னு எனக்கு மேலதவ்வுறாண்டி.சாது மிரண்டாக் காடு கொள்ளாதும் பாங்க.சரியாத்தாண்டி இருக்கு.நான் போய் சமாதானப்படுத்திட்டு வர்றேன்."

‘‘என்னன்னு சொல்லி சமாதானம் பண்ணப்போறீங்க?

‘‘அட சின்னஞ் சிறுசுங்க எப்படியோ கண்ணு மறைவா எங்கேயோ வாழ்ந்துட்டுப் போகுதுங்க.இதுக்கு நீ ஏண்டா கொலைகாரப் பட்டம் சுமக்கப்போறேன்னுதான்!'’

(தொடரும்)

-----------

ஒர் உணர்ச்சிபூர்வமான அண்ணனிடமிருந்து தன் மகளைக் காப்பாற்ற தம்பி கையாண்ட சாதுரியத்தைப் பார்த்தீர்களா? மனிதர் இதில் வென்றும் விட்டார்.

என் மகள் எங்கேயோ கண்காணாத இடத்தில் நன்றாக வாழ்ந்து விட்டுப் போகட்டும்; நீ ஒன்றும் அவள் கதையை முடிக்க வேண்டியதில்லை; அவள் தேர்ந்தெடுத்துக்  கொண்ட வாழ்க்கையை அவள் வாழ்ந்து பார்க்கட்டும்; இது நெருப்பாறு; அதில் நீ நீந்தப் பார்க்காதே! வீணாகிவிடுவாய். இது அதல பாதாளம். அதில் காலை வைத்தால்  உருத்தெரியாமல் போய்விடுவாய் என்றெல்லாம் நான் ஆயிரம் சொல்லலாம். எவையுமே அவள் காதில் விழப்போவது இல்லை.

அவளைக் கவர்ந்த ஆடவனின் ஆண்மைமிகு தோற்றமும் அவனது உடை உடுத்தும் தோரணையும் அவனது நகைச்சுவை உணர்வும், துணிவும் தன்னம்பிக்கையும், தான்  சாய்வதற்குரிய தோள்கள் இவைதாம் என்பதை அவளுக்கு மறைமுகமாக வழிகாட்டிவிட்டன. இனி நல்லதோ கெட்டதோ நீ அனுபவி. இது மகளின் கட்டவிழ்ந்த காதலுக்கு  தந்தை தந்த மறைமுக அனுமதி.

இனி மகளின் உள்ளுணர்வு பேசுகிறது. பருவமடைந்தது பன்னிரெண்டில் என்றால் அதற்குப் பிறகு இதற்கு இணையான வருடங்கள் உருண்டோடிவிட்டன. ஒவ்வொரு  மாதமும் இயற்கை அவளுக்கு நீ தாயாகத் தகுதியாகிவிட்டாய் என்று சொல்லியபடியே இருக்கிறது.

பிறந்தது முதல் இருபது ஆண்டுகளும் இதைவிடச் சற்றுக் கூடுதலாக வாழ்வது உங்களுடன் (பெற்றோருடன்) என்றால், இதைப் போல் இரு மடங்குக் காலம்  வாழப்போவது எனது வாழ்க்கைத் துணையுடன்.

எனக்கானவன் இவன்தான் என்று என் உள் உணர்வு சொல்கிறது. இவனை விடச் சிறந்தவனை நீங்கள் எனக்குத் தேர்ந்தெடுத்துத் தந்துவிட முடியும் என்று தோன்றவி ல்லை. என்னை என் போக்கில் விடுங்கள்.

உள்ளத்திற்குள் இப்படி அவளுக்கு வண்டிவண்டியாய்க் கனவுகள்; ஆசைகள். இதில் ‘‘பெத்து வளத்து ஆளாக்கின எங்களை உதாசீனப்படுத்திட்டு, நேத்து வந்தவன்  முக்கியம்னு போயிட்டியேடி!’’ என்கிற அம்மாவின் சென்டிமென்ட் வசனம் அடிபட்டுப் போகாமல் என்ன

செய்யும்?

(தொடரும்)

----------------

கௌரவம் படத்தில் நடிகர் சிவாஜி பேசுவதாக ஒரு வசனம் வரும்.‘‘கிளிக்கு ரெக்கை முளைச்சுடுத்து,ஆத்தைவிட்டுப் பறந்து போயிடுத்து!’’

‘கிளிக்கு ரெக்கை முளைச்சுடுத்து’ என்று அந்தக் கிளியைச் சுற்றியிருப்பவர்கள் உணராமல் போவதன் காரணம் என்ன? வாழ்க்கையில் நம்மைச் சார்ந்து இருப்பவர்களின் உணர்வுத் தேவைகளையும் உள்ளத் தேவைகளையும் உன்னிப்பாகக் கவனிக்காமல், இதைவிட முக்கியமாகப் பொருளாதாரத் தேவைகளில் அதிகக் கவனம் செலுத்துவதுதான்.

