GeniusMadhan

ஜீனியஸ்

மதன்

அகண்ட வெளியிலிருந்தோ, மேலுலகத்திலிருந்தோ ஜிவ்வென்று கீழே பூமிக்கு இறங்கி வரும் அமானுஷ்யமான, ஆச்சரியமான, அரூபமான ஒரு சக்தி, குறிப்பிட்ட மனிதர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து அவர்களுக்குள் புகுந்துகொண்டு, அவர்களைப் பிரமிப்பூட்டும் வகையில் சாதனைகள் புரியவைக் கிறது. பன்னெடுங்காலமாக மனிதர்கள் அந்த

சக்தியை 'ஜீனியஸ்' என்று

பெயரிட்டு அழைத்தார்கள். அலாவுதீன், அற்புத விளக்கைத் தேய்த்த உடனே வெளிப்படும் பூதம் மாதிரிதான்! அந்த பூதத்துக்குக்கூட ஜீனி (Geni) என்றுதான் பெயர். எதை வேண்டுமானாலும் செய்து முடிக்க முடியும் என்பதால்தான் அதற்கு அப்படி ஒரு பெயர்!

எவ்வளவு திறமையானவர் களாக இருந்தாலும் மனிதர்களின் சாதனைகளுக்கு எல்லை உண்டு. மனிதப் பிறவியால் இவ்வளவுதான் செய்ய முடியும் என்கிற 'லாஜிக்'கலான

எல்லை அது. 'ஜீனியஸ்' என்று அழைக் கப்படும் மனிதர்கள் அந்த எல்லைக்

கோட்டைத் தாண்டுகிறார்கள்! இன்றைக்கும் விஞ்ஞானிகள் 'ஜீனியஸ்' என்கிற வார்த்தையை மிக அரிதாகத்தான் பயன்படுத்துகிறார்கள். சிந்தனையாளர்களையும், அறிஞர்களையும் கேளுங்கள்-- ஒவ்வொருவரும் நாலைந்து பேரைத் தான் 'ஜீனியஸ்' என்று குறிப்பிடு வார்கள். அதுவே சாமான்யர்களாகிய நாம் சர்வ சாதாரணமாக 'கோடிவீட்டு கோதண்டம் பெரிய ஜீனியஸ், தெரியுமில்ல?!' என்கிறோம் - அதன் நிஜ அர்த்தம் புரியாமல்!

ஜீனியஸ் என்கிற சக்தி நல்லதா, கெட்டதா? இந்தக் கேள்வியை எழுப்பினால் - 'இரண்டுமே!' என்றுதான் பதில் சொல்ல வேண்டியிருக்கும். ஹிட்லரை நாம் ' Evil genius' என்று அழைக்கிறோம் இல்லையா? மதம் (Religion) என்று எடுத்துக் கொண்டால் சாத்தான்கூட ஏசுபிரானையே மயக்கி ஆளமுயன்ற தீமை மிகுந்த ஜீனியஸ்தான். 'நகர்ந்து போ' என்றார் ஏசு உறுதியாக.

ஜீனியஸ் என்கிற அந்த சக்திக்கு பாரபட்சம் கிடையாது. அது எங்கே, எப்போது, யாருக்குள் புகுந்துகொள்ளும் என்று யாராலும் சொல்ல முடியாது. (மனிதர்களை மிஞ்சிய ஒரு சக்தியைப் பற்றி 'யாராலும் சொல்ல முடியாது' என்று குறிப்பிடுவதே அபத்தமாக இருக்கிறது!) அசாதாரணமான திறமை என்று பார்த்தால், அதற்கு பூகோள எல்லைகளும் கிடையாது. செல்வச் செழிப்பில் வாழ்ந்த 'ஜீனியஸ்'கள் உண்டு. ஏழ்மையில் மிகப் பரிதாபமாக வாடிய 'ஜீனியஸ்'களும் உண்டு.

காரணம், ஜீனியஸ் என்கிற சக்தி வறுமையைப் பற்றி, ஏன் எதைப்பற்றியுமே கவலைப்படுவதில்லை! சாக்ரடீஸ் போன்ற தத்துவ மேதைகளும், விஞ்ஞானத்தில் மாமேதைகளான ஃபாரடே, லூயி பாஸ்ட்யூர் போன்றவர்களும், வான்கோ போன்ற ஓவிய மேதைகளும், எழுத்துலக மேதை ஃப்ரான்ஸ் காஃப்க, மகாகவி பாரதி, கணித மேதை ராமானுஜம் போன்றவர்களும் மிகச் சாமான்யமான குடும்பங்களில் பிறந்து வறுமை

யில் வாடியவர்களே (பாரதியைக் கடைசி வரை வறுமையில் வாட வைத்தது சமுதாயம்). மைக்

கேல் ஏஞ்சலோ, டாவின்சி, கத்தே, கார்ல் மார்க்ஸ், ஷேக்ஸ்பியர், பெர்ட்ராண்ட் ரஸ்ஸல் (நான்கு வயதில் தாய், தந்தை இருவரையும் இழந்ததால் தாத்தா வீட்டில் வளர நேரிட்டாலும் பிரபுக்கள் பரம்பரையைச் சேர்ந்தவர் ரஸ்ஸல்!), மாவீரர் அலெக்ஸாந்தர், ஏன், நம்ம சக்கரவர்த்தி அசோகர் போன்றவர்கள் மிகவும் வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்தவர்களே.தாமஸ் ஆல்வா எடிசனையே மிரள வைத்த ஜீனியஸ் விஞ்ஞானி நிகோலா டெஸ்லா வசதியாக வாழ்ந்து கடைசி காலத்தில் வறுமையில் வாடினார் (அவரைப் பற்றி பிற்பாடு எழுதுவோம்!).