அதெப்படி உள்ளத்திற்குள் புகுந்து ஒன்றைக் கண்டுபிடிப்பது?

நீண்ட உரையாடல்,அதாவது மனம் விட்டுப் பேசவல்ல உரையாடல் மூலம் இது சாத்தியம்.குவளைக்குள் கற்களைப் போட்டு நிரப்பி காகம் நீர் எடுத்ததுபோல்,தகுந்த சொற்களைப் போட்டு உள்ளத்திற்குள் புதைந்து கிடக்கும் உணர்வுகளைக் கொண்டு வர முடியும்.

இந்தக் காலத்துப் பெற்றோர் பலர் எங்கே மனம் விட்டு உரையாடுகிறார்கள்? ராணுவ கமாண்டுகளை அல்லவா பிள்ளைகளிடம் வழங்குகிறார்கள்? அல்லது, பேசினால் ஏதாவது ஏடாகூடமாகச் சொல்லிவிடுவான்/ள் என்று அலறுகிறார்கள். பிள்ளைகளிடம் மனம்விட்டு நல்லபடியாகப் பேசுவது அவர்களுக்குச் சாதகமாகப் போய்விடும் என்றே பயப்படுகிறார்கள். (அல்ல இது உங்களுக்குத்தான் சாதகமாக முடியும்.)

என் உறவினர் குழந்தை ஒன்று அடிக்கடி மண்ணைத் தின்றுகொண்டே இருந்தது.இது ஏன் என்று எவருக்கும் ஒன்றும் விளங்கவில்லை. மண்ணைத் தோண்டிய விரல்களில் துணிகளைச் சுற்றிப் பார்த்தார்கள். வேப்பெண்ணெயை அதில் ஊற்றிப் பார்த்தார்கள். குழந்தையா அது? வானரம்! இவற்றை மீறி மண் தின்றுகொண்டே இருந்தது. ‘மருத்துவரிடம் கொண்டு செல்லுங்கள். தீர்வு சொல்வார்’ என்றேன். நம்பிக்கையின்றி அழைத்துப் போனார்கள். டாக்டர் பிரமாதப்படுத்தினார்.

இதற்கு பைக்கா என்று பெயர். இரத்த சோகையாக இருக்கலாம். இது ஒரு வகை டெபிஷியன்சி. பெண்கள் மாங்காய், சாம்பல் தேடுகிறார்களே அதுபோலத்தான் இதுவும். ‘இந்த மருந்தைக் கொடுங்கள். குழந்தை மண் சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிடும்.’  அவர் சொன்னது அப்படியே நடந்தது.

இந்தக் காலத்து இளசுகளுக்கு வீட்டில் அபெக்ஷன் டெபிஷியன்சி! (பாசப்பற்றாக்குறை) எனவே, இதை ஈடுகட்ட சின்னஞ்சிறுசுகள் வெளியில் தேட,பெரிசுகள் இது புரியாமல் இவர்களைக் கடிந்து கொண்டும் கௌரவப் போர் புரிந்துகொண்டும் இருக்கிறார்கள்..

(தொடரும்)

‘‘எனக்கெல்லாம் அம்மா அப்பா பார்த்து வைக்கிற மாப்பிள்ளைதான். இந்தா!இவனுக்குக் கழுத்தை நீட்டு என்று யாரைச் சொல்கிறார்களோ அவர்களுக்குக் கழுத்தை நீட்டுவேன். மறுவார்த்தை பேசமாட்டேன்’’ என்று அந்தக் காலத்துப் பெண்கள் சொன்னார்கள்.

இந்தக் காலத்துப் பெண்களுள் எத்தனை சதவிகிதம் பேர் இந்த வாக்கியத்தை எக்ஸ் பாணியில் சொல்வார்கள் என்கிறீர்கள்? பெற்றோர் சுட்டுவிரல் காட்டியதற்குக் கழுத்தை நீட்டியவர்களுள் எத்துணைப் பேரின் வாழ்க்கை வீணாகிப் போனது என்கிறீர்கள்?

இந்த விகிதாசாரத்தைவிட, இவர்களாக (இளசுகள்) தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட வாழ்க்கைத் துணைகள் விஷயத்தில் நடந்த தவறுகளின் சதவிகிதம் அதிகமல்லவா?

ஆனால் இன்றைய பெற்றோர் எப்படி? கடமைகளைக் கடனே என்று செய்து முடிக்கிற குணாதிசயமே அதிகம் தலைதூக்கி நிற்கிறது. காரணம், வாழ்வின் முக்கியத்துவங்கள் (priorities) இன்று மாறிப் போய் விட்டன.

‘‘எவனையாவது காதலிச்சுத் தொலைடீன்னாலும் கேக்கமாட்டேங்குறா!’’ என்று என்னிடம் ஒரு தந்தை சொன்னபோது, தந்தைகள் பல இரகம்; இவர் எதிலும் அடங்காத புது இரகம் என்று எனக்குத் தோன்றியது. இத்தனைக்கும் இவர் காதல் திருமணம் செய்து கொண்டு,தன் இனத்திலும் பையன் கிடைக்காமல் மனைவி இனத்திலும் பையன் தரமுடியாது என்று மறுக்கப்பட்டவரா என்று பார்த்தால்,அதுவும் இல்லை.