பல அறிஞர்களும், மனோதத்துவ ஆராய்ச்சியாளர்களும் 'ஜீனியஸ்' பற்றி இன்றளவும் விதவிதமான ஆராய்ச்சிகள் செய்து விவரிக்கப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் அதுவோ எந்த சட்டதிட்டத்துக்கும் உட்பட மாட்டேன் என்கிறது. ஜீனியஸ்களில் குள்ளமானவர்கள் அதிகமா, உயரமானவர்கள் அதிகமா? (அரிஸ்டாடில், ஆர்க்கிமெடிஸ், ஓவியர் வில்லியம் ப்ளேக்.. போன்ற பலரின் உயரம் ஐந்தடிக்கும் குறைவு.) ஜீனியஸ்களில் திருமணத்தைத் தவிர்த்தவர்கள் எத்தனை பேர்? (டாவின்சி, நியூட்டன், பீத்தோவன், கலீலியோ, ப்ளாரன்ஸ் நைட்டிங்கேல் போன்று ஏராளமானவர்கள் இல்லறத்தின் பக்கமே எட்டிப் பார்க்கவில்லை.) ஜீனியஸ்கள் பற்றி முடிவுக்கு வந்த கருத்துக்களும் உண்டு. உதாரணமாக, பெரும்பாலான ஜீனியஸ்கள் பிறக்கும்போது அவர்களுடைய அப்பா வயது 36ஐத் தாண்டிவிட்டது என்கிறது புள்ளிவிவரம்.

இப்படியாக, ஜீனியஸ்களைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிப் புத்தகங்களே ஆயிரக்கணக்கில் இருக்கின்றன. என்னைப் பொறுத்தவரையில் 'ஜீனியஸ் உலகம்' என்கிற சிக்கலான, நுணுக்கமான, களேபரமான வலைகளுக்குள் நுழைந்து சிக்கிக்கொள்ளப் போவதில்லை! உலகத்தின் விதியை மாற்றியமைத்த அசாதாரணமான திறமைசாலிகளை மட்டுமே நான் இந்தத் தொடருக்காக எடுத்துக்கொள்ளப் போகிறேன்.

விஞ்ஞானமெல்லாம் காத்திருக்கட்டும். முதலில் வீரத்தை எடுத்துக்கொள்வோம்.

மாவீரர்களில் எத்தனை மனிதர்களை 'ஜீனியஸ்' என்று வரலாறு சொல்கிறது என்று பார்த்தால் அலெக்ஸாந்தர், ஜூலியஸ் சீசர், நெப்போலியன், செங்கிஸ்கான் என்று அதற்காகவே தனிப் பட்டியல் இருக்கிறது (ஆமாம்! செங்கிஸ்கான் கொடூரமானவன்தான். ஆனால் யுத்த களத்தில் அவன் நிகழ்த்திக் காட்டிய சாதனைகள் பெரும் வரலாற்று ஆசிரியர்களையே பிரமிக்க வைத்திருக்கிறது. அச்சப்பட வைக்கும் அசாதாரணமான மாவீரன் செங்கிஸ்கான்!).

யாராவது ஒருவரிடமிருந்துதான் துவங்கியாக வேண்டும். நாற்காலி நுனியில் உட்காரவைக்கும் பிரமாண்டமான 'ஆக்ஷன் மூவி' போல அமைந்திருப்பதால் முதலில், இத்தாலியில், மாஸிடோனியா நாட்டில் பிறந்த - 'தி க்ரேட்' என்று அத்தனை வரலாற்று ஆய்வாளர்களாலும் அழைக்கப்பட்ட அலெக்ஸாந்தரின் பிரமிப்பூட்டும் வாழ்க்கையிலிருந்தே துவங்குவோம். ஆம்! அந்த மாவீரனின் பிறப்பே அதிசயமாக அமைந்தது...

அலெக்ஸாந்தர்...

சாதாரணமாக, சாதனையாளர்கள் தங்களுக்கென்று உலகில் ஒரு மேடை அமைத்துக் கொள்வார்கள். அதன்மீது நின்று அவர்கள் செய்து காட்டுகிற சாதனைகள் உலகைப் பிரமிக்க வைக்கும். மாஸிடோனியா நாட்டிலிருந்து புயலாகக் கிளம்பிய அலெக்ஸாந்தர் உலகத்தையே ஒரு மேடையாக்கிக் கொண்டார்! உலக வரலாற்றில் 'அலெக்ஸாந்தர்' என்று பெரிதாக (அவராலேயே) செதுக்கப்பட்ட பெயர் இன்றளவும் ஜொலிக்கிறது. பிற்பாடு ஜூலியஸ் சீசர், நெப்போலியன் போன்ற வல்லமை மிகுந்த தலைவர்கள் கூட அலெக்ஸாந்தரை ஒரு 'ரோல் மாட'லாக எடுத்துக்கொண்டு ஏங்கினார்கள். அதாவது, அவரளவு வெற்றிகளை நம்மால் அள்ளிக் குவிக்க முடியுமா என்கிற ஏக்கம்!

கிரேக்க நாட்டின் எல்லையிலிருந்த மாஸிடோனியா என்கிற சுதந்திர நாட்டை ஆண்ட சர்வாதிகாரி பிலிப் என்கிற மன்னரின் (கி.மு. 359-336) மகனாக பிறந்தார் அலெக்ஸாந்தர். இளவரசராக வாழ்ந்தாலும் அப்பாவுக்கும் மகனுக்கும் எப்போதுமே ஒத்துப்போனதில்லை. வாக்குவாதங்கள்தான் அதிகம். பிலிப் மன்னரின் ராணுவம் அதிரடியானது. அண்டைப்புற நாடுகளையெல்லாம் அவருடைய பெரும் படை வென்று திரும்பியது என்றாலும், அது மகனுக்குப் பிடிக்கவில்லை. எரிச்சலுடன் நண்பர்களிடம் 'நானும் ஜெயிப்பதற்காக ஏதாவது நாடுகளை அப்பா விட்டு வைக்கப் போகிறாரா இல்லையா?' என்று பத்து வயதிலேயே அலெக்ஸாந்தர் கேட்டதுண்டு!

அலெக்ஸாந்தரின் அம்மா, ஒலிம்பியா விபரீதமான பெண்மணி. சூது, வாது அதிகம் கொண்டவர். திடீர் திடீரென்று வன்முறையில் இறங்கும் முன்கோபக்காரி. மந்திர தந்திரங்கள் வேறு தெரியும் என்று ஆட்சியில்

பலரும் அவளைப்பற்றி ரகசியமாகப் பேசிக்கொண்டதால், எல்லோருக்கும் (கணவர் பிலிப் உட்பட!) அவளிடம் சற்று பயமுண்டு! மகனைப் பார்த்தாலே சிடுசிடுத்தாலும் அப்பா பிலிப் ஒரே ஒரு ரொம்ப நல்ல காரியம் செய்தார். அது - தத்துவ மேதை அரிஸ்டாடிலை அலெக்ஸாந்தருக்கு ஆசிரியராக நியமித்தது!

ஆசிரியரைப் பற்றியும் நாம் கொஞ்சம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அரிஸ்டாடில் புகழ்பெற்ற தத்துவஞானி ப்ளேட்டோவின் பிரதான சீடர். ப்ளேட்டோவின் குருவான சாக்ரடீஸ் உடனும் அரிஸ்டாடிலுக்கு ('டீன் ஏஜி'ல்) ஓரளவுக்கு பரிச்சயம் உண்டு. ஆசிரியர் உயரமானவர் இல்லை. வழுக்கைத்தலை, மெல்லிய கால்கள், குறுகலான கண்கள், லேசாக திக்குவாயும் உண்டு. (அவரை நேரில் பார்த்து சிற்பி செதுக்கிய ஒரு சிலை இன்றும் வியன்னா மியூசியத்தில் உண்டு. தன் உடல் சம்பந்தப்பட்ட குறைகளை மறைக்க, கலர்ஃபுல்லாக, வித்தியாசமாக, பார்ப்பவர்கள் ஆச்சரியப்படும்படி ஆடைகளை அமைத்துக் கொள்வது அரிஸ்டாடிலின் வழக்கம். ஆனால், நிஜமாகவே அவர் ஒரு நடமாடும் என்சைக்ளோபீடியா என்பதில் மாற்றுக் கருத்து அன்றும், இன்றும் கூட இருந்ததில்லை.

மகன் பவ்யமாக அமர்ந்து கல்வி கற்க அரிஸ்டாடில் ஆசிரியராக இருந்தால்தான் முடியும் என்று பிலிப் கருதியிருக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால், உலகப் புகழ்பெறப்போகும் தன் மாணவனைப் பற்றி ஆசிரியர் எதையுமே எழுதிவிட்டுப் போகவில்லை என்று வரலாற்று ஆசிரியர்கள் இன்று வருத்தப்படுகிறார்கள். காரணம் தெரியவில்லை என்றாலும் பிற்பாடு அலெக்ஸாந்தர் மாஸிடோனிய சக்ரவர்த்தி ஆனபிறகு ஆசிரியருக்கும் மாணவனுக்கும் இடையே பழைய நெருக்கம் நீடிக்கவில்லை என்று மட்டும் தெரிகிறது. ஆனால், நல்லவேளையாக, அலெக்ஸாந்தரிடம் சிறுவயதிலிருந்தே, மிகக் கவனமாக 'டைரிக் குறிப்புகள்' எழுதும் பழக்கம் இருந்தது. போர்களுக்குச் சென்றபோதெல்லாம் அலெக்ஸாந்தருடன், அரிஸ்டாடிலின் ஒன்றுவிட்ட சகோதரரான இளைஞர் காலிஸ்தெனீஸ் போன்ற எழுத்தாற்றல் மிகுந்த ஏராளமானவர்கள் கூடவே சென்று, போர்க்களத்தில் நடந்த ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியையும் கவனமாக குறிப்பெடுத்துக் கொண்டார்கள். அவற்றில் பல குறிப்புகள் காணாமல் போய்விட்டன என்றாலும் அலெக்ஸாந்தர் பற்றிய மிச்ச தகவல்களே ஏராளமாக இருப்பது நம் அதிர்ஷ்டம்.