‘‘ஏன் சார் இப்படி ஒரு துணிச்சலான முடிவை எடுத்தீர்கள்?’’ என்று இவரிடம் கேட்டதற்கு,

‘‘எந்த வரனைக் கையில் கொடுத்தாலும் இது சொத்தை, இது சொள்ளை என்கிறாள். எனக்குச் ‘சே’ன்னு போச்சு. பின்னே என்ன சார்? மாப்பிள்ளைன்னு பார்த்தா தேவலோகத்திலேர்ந்தா இறக்குமதி பண்ண முடியும்? ஒன்றிரண்டு குறைகள் இருக்கத்தானே செய்யும்?’’ (சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டுச் சற்றே தாழ்ந்த குரலில்) எனக்கு வந்து பொறந்த ஏழரை நாட்டுச் சனி சார் இவ! மனுஷனை உயிரோட கொல்றா சார்! எவனைவேணும்னாலும் இழுத்துக்கிட்டு ஓடட்டும் சார்! தாங்க முடியலை சார் இவளோட டார்ச்சர்!’’ என்றாரே பார்க்கலாம்! இப்படி உதறிவிட்டுப் பேசுகிற ஒரு தந்தையை ஒரு தலைமுறைக்கு முன் பார்த்திருக்க முடியுமா? என்னதான் இவர் காதல் திருமணம் செய்து கொண்டு பெற்ற பிள்ளையென்றாலும் இப்படிப் பேசியிருப்பாரா?

இப்போதெல்லாம் பாசம் என்பது எல்லையோடுதான். மிச்சமெல்லாம் பாசாங்குதான்!

(தொடரும்)

பெரும்பாலான பெற்றோர் தங்கள் பிள்ளைகளிடம் காட்டும் பாசம் பாசாங்குப் பாசமே. மேலை நாடுகளிலி ருந்து நாம் உடைகளையும் டாலர் களையும் பவுண்டுகளையும் யூரோக்களையும் மட்டும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.  அவர்களின் போலியான கலாசாரங்களையும் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறோம்.

ஒரு தலைமுறைக்கு முந்தைய பெற்றோர், தாத்தாபாட்டிமார்கள் தங்கள் வாரிசுகளுக்காகவே வாழ்ந்தார்கள்.அவர்களுக்காக எத்தகைய தியாகங்களையும் செய்ய முன்வந்தார்கள்.இன்று அப்படி எதிர்பார்க்க முடியாது. இன்னும் ஒரு தலைமுறை சென்றால் பிள்ளைக்குச் சிறுநீரக தானம் தரவேண்டிய சூழ்நிலை வந்தால்,மறுப்பைத் தவிர மற்றதை எதிர்பார்க்க இயலுமா என்பது சந்தேகம்தான்.

மேலைநாட்டுப் போலித்தனம்கூட ஒரு வகையில் நல்லதோ என்று தோன்றுகிறது.உதாரணமாக பெத்துப் போட்டால் அத்துப் போட்டுவிடும் இயல்பு உள்ள இவர்களுள் சிலர்கூட,உள்ளுக்குள் கண்டிப்பையும் கடுமையையும் வைத்துக்கொண்டு வெளியில் அன்பு காட்டுகிறார்கள்.

சீமீs னீஹ் லீஷீஸீமீஹ்; ளிளீ னீஹ் லீஷீஸீமீஹ் என்கிறார்கள். எதற்கெடுத்தாலும் நோ என்பதைச் சொல்ல நேர்ந்தாலும் அதைக்கூட அழகாகச் சொல்கிறார்கள்.அடிப்பது என்பது பெரும்பாலும் இல்லை. அடித்தால், பிள்ளைகள் காவல் நிலையத்திற்குப் பேசிப் புகார் செய்துவிட வாய்ப்பு இருக்கிறது. இவர்கள் சொல்ல வேண்டும் என்பதுகூட இல்லை. பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் புகார் செய்தால் கூடப் போதும்;பெற்றோரைப் பிடித்துக்கொண்டு போய்விடுவார்கள்.

மேலை நாடுகளில் சில பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் எதிரி நாட்டவர் களைப் போல. பக்கத்து வீட்டில் பிள்ளை அடிக்கடி அழுதுகொண்டே இருக்கிறது என்று தொலைபேசியில் சொன்னால் போதும் பத்தாவது நிமிடம் காவல்துறை வாகனம் ஆஜர்!இதனால்தானோ என்னவோ மேலை நாடுகளில் பிள்ளைகள் மீது கையை வைப்பதே இல்லை. ஆனால் நாமோ உண்மையான அன்பைக்கூட அடி கொடுத்தே வெளிப்படுத்துகிறோம்.