பிலிப் மன்னருக்கும், ராணி ஒலிம்பியாவுக்கும் அரண்மனையில் அற்புதமான படுக்கையறையில் முதலிரவு. மன்னர் மனைவியை அணைத்து படுக்கையில் அமர்த்திய சமயத்தில்.. பேரிடியுடன் பளீரென்று ஒரு மின்னல் உப்பரிகை வழியே உள்ளே பாய்ந்து, மறைந்தது. தம்பதி சரேலென்று நகர வேண்டியிருந்தது! ஒலிம்பியா கர்ப்பமடைந்தார். அதற்குப் பிறகு சில வாரங்கள் கழித்து பிலிப்புக்கு ஒரு கனவு. படுத்திருந்த மனைவியின் மார்பில் படிந்திருந்த சேலையை அவர் சற்றே விலக்குகிறார்... வயிற்றின் மீது முத்திரை போன்ற ஓர் உருவம்.. சிங்கம்! மன்னர் இதுபற்றி நெருங்கிய ஆலோசர்களிடம் விவரிக்க, சிலர் 'உங்கள் மனைவி மந்திரவாதியோ....?!' என்று அச்சத்துடன் சொல்ல, அரிஸ்டாண்டர் என்னும் நெருங்கிய ஆலோசகர் மட்டும் 'சிம்பிள்! சிங்கம் போன்ற மகன் உங்களுக்குப் பிறக்கப் போகிறான்!' என்று நம்பிக்கையோடு ஆரூடம் சொன்னார். இருப்பினும், மனதில் ஏதோ சந்தேகம் நிழலாகிக்கொண்டிருந்ததால் ஓரிரவு, படுக்கை அறை கதவின் சாவித்துவாரம் வழியாக, ரகசியமாக உள்ளே பார்த்தார் மன்னர். அவர் கண்ணில் பயங்கரமான காட்சி தென்பட்டது. படுக்கையில் ராணி உறக்கத்திலிருக்க, ஒரு பெரிய நாகப்பாம்பு எந்தவித தீங்கும் இழைக்காமல், தன் வாலினால் அவரை மென்மையாக அணைத்துக் கொண்டு படுத்திருந்தது! மாவீரர்தான் என்றாலும் சற்றுப் பதறிப் போனார் மன்னர். மனைவியிடம் சற்று கவலையோடு மன்னர் பழக ஆரம்பித்தது அதிலிருந்துதான். ராணியோடு நெருங்கி இருப்பதைக்கூட சந்தேகத்தோடு தவிர்த்தார் பிலிப். போர்க்களமாக இருந்தால் வேறு விஷயம். இது, படுக்கையில் மர்மம்!

பிற்பாடு, புகழ்பெற்ற டெல்ஃபி ஆலயத்துக்குச் சென்று வழிபட்ட பிலிப், அங்கே அசரீரியிடம் 'பாம்பு விஷயத்தை'ச் சொல்லி விளக்கம் கேட்டார். அதற்கு நேரடி பதில் வரவில்லையென்றாலும் அசரீரியின் குரல் ஆலயத்தின் உள்ளேயிருந்து முழங்கியது - 'மன்னா! நீ சாவித்துவாரம் வழியே ரகசியமாகப் பார்த்தது தவறு. உள்ளே பார்த்த உன்னுடைய கண்ணை விரைவில் இழப்பாய்!' அதைத் தொடர்ந்து ஒரு

போரில் அம்பு பிலிப் கண்ணில் பாய்ந்து, அந்தக் கண்ணில் பார்வை போய்விட்டது (இன்றும் பண்டைய ஓவியங்களிலும், அலெக்ஸாந்தர் பற்றிய திரைப்படங்களிலும் கூட, பிலிப் ஒரு கண் இல்லாமல்தான் தோன்றுவார்!).

பிலிப்புக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சி தந்த நாள் ஒன்று வந்தது. அந்த ஒரே நாளில் மூன்று நிகழ்ச்சிகள் நடந்தன. இலிரியா என்கிற முக்கியமான ஒரு நாட்டுடன் நடந்த ஒரு போரில் மன்னரின் படை பெரும் வெற்றி பெற்ற செய்தியை ஒரு தூதர் கொண்டு வந்தார். இன்னொரு தூதர் ஓடி வந்து 'ஒலிம்பிக்ஸ் போட்டியில், குதிரை ரேஸில் தங்கள் குதிரை முதலாவதாக வந்து வெற்றி பெற்றிருக்கிறது!' என்றார். மன்னர் 'பலே' என்று முழங்குவதற்குள் அந்தப்புரத்திலிருந்து ஒரு தாதி ஓட்டமாக வந்து 'அரசே! தங்களுக்கு மகா அழகுடன் ஒரு மகன் பிறந்திருக்கிறான்!' என்றாள்!

(தொடருவோம்)

அலெக்ஸாந்தரின் சிலைகள், ஓவியங்கள் நிறையவே நமக்குக் கிடைத்திருக்கின்றன. என்றாலும் அந்தச் சிலைகளைப் போலத்தான் அவருடைய தோற்றம் இருந்ததா என்று நிச்சயமாகச் சொல்ல முடியவில்லை. லிஸிபஸ் என்கிற பிரபல சிற்பி அலெக்ஸாந்தரை நேரில் பார்த்துச் செதுக்கிய சிற்பம் ஒன்று உண்டு. அதன்படி அலெக்ஸாந்தர் சராசரி உயரம்தான் (99 சதவிகித ஜீனியஸ்கள் குள்ளம், அல்லது சராசரி உயரம்தான் என்பது விசித்திரமான ஒரு உண்மை!). சுருள் முடி. நல்ல சிவப்பு. தலையை லேசாக இடதுபுறமாகச் சாய்த்தவண்ணம் நடப்பார் அலெக்ஸாந்தர். வேகமான, ஆனால் தெளிவான, சாதுர்யமான பேச்சு. ஒரு வியப்பான விஷயம் - அலெக்ஸாந்தரின் உடலிலிருந்து எப்போதும் ஒரு மென்மையான நறுமணம் வீசியதாக பல வரலாற்று ஆசிரியர்கள் (ப்ளூடார்க் உட்பட) குறிப்பிடுகிறார்கள். மன்னரின் நண்பர்கள் அலெக்ஸாந்தர் இல்லாத சமயங்களில் அவரது உடைகளை அவ்வப்போது முகர்ந்து பார்த்து 'வாவ்!' என்று சொல்வார்களாம்!

அதிகாலையில் எழுந்திருக்கும் பழக்கம் அவரிடம் இருந்தது. எழுந்தவுடன் 'ஜிம்'முக்கு போகும் விருப்பமெல்லாம் கிடையாது. மல்யுத்தம் மட்டுமே பிடிக்கும். தூங்கி எழுந்தவுடன் செய்கிற ஒரு முக்கிய வேலை - ஹோமரின் காவியங்களைக் கொஞ்ச நேரம் படிப்பது! அதிலிருந்து பக்கம் பக்கமாக, மனப்பாடமாக அலெக்ஸாந்தரால் ஒப்பிக்க முடியும்! அளவோடு சாப்பிடுவார் அவர். எப்போதாவது திருவிழா போன்ற நிகழ்ச்சிகள் வந்தால் விருந்து விஷயத்தில் புகுந்து விளையாடுவது உண்டு. கொண்டாட்டங்களின்போது மட்டும் ஒயின் (தண்ணீர் கலக்காமல் 'ரா'வாக) பல லார்ஜுகள் அடிப்பார்.

மற்ற நாட்களில் மிகவும் மிதமாகவே அலெக்ஸாந்தர் மது அருந்துவதுண்டு. 'நினைவு தவறக்கூடாது. தவறுகள் நிகழும்!' என்று அதற்கு காரணம் சொல்வார்.

வீரம், விவேகம் இரண்டுமே அலெக்ஸாந்தரிடம் சரியான விகிதத்தில் கலந்திருந்தது. வீரம் என்றால் மகாவீரம்! பலமுறை வேட்டைக்கு காட்டுக்குள் சென்றபோது சிங்கம் எதிர்பட்டதுண்டு. மிகவும் குஷியாகி, குதிரையிலிருந்து குதித்து நேரடியாக அதோடு அலெக்ஸாந்தர் சண்டையிட்டதுண்டு! அழகாக உடையணிந்து கொள்வது அவருக்குப் பிடிக்கும். தானே 'டிஸைன்' செய்த, சிங்க இலச்சினை பொறித்த 'ஹெல்மெட்' எப்போதும் அவர் தலை மீது இருக்கும்!

எந்த நாட்டுக்குப் படையெடுத்தாலும், அங்கே உள்ள வித்தியாசமான கலைப்பொருட்களை சேகரித்து, அவற்றை உடனே அரிஸ்டாடிலுக்கு அனுப்பச் சொல்வார் அலெக்ஸாந்தர். (அரிஸ்டாடில் சர்வதேச கலைச்சின்னங்கள் அடங்கிய ஒரு மியூஸியத்தை அப்போது உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தார்). மற்றபடி வைரம், தங்கம் போன்ற விஷயங்களையெல்லாம் தன் தளபதிகளுக்கும், சாதனைகள் படைத்த வீரர்களுக்கும் பிரித்துக் கொடுத்துவிடுவதை அவர் பின்பற்றினார். 'உங்களுக்கு என்று எதையும் வைத்துக்கொள்ளவில்லையா....?' என்று ஒருமுறை பிரதான தளபதி கேட்டதற்கு 'வைத்துக் கொண்டிருக்கிறேனே.. என் தன்னம்பிக்கை!' என்று புன்னகையுடன் அலெக்ஸாந்தரிடமிருந்து பதில் வந்தது!

ஒருமுறை பாரசீகத்திலிருந்து தூதுவர்கள் மன்னர் பிலிப்பின் அரசவைக்கு வருகை தந்தார்கள். தந்தை பிலிப் ஊரில் இல்லாததால் அவர்களை மகன் (அப்போது பதினெட்டு வயது) சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. அப்போது அவர்களிடம் பாரசீகம் பற்றியும், ஆசிய நாடுகள் பற்றியும் அலெக்ஸாந்தர் கேட்ட நுணுக்கமான கேள்விகள் அவர்களைத் திணற அடித்தன. அப்போதே உலக நாடுகளைக் கைப்பற்ற வேண்டும் என்கிற எண்ணம் அந்த இளைஞரின் மனதில் அலைபாய்ந்திருக்க வேண்டும்!