அன்பு ஏன் அடியாக மாறுகிறது. அடுத்த வாரம்...

அன்பை நல்லபடியாகவும்,கோபத்தை எதிர்மறை உணர்ச்சியோடும் வெளிப்படுத்துவதுதானே உலக இயல்பு?

இந்தியத் தாய்கள் அன்பைக்கூட முரட்டுத்தனமாகவே வெளிப்படுத்துவார்கள். வெளியில் சொல்ல என்ன வெட்கம்? நானே என் தாயிடம் பழுக்கக் காய்ச்சப்பட்ட கரண்டியால் சூடு போடப்பட்டிருக்கிறேன். இத்தனைக்கும் என் தாய்க்கு என்மீது அளவு கடந்த பாசம்.‘‘சின்னப் பிள்ளையா இருந்தபோது ஏம்மா எனக்கு சூடு போட்டே?’’ என்று ஒரு முறை கேட்டபோது, ‘‘உன்னை எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். நீ நல்லா வரணுமேங்கிற அக்கறை!’’ என்றார்கள்.

தன் குழந்தையின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு ஒரு தாய் ஒரு சாலையில் நடந்து செல்ல,திடீரென அந்தப் பிள்ளை கையை விடுவித்துக்கொண்டு சாலையின் குறுக்கே ஓடுகிறது. அப்படி ஓடும்போது சாலையில் வந்த ஒரு வேன்காரர் இதை எதிர்பார்க்காதவராய் சடன் பிரேக் போடுகிறார்.வண்டி கிறீச்சிட்டு நிற்கிறது.சாலையில் டயர் தேய்ந்த நாற்றமும், அதனுடன் சூட்டில் எழுந்த புகையும் கிளம்ப,அந்தத் தாயைப் பார்த்து வேன் டிரைவர் கத்துகிறார்.

இந்தச் சூழலில் ஒரு சென்னை வேன் டிரைவராக இருந்தால் அன்பாகவா பேசுவார்?

‘‘அறிவு இருக்கா உனக்கு? புள்ளையைப் பொறுப்பா ரோட்ல கூட்டிக்கிட்டு போற இலட்சணமா இது? புள்ளையும் செத்து நானும் ஜெயிலுக்குப் போயிருப்பேன். உம் புள்ளை சாகுறதுக்கு (?!) என் வண்டிதானா கிடைச்சுது?’’ என்று ஆரம்பித்து இன்னும் என்னென்னவோ பேசியிருப்பார். ‘‘ஏம்மா புள்ளையைப் பார்த்துக் கூட்டிக்கிட்டுப் போறதில்ல?’’ என்று ஒரு பெரியம்மா வேறு தன் பங்கிற்கு பக்க வாத்தியம் வாசிக்க - தன் மீது பாய்ந்த அமில வார்த்தைகளைக் கேட்டுக்கொண்டு அந்தத் தாய்,

‘‘ஏன் கண்ணு கையைப் பிரிச்சுக்கிட்டு ஓடுறே?’’ என்று அந்தக் குழந்தையைப் பார்த்துக் கேட்பாளாக்கும்?

கோபம் பொங்க,அவமானம் பிடுங்கித் தின்ன அந்தக் குழந்தையை நான்கு சாத்து சாத்துகிறாள். இந்த அடிகள் அன்பின் - அக்கறையின்- பாசத்தின் வெளிப்பாடுகள் என்பதை மறுக்கமுடியுமா? 

(தொடரும்)
---------------------------

அன்பை அன்பாக வெளிப்படுத்தாமல் கோபமாக மாற்றி வெளிப்படுத்துவதன் உளவியல் பின்னணி என்ன என்று என் அறிவுச் சக்திக்கு உட்பட்டுச் சிந்தித்தேன்.

தங்கத்தைப் பெறவேண்டிய தகுதி உள்ளவருக்கு அது மறுக்கப்படுவானேன்? தங்கத்தை இரும்பாக மாற்றிக் கொடுக்கும் இந்த இரசவாதத்தின் பின்னணி என்ன? இது பிடிபட எனக்கு வெகு நேரம் ஆயிற்று.தோன்றிய விடையுமேகூட முழுமையான விடை என்றோ தீர்ந்த முடிவென்றோ நான் சொல்ல மாட்டேன்.

உளவியல் படித்த மேதாவிகளிடமும் அனுபவஸ்தர்களிடமும் இதை விட்டு விடுவோம்.

என் தாய் சொன்ன, ‘‘உன் மீது எனக்கு அதிக பாசம். அதனால்தான் உனக்கு சூடு’’ என்கிற செய்தி வட்டத்தை விட்டு வெளியே வந்தால், உன் மீது எனக்கு முழு அதிகாரமும் கட்டுப்பாடும் உள்ளது தெரியுமா? என்று இவர்கள் சொல்லாமல் சொல்லுகிற செய்திதான் அதற்குள் புதைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அன்புத் தங்கம் கோப இரும்பாக மாற்றித் தரப்படும்போது அதை ஏற்றுக் கொள்ள நேரிடுகிறபோது என்ன செய்கிறார்கள்?அதை அலுமினியமாக்கித் தருவார்கள்.