இன்னொரு சமயம் நண்பர்களோடு விளையாட்டு மைதானத்தில் இருந்தபோது, படுவேகமாக ஓடிக் காண்பித்தார் அலெக்ஸாந்தர். ஒரு நண்பர் 'ஒலிம்பிஸ் ஓட்டப்பந்தயத்தில் நீங்கள் ஏன் கலந்துகொள்ளக் கூடாது?' என்று கேட்டார். சற்று தர்மசங் கடமான கேள்வி. 'கலந்து கொண்டால் போச்சு!' என்றுதான் சாதாரணமாக எவரும் பதில் சொல்லியிருப்பார்கள். அலெக்ஸாந்தரின் பதில் வித்தியாசமாக, சாதுர்யமாக இருந்தது. 'நான் மாஸிடோனியாவின் மன்னன்! உலகில் உள்ள அரசர்களுக்காக ஒரு ஒலிம்பிக்ஸ் பந்தயம் நடக்கட்டும். நானும் அதில் ஓடுகிறேன்!' என்றார் அவர்.

அலெக்ஸாந்தருக்கு பதினாறு வயதிருக்கும்போது ஒரு ஆச்சர்யமான நிகழ்ச்சி நடந்தது. பிலிப்ஸ் மன்னருக்காக, அண்டை நாட்டிலிருந்து ப்யூஸிபாலஸ் என்னும் ஒரு கம்பீரமான குதிரையை விற்பனைக்காகக் கொண்டு வந்தார்கள். மைதானத்தில் அதை 'ட்ரையல்' பார்த்தபோது, யாராலும் குதிரையை அடக்கி, அதன் மீதேறி அமர முடியவில்லை. கடுப்பான பிலிப் 'அதைத் திருப்பி அனுப்பிவிடுங்கள்' என்றார். மன்னருக்கு பின்னால் நின்றிருந்த அலெக்ஸாந்தர் 'அடக்க முடியவில்லை என்பதற்காக அற்புதமான குதிரையை கோட்டைவிடுகிறார்கள்!' என்று முணுமுணுக்க, அப்பாவின் காதில் அது விழுந்துவிட்டது. திரும்பி மகனைப் பார்த்த பிலிம் 'அதிகப்பிரசங்கித்தனமாகப் பேசக்கூடாது. அவர்களெல்லாம் உன்னைவிட அனுபவம் வாய்ந்த வீரர்கள். ஏன்? நீ போய் அடக்கலாமே?!' என்று இறுக்கமாகச் சொல்ல, 'என்னால் முடியும்!' என்றார் அலெக்ஸாந்தர். பிலிம்பின் புருவங்கள் உயர, முகம் லேசாகச் சிவந்தது. மகனைக் கையமர்த்தி 'முடியாவிட்டால்?' என்றார் தந்தை. 'குதிரையின் விலையை தங்களுக்குத் தந்து மண்டியிடுகிறேன்!' என்று பதில் வந்தது.

மன்னர் அனுமதி தந்தவுடன் மைதானத்தில் குதித்த அலெக்ஸாந்தர் குதிரை மீது உடனே ஏற முயற்சிக்க வில்லை. அதன் கூடவே ஓடி, தட்டிக் கொடுத்து, லகானைப் பிடித்து, மெள்ள அதன் முகத்தை சூரியன் பக்கம் திருப்பி, (கண் கூசியதால் தன் வேகத்தை குதிரை கட்டுப்படுத்தும்போது) மென்மையாக அதன் மீது ஏறி அமர்ந்து, நாசூக்காக அது போகிற போக்கில் விட்டு.. கடைசியில் ப்யூஸி பாலஸ் என்கிற அந்தக் குதிரை அலெக்ஸாந்தரிடம் அடியோடு அடிமையாகி அவர் சொன்னபடியெல்லாம் கேட்டது! ஒரே ஆரவாரம்! பிலிப்புக்கு பெருமை தாங்கவில்லை. அருகில் வந்து வணங்கிய மகனை அணைத்துக்கொண்டு 'இந்த ராஜ்ஜியம் உனக்கு ரொம்பச் சின்னது அலெக்ஸாந்தர்!' என்றார் பிலிப்.