ஒரு புகழ்மிக்க சம்பவம் தெரியுமல்லவா உங்களுக்கு? தன் மகனால் மிக மோசமாக நடத்தப்பட்ட ஒரு பெரியவர் இறந்து போனாராம். அவர் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த மகாமோசமான நிலையிலிருந்த தட்டை அந்த மகன் தூக்கிப் போனானாம். அப்போது அந்தப் பெரியவரின் பேரன் சொன்னானாம். ‘‘அப்பா! தாத்தாவுக்கான தட்டைத் தூக்கிப் போட்டுடாதே! என்கிட்ட குடுத்து வை. உன்னோட கடைசிக் காலத்துல உனக்குப் பயன்படும்ல?’’

புலிக்குப் பல் ஒன்றுதான். அது இரையைக் கௌவவும், தன் குட்டிகளை இடம் மாற்றவும் அதே பல்லைத்தான் பயன்படுத்துகிறது. இந்தக் கலை பல பெற்றோருக்குத் தெரியாததால்தான் அவதியே! மகன்மீது ஆதிக்கக் குணத்தோடு நடந்துகொண்ட ஒரு தந்தை, பின்னர் படாதபாடு பட்டார்.அந்தச் சம்பவத்தை உங்களுக்கு அவசியம் சொல்ல வேண்டும்.

Tuக்ஷீஸீவீஸீரீ tலீமீ tணீதீறீமீ என்கிற வாக்கியத்திற்கு ஆங்கில அகராதியில் இருப்பது என்னவோ சாதாரணப் பொருள்தான்.

ஆனால் மனித உறவைப் பொறுத்தவரை இதற்கு மிக ஆழமான அர்த்தம் உண்டு. அதிலும் நல்ல தொனியில் சொன்னால் நல்ல பொருள். இதற்கு வேறு ஒரு கடுமையான உட்பொருளும் உண்டு.இதை அப்படியே உடைத்துச் சொல்வது என்றால் பழிவாங்குவது.கடந்த இதழில் நான் உங்களுக்குச் சொல்வதாகக் குறிப்பிட்ட சம்பவம் இந்த இரகத்தைச் சேர்ந்ததுதான்.

இதை எழுதிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் சொத்துக்காக மகனைக் கொன்ற செய்தியை ஒரு தமிழகச் செய்தித் தொலைக்காட்சி ஒளிபரப்பிக் கொண்டிருக்கிறது. என்ன கொடுமை இது! நாம் எங்கே போய்க் கொண்டிருக்கிறோம்.முதுமையை இளமை பழிவாங்குவதுதான் காலங்காலமாக நடந்துகொண்டிருக்கிறது. இப்போது இதுவும் எல்லை கடந்து விதிவிலக்காக ஆகவேண்டும் என்று முதுமையே முயற்சி செய்துகொண்டிருக்கிறது. உறவுச் சீர்கேடுகளுக்கு இதைவிட வேறு ஓர் உதாரணம் வேண்டுமா? இதற்குத் தமிழகமா வழிகாட்ட வேண்டும்!

நான் குறிப்பிடும் அப்பா மகனைக் கண்டித்து வளர்க்கவேண்டும் என்கிற கொள்கையை உடையவர்.அன்பு காட்டி நடத்திச் செல்லவேண்டும் என்கிற கோணத்தில் நம்பிக்கையற்றவர்.

60களில், அப்பாக்கள் ஏதும் சொன்னால் பிள்ளைகள் எவரும் மறுவார்த்தை பேசமுடியாது. அப்பாக்கள் அடிக்கிற அடியில், பிள்ளைகள் பெறுகிற வீக்கங்களுக்கும் இரணங்களுக்கும் ஒத்தடம் கொடுக்கிற வேலைதான் அந்தக் காலத்து அம்மாக்களுக்கு. ‘‘ஏங்க பிள்ளையைப் போட்டு இப்படி ஆடுமாடு மாதிரி அடிக்கிறீங்க?’’ என்று 80களில் கேட்க ஆரம்பித்த தாய்களைப்போல் இல்லை அவர்கள்.60களில் அம்மாக்க-ளெல்லாம் வாயில்லாப் பூச்சிகள்தாம். தடுத்தால் இவர்களுக்கும் சேர்த்து அடிவிழும்.

‘‘அப்பா குணம் தெரிஞ்சதுதானே? அப்புறம் ஏண்டா இப்படி அடி வாங்கிச் சாகுறே?’’ என்பவைதாம் அம்மாவின் சமதான மொழிகள்.

இப்படிப்பட்ட அப்பாவிற்கு மகனாக வாய்த்தவர்தான் என் பள்ளி நண்பர்.

(தொடரும்)

என் பள்ளி நண்பரின் அந்தக் காலத்து அப்பாவைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்.