இதற்குப் பிறகு அப்பாவுக்கு மகன் பேரில் நிரம்பவும் நம்பிக்கை பிறந்தது. பைஸாண்டைன் நாட்டைக் கைப்பற்ற பிலிப் படையோடு கிளம்பியபோது, மகனை அழைத்து 'மாஸிடோனியாவை பார்த்துக் கொள்ளும் பொறுப்பு உன்னுடையது!' என்றார். ஆனால் தந்தை வெளிநாட்டிலிருந்தபோது கேளிக்கைகளில் ஈடுபடவில்லை அலெக்ஸாந்தர். ஆட்சியை எதிர்த்து குட்டிப் புரட்சிகளில் ஈடுபட்ட அண்டை நாடுகளுக்கு படையோடு புயலைப்போலப் புகுந்து அவற்றின் கொட்டத்தை அடக்கி நாட்டு நிலவரத்தை மேலும் கட்டுக்கோப்பாக ஆக்கினார். திரும்பி வந்த பிலிப் பிரமிப்பில் ஆழ்ந்தார். எனினும், போகப்போக தந்தைக்கும் மகனுக்கும் இடையே விரிசல் ஏற்பட்டது. மனைவி ஒலிம்பியாவிடம் தயக்கத்தோடு பிலிப் இல்வாழ்க்கை நடத்தியது பற்றி முன்பே குறிப்பிட்டோம் இல்லையா? க்ளியோபாட்ரா என்கிற (உலகப் புகழ் க்ளியோ அல்ல!) பெண்ணிடம் காதல் வயப்பட்டு அவளைத் திருமணம் செய்து கொண்டார் பிலிப். இது அலெக்ஸாந்தரிடம் மேலும் கசப்புணர்வை ஏற்படுத்தியது. அந்தத் திருமணத்தைத் தொடர்ந்து நடந்த விருந்தில் மணப்பெண்ணின் மாமன் அட்டாலஸ் மதுவை ஏந்தி மன்னருக்கு 'சியர்ஸ்' சொல்லிவிட்டுக் கூடவே 'மன்னரின் வாரிசாக தலைசிறந்த ஒரு மகன் பிறக்க வேண்டும்!' என்று வாழ்த்த, விருந்தில் ஒரு மூலையில் அமர்ந்திருந்த அலெக்ஸாந்தர் கோபத்துடன் எழுந்து நின்று ஒரு கோப்பையை அட்டாலஸ் மீது வீசி 'அப்படியென்றால் நான் என்ன தே... மகனா?' என்று கர்ஜிக்க, அவமானத்தோடு எழுந்த பிலிப் ஆவேசத்துடன் வாளை உருவியவாறு அலெக்ஸாந்தரை நோக்கி முன்னேற ... நாற்காலி தடுக்கவே (மது மயக்கம் வேறு!) சற்று இடறி விழ, பக்கத்தில் இருந்தவர்கள் மன்னரைத் தாங்கிப் பிடித்தனர். அலெக்ஸாந்தரின் கோபம் தணியவில்லை 'மலைகளையெல்லாம் தாண்டி ஆசியாவைக் கைப்பற்றப்போவதாக அலட்டிக்கொண்டிருக்கும் மன்னரால் நாற்காலியையே தாண்ட முடியவில்லை!' என்று இகழ்ச்சியாக கிண்டலடிக்க, விசுவாசிகள் பலர் மட்டும் இடையே புகுந்து தடுக்காமலிருந்திருந்தால் தந்தைக்கும் மகனுக்குமிடையே அன்று துவந்த யுத்தமே ஏற்பட்டிருக்கும்! அதற்குப் பிறகு அலெக்ஸாந்தரும் அம்மா ஒலிம்பியாவும் வேறொரு அரண்மனையில் தனியாக வசிக்க ஆரம்பித்தனர்!

ஓரிரு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு பிலிப் மர்மமான முறையில் கொல்லப்பட்டார். முதல் மனைவி ஒலிம்பியாவின் சதி என்று கிசுகிசு சற்றுப்பரவி ஓய்ந்தது (அரசியலில் எப்போதுமே இதெல்லாம் சகஜம்!).

ஒரு பக்கம் அலெக்ஸாந்தரிடம் முன்கோபம் இருந்தாலும், இன்னொரு பக்கம் ஏராளமான கனிவும், தாராள மனமும் இருந்தது ஒரு வியப்பான விஷயம்!...

கிரேக்க தத்துவ மேதை டயோஜினீஸ் ஒரு நாள் பாலைவன மணலில், கோவணம் மட்டும் அணிந்துகொண்டு படுத்திருக்க, அந்தப் பக்கமாக மாஸிடோனியாவின் மன்னராகிவிட்ட அலெக்ஸாந்தரின் பரிவாரம் செல்ல நேர்ந்தது. 'அங்கு படுத்திருப்பது யார்?' என்று அலெக்ஸாந்தர் வினவ, 'டயோஜினீஸ்.. மன்னா!' என்று தளபதி எடுத்துச் சொல்ல, உடனே குதிரையிலிருந்து கீழே குதித்து தத்துவ மேதையின் அருகில் விரைந்த மன்னர் 'தங்களுக்காக நான் ஏதாவது செய்ய வேண்டுமா?' என்று பணிவோடு கேட்டார். டயோஜினீஸ் எல்லாவற்றையும் கடந்த, பழுத்த தத்துவஞானி. மன்னரை ஏறிட்டுப் பார்த்து தலையசைத்த அவர் 'எனக்கும் சூரியனுக்கும் இடையில் நிற்காமலிருந்தால் நன்றாக இருக்கும்!' என்று சாவதானமாகச் சொல்ல, அலெக்ஸாந்தரின் மெய்க்காவலர்கள் ஏக காலத்தில் கோபத்துடன் வாளை உருவினார்கள். 'வாளை உரையில் போடுங்கள்!' என்று ஆணையிட்ட மன்னர் திரும்பிச் சென்று குதிரையில் ஏறும்போது தன் தளபதியிடம் 'அடேங்கப்பா! நான் மட்டும் அலெக்ஸாந்தராக இல்லையென்றால் டயோஜினீஸாக இருக்கவே ஆசைப்படுவேன்!' என்றார் புன்னகையுடன்.

அநேகமாக மூட நம்பிக்கைகளைத் தவிர்த்தார் அலெக்ஸாந்தர். 'சகுனம் சரியில்லை' என்று ஜோசியர்கள் சொன்னபோதும் 'ஆனால் போருக்கான பருவ நிலை ஜோராக இருக்கிறதே!' என்று சொல்லிவிட்டு யுத்தத்துக்கு அவர் கிளம்பிய நிகழ்ச்சிகள் நிறைய உண்டு!

ஓர் உதாரணம் - ஃபிர்ஜியா என்னும் நாட்டை வெற்றி கொண்ட அலெக்ஸாந்தர் அதன் தலைநகரான கார்டியம் என்கிற ஊரின் எல்லைக்குச் சென்றபோது குறுக்கே ஒரு கலவரமான முடிச்சோடு கூடிய ஒரு தடிமனான கயிறு இருந்தது. (இப்போதும் Gordian Knot என்றால் சிக்கலான இடைஞ்சல் என்று அர்த்தம்! ஊர்ப் பெரியவர்கள் 'மன்னா! இந்த முடிச்சு ரொம்பப் புனிதமானது. இதை அவிழ்த்துவிட்டு உள்ளே நுழைவதே இங்கு சம்பிரதாயம். முடிச்சை அவிழ்ப்பவர்கள் பிற்பாடு உலகத்துக்கே சக்கரவர்த்தியாவார்கள் என்பது ஐதீகம்!' என்றார்கள். சற்று நேரம் அந்த சிக்கலான முடிச்சை சோதித்த அலெக்ஸாந்தர் தன் வாளை உருவி 'முடிச்சுக்களை நான் அவிழ்ப்பது இப்படித்தான்!' என்று சொல்லி அந்தக் கயிறை வெட்டித் தள்ளிவிட்டு ஊருக்குள் நுழைந்தார்!

(மேலும் தொடர்வோம்...)

ஜீனியஸ்

மதன்

உலக வரலாற்றில் மாவீரர்கள் அடங்கிய நீண்டதொரு பட்டியல் உண்டு. ஆனால் அலெக்ஸாந்தர் அவர்களையெல்லாம் பலவிதங்களில் மிஞ்சினார். 'அலெக்ஸாந்தர்' என்னும் பெயரை இன்றளவும் - 2400 ஆண்டுகள் கழிந்தும் - நினைவுகூர்ந்து பிரமிக்கிறோம்! அசாத்திய வீரத்தோடு நிற்காமல் சாதுர்யம், விவேகம், அறிவாற்றல் எல்லாமே அவரிடம் கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்ததுதான் காரணம். தவிர, நினைத்ததை அடைவதில் அவர் காட்டிய அவேசமான விடாமுயற்சியை வேறு யாருமே காட்டியதில்லை. நினைவிருக்கட்டும், அலெக்ஸாந்தர் 32 வயது வரைதான் வாழ்ந்தார். அதில் பன்னிரெண்டு ஆண்டுகள் தொடர்ந்து யுத்த களத்தில்தான் வாழ்க்கை. யுத்தங்களை மேற்கொள்ள அவர் பயணித்தது இருபதினாயிரம் மைல்கள்!

குதிரைகள் சுலபமாகச் செல்ல முடியாத கரடு முரடான பாதை, அடர்த்தியான காடுகள், பாலைவனம், மலைகள்... இப்படிப் பல இடங்களில், நடந்தே சென்றார் அலெக்ஸாந்தர்! உலகின் எல்லாப் பகுதிகளுக்கும் செல்ல வேண்டும், வெல்ல வேண்டும் என்கிற ஆர்வம் அவருக்கு அளவுக்கு அதிகமாக இருந்தது. குரு அரிஸ்டாட்டிலிடம் அவர் ரொம்பக் கவனமாகக் கற்றுக் கொண்டது உலக வரைபடங்களை ஆராய்வதுதான். (விணீஜீ ஸிமீணீபீவீஸீரீ!) அந்த வரைபடங்களில் இருந்த உலக நாடுகள் அவர் கண்களை அகல விரிக்க வைத்து ஆர்வப் பெருமூச்சை எழுப்பியது. கூடவே 'எந்த நாட்டையும் என்னால் வெல்ல முடியும்' என்கிற அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையும் அவருக்கு இருந்தது. அது வெறும் நம்பிக்கை மட்டும் அல்ல. அதற்கான போர்த் தந்திரங்கள் அவருக்கு அத்துப்படி! பிற்காலத்தில் ஜூலியஸ் சீசர், நெப்போலியன், ஹிட்லர் போன்றவர்கள் பலமுறை போரில் கையாண்ட அணுகுமுறையை முதன்முதலில் கண்டுபிடித்தவர் அலெக்ஸாந்தர்தான். அதாவது, எதிர்பாராத சமயத்தில் தாக்குவது! இதைத்தான் பிற்பாடு ஹிட்லர் ஆண்ட காலத்தில் ஜெர்மானிய மொழியில் ஙிறீவீtக்ஷ் ரிக்ஷீவீமீரீ என்று அழைத்தார்கள். ரொம்ப சாதுர்யமான மன்னர்கள் கூட அலெக்ஸாந்தர் தங்களைத் தாக்கத் தேர்ந்தெடுத்த நேரத்தையும், மேற்கொண்ட அணுகுமுறையையும் பார்த்து திகைத்துப்போய் மருண்டார்கள