மாலையில் வீட்டிற்குப் போகும்போது கால்கள் சுத்தமாக இருக்கவேண்டும். பள்ளியிலோ தண்ணீர் வசதி கிடையாது. அப்படியே குழாயில் தண்ணீர் வந்தாலும்,  எவனாவது ஒரு குறும்புப் பயல், வகுப்பு நடக்கிற நேரம் ஒற்றை விரலைக் காட்டி வெளியேறி வந்து, குழாயைத் திறந்து பயன்படுத்திவிட்டு, அதை வேண்டு மென்றே அடைக்காமல் விட்டுவிட்டுப் போய் விடுவான். பள்ளி முடிந்து வெளியேறுகிற பையன்களுக்குச் சொட்டுத் தண்ணீர் இருக்காது.

இதனால் அழுக்குக் கால்களோடு வீடு சேர்வான் என் நண்பன். இதற்கு வாங்குவான் பாருங்கள், உங்கள் அடி, எங்கள் அடி இல்லை!

இந்த நண்பனைப் பார்க்கப்போன பாவத்திற்கு எனக்கும் திட்டு உண்டு. ‘‘இவனுக்கு நீதான் கூட்டாளியாக்கும்? காலிப் பயலே! உன்னோட சேர்ந்துதாண்டா என்  மகன் இப்படி வீணா(?) போனான். வர்றேன். உங்கப்பாகிட்டே வந்து சொல்றேன்’’ என்று அடிவயிற்றில் நெருப்புப் பந்தை வைப்பார் அந்த நண்பனின் அப்பா.

பள்ளி இடைவேளை நேரத்தில் தன் பொல்லாத தந்தையைப் பற்றிக் கதை கதையாகச் சொல்வான் நண்பன். ஒரு முறை மதிப்பெண் பட்டியலில் இவனே  கையெழுத்துப் போட்டுக் கொடுத்து (திஷீக்ஷீரீமீக்ஷீஹ் எந்த வயதில் ஆரம்பிக்கிறது பாருங்கள்!) மாட்டிக்கொண்டதற்கு இவனது அப்பா கொடுத்த தண்டனை  வித்தியாசமானது.

வெல்லத்தைக் கரைத்து நண்பனின் உடம்பெல்லாம் தடவி அவனது கையையும் காலையும் கட்டி வீட்டிற்கு வெளியே உருட்டிவிட்டு விடுவார். கட்டெறும்பும்  சிற்றெறும்பும் கடித்துக் கடித்து உடம்பெல்லாம் கண்டு கண்டாய் வீங்கிவிடும் இவனுக்கு. என்னிடம் வந்து உடம்பைக் காட்டி அழுவான்.

‘‘என்னடா! சித்தி சொல்லி நடக்கிற கொடுமையாடா?’’ என்று கேட்டால், ‘‘எனக்கு அம்மாதான். சித்தி கொடுமையெல்லாம் இல்லே. அம்மா வாயே திறக்கமாட் டாங்க. திறந்தா அவுங்களுக்கும் பூசைதான்.’’ காலங்கள் உருண்டோட, தலைகீழாக ஆன அந்தக் கதையை ஏன் கேட்கிறீர்கள்? வேறு என்ன tit for tatதான்!

(தொடரும்)

ஆனைக்கொரு காலம் வந்தா பூனைக்கொரு காலம் வரும் என்பார்களே, அது என் நண்பனுக்கு வந்தது.

அப்பாவை விதவிதமாகத் துன்புறுத்திப் பார்த்தான்.முதலில் க்ஷிமீக்ஷீதீணீறீ tஷீக்ஷீtuக்ஷீமீ. எல்லோரும் இருக்கிற சபையில் நன்கு காலை வாருவான்.

தந்தை இதில் காயப்படவில்லை என்று புரிய ஆரம்பித்ததும் நண்பனின் பேச்சில் வீரியம் அதிகமானது.

நண்பனின் தந்தை இதையெல்லாம் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டிய அவசியம் என்ன என்கிற பின்னணியை உங்களுக்குச் சொல்லவேண்டும்.

ஓட்டல் தொழில் செய்து கொண்டிருந்த இவருக்கு,அதில் நடந்த சில நம்பிக்கைத் துரோகங்களால் ஏகப்பட்ட நஷ்டம். வாழ்ந்த வீட்டை விற்றுக் கடனை அடைக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தம். இதற்கிடையில் நண்பன் செய்த தொழில் நன்கு சூடு பிடிக்க ஆரம்பித்து விடவே,இவன் கையை உயர்த்திவிட்டான்.‘‘பேசாம வீட்ல இருங்க. வீட்டை வித்துக் கடனை அடைக்கிறேன்னு எனக்கு ஒண்ணுமே இல்லாமப் பண்ணிட்டீங்க.மிச்சம் இருக்கிற பணத்தையாவது குடுங்க. எனக்கு வேணும்.’’

‘‘வேணாம். கடைசிக் காலத்துல உன் கையை எதிர்பார்த்து வாழற நிலைமை வந்துடும். எங்கேயாச்சும் வட்டிக்குக் குடுத்து வாங்கிக்கிறேன். எனக்குப் பிறகு எடுத்துக்கோ!’’

Do not put all your eggs in the same basket' என்று ஆங்கிலத்தில் ஒரு பழமொழி உண்டு.இதை அப்படியே மொழிபெயர்ப்பது பொருத்த-மில்லை.‘உன் எல்லாப் பணத்தையும் ஓரிடத்தில் முடக்காதே’ என்று இதை அர்த்தப்படுத்தலாம். நண்பரின் அப்பா இந்தப் பழமொழியை அறிந்திருக்கவில்லை.உயிர் நண்பர் கேட்டார் என்று கையிலிருந்த எல்லாத் தொகையையும் அவரிடம் கொடுத்தார். 100 சதவிகிதத்திற்கும் வேட்டு வைத்தார் அந்த நண்பர். வலையில் சிக்கும் சில உயிரினங்கள் வலையை மேலும் தானாகக் கண்டபடி பின்னிக்கொள்ளுமே அந்த நிலை இந்தத் தந்தைக்கு. மகனுக்கு இது பெரிய வாய்ப்பாகிப் போனது.

(தொடரும்)

நண்பனின் தந்தை, தம் பெயரில் இருந்த ஒரே கடைசி சொத்தையும் காலி செய்து தனக்கும் சரி, தலைமுறைக்கும் சரி ஒன்றுமே பாக்கி வைக்காமல்  நிர்மூலமாக்கியதால் நண்பனின் கொட்டம் அதிகமாகிப்போனது. எல்லாம் நன்றாக இருந்தாலே இந்தக் காலத்து வாலிபங்கள் பெற்றோர் பேச்சைக் கேட்பதில்லை என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த நண் பனின் தந்தை வழித்துத் துடைத்து எல்லாவற்றையும் எடுத்திருந்தால் கேட்கவும் வேண்டுமா?

இப்போதெல்லாம் நல்ல நிலைமையிலேயே தந்தை - மகன் உறவு கிட்டத்தட்ட ஒரு வழிப் பாதைக் கதைதான். எனக்குத் தெரிந்த ஒருவர், நல்ல சுய மு ன்னேற்றப் பேச்சாளர். பல நிறுவனங்களுக்கு மனிதவள மேம்பாட்டுப் பிரிவின் அழைப்பின் பேரில் போவார்.  ஒரு நாள் பேச்சு; மூன்று நாள் பேச்சு என்று என்ன பொறுப்பைக் கொடுத்தாலும் ஒரு கலக்குக் கலக்கிவிட்டுத்தான் வெளியேறுவார். இவரது வகுப்பில் அசந்து போனவர்கள், இவர் எண்ணை வாங்கிக் கொண்டு, ‘‘சார்! எனக்கும் என் மனைவிக்கும் எப்பப் பார்த்தாலும் சண்டை! எங்க ரெண்டு  பேருக்கும் கௌன்சிலிங் கொடுக்க முடியுமா? குறிப்பா, அவளுக்கு நீங்க நிறைய (அப்படிப் போடுங்க!) எடுத்துச் சொல்லணும்’’ இன்று இவருக்குப் பேசினால்,

‘‘வாங்க சரி பண்ணிடுவோம்’’ என்பார்.
என்னவோ ஏதோ சொல்லி, கொஞ்ச நாள் வண்டி சரியா ஓடும்படி செய்துவிடுவார். ஏற்றிய மருந்தின் வீரியம் இறங்கியபிறகு பழைய குருடி கதவைத் திறடி  கதைதான்.
படிக்காத பிள்ளைகளைப் படிக்க வைப்பார். படிக்கும்போது காதலிக்கிற இளசுகளைப் பிரித்து வைப்பார். பெரும்பாலும் சாதிப்பார்.
ஆனால் இவர் ஒரு முறை என்னிடம் ஒப்புக் கொண்ட விஷயம் ஆச்சரியமானது. ‘‘என் மகளோ, மகனோ நான் சொன்னா கேட்கவே மாட்டாங்க!’’

இவர் கொடுக்கிற மருந்து வெளியாருக்கு நன்கு வேலை செய்கிறது. ஆனால் சொந்த வீட்டில் வேலை செய்ய மாட்டேன் என்கிறது. ஏன் இப்படி?
‘‘இந்த அப்பனுங்களுக்கும் அம்மாக்களுக்கும் வேற வேலையே இல்லை. எப்பப் பார்த்தாலும் அட்வைஸ் பண்றதே வேலை!
அதைப் பண்ணாதே; இதைப் பண்ணாதே! உன் இலட்சணம் எனக்குத் தெரியாதாக்கும். கிழிச்சே போ! வீட்டுக்கு உபயோகமா ஏதாச்சும் பண்றியா? காசு அரு மை கொஞ்சமாவது தெரியுதா உனக்கு? சம்பாதிச்சு செலவு பண்ணு! யார் உன்னை வேண்டாங்குறா? வேலை விஷயமா அவரைப் போய் பார்க்கச்  சொன்னேனே! ஏன் பார்க்கலை? கொஞ்சமாவது பொறுப்பு இருக்கா உனக்கு?’’ என்று தொடர்ந்து ஏதாவது தார்க்குச்சி கணக்கில் குத்திக் கொண்டே இரு ப்பதால், இவர்களுக்கு எல்லாமே மரத்துப் போய் விட்டன!

அதனால் என்ன சொன்னாலும் இந்தக் காதில் வாங்கி அந்தக் காதில் விட்டுவிடுவார்கள். நடுவில் இருக்கிற இதயத்திற்கு அதைக் கொண்டு செல்வதே இல்லை..
(தொடரும்)

விலகிப்போனால் விரும்பி வருகிற; விரும்பிப் போனால் விலகிப் போகிற தலைமுறையாக இன்றைய இளைய தலைமுறை இருக்கிறது.

உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். நமக்கும் லண்டனுக்கும் 5.30 மணி நேர வித்தியாசம். லண்டனில் இரவு பத்து மணி என்றால் நம்மூரில் விடிகாலை 3.30. அங்கு காலை  7.00 என்றால் நம்மூரில் 12.30. என்ன கிண்டலா? இந்தக் கணக்கு எங்களுக்குத் தெரியாதாக்கும் என்கிறீர்களா? நான் சொல்ல வந்ததே வேறு. நம் இளைய  தலைமுறையினர் பலர் லண்டனில் வசிக்கிற மாதிரி கற்பனை செய்துகொண்டு விடிகாலைதான் படுக்கப் போகிறார்கள். நண்பகல்தான் எழுந்திருக்கிறார்கள். இங்குள்ள  ஏதேனும் ஒரு வெளிநாட்டு நிறுவனத்தில் வேலை செய்துகொண்டு இப்படி நடந்துகொண்டால்கூட ‘ஐயோ பாவம் புள்ளை நாலு காசு (?) சம்பாதிக்க என்ன பாடுபடுது  தெரியுமா? சரியான தூக்கமில்லை; சாப்பாடு சரியா இல்ல. ரொம்பக் கஷ்டமா இருக்கு மனசுக்கு’ தாய் மனசு கிடந்து அடித்துக்கொள்ளும்.

நான் அக்கறைப்படுவது சம்பாதிக்காத நிலையிலும் இப்படி நடந்துகொள்வதைப் பற்றி. பையன்கள் இப்படி நடந்துகொண்டால்கூட அதற்கு ஏதோ தக்க கழிவு தரலாம். சில  இளம்பெண்களே இப்படி நடந்துகொள்ளும்போது மனசு தாங்கலை.

கோவையில் நண்பர் வீட்டில் தங்கியிருந்தேன். பக்கத்து அறையில் ஏதோ சத்தம். யாரோ பேசுகிற மாதிரியும் இருந்தது. தலைமாட்டில் இருந்த செல்போனை அழுத்தி  நேரத்தைப் பார்த்தால் மணி இரவு 2.30. இந்த நேரத்தில் பேச்சுக் குரலா?

என் அறைக்கு எதிர் அறைதான் அந்த அறை. நண்பர் வீடு. நமக்கென்ன என்று இருந்திருக்கலாம் நான். மனது கேட்கவில்லை. ஏதும் விபரீதமாக இருந்தால் நடந்ததை  அறிந்துமா திரும்பிப் படுத்துக்கொண்டாய் என்று கேள்வி வருமா, வராதா?

வெளியேறி வந்தபோது ஒலி இன்னும் கூடுதலானது. நிச்சயம் இது ஒரு பெண்ணின் பேச்சுக்குரல். அநேகமாய் என் நண்பரின் மகள் குரல். காலை 2.30 மணிக்கு  இவளுக்கு யாருடன் பேச்சு வேண்டிக்கிடக்கிறது?

எதிர் உரையாடல் இல்லை. இது ஒரு தரப்பு உரையாடல். அநேகமாய் இது ஒரு செல்போன் உரையாடல். உரையாடல்  தெளிவாகக் கேட்கவில்லையே தவிர, இது ஒரு அனுமதிக்க முடியாத உரையாடல்.

காலையில், ‘‘யாருடன்மா அந்த நேரத்தில் பேச்சு?’’ என்று அவளிடமே கேட்டுவிடுவதா? இல்லை, பெற்றோருடன் போட்டுக் கொடுப்பதா? நடந்ததை மறைத்தால், அது நான்  என் நண்பனுக்கு இழைத்த அநீதி. அமைதியாக இருந்துவிட்டால் இந்த நியாயமற்ற செயலுக்குத் துணை போனதாக அர்த்தம்.

இந்த மனப் போராட்டத்தில் என் உறக்கம் பறிபோனதுதான் மிச்சம்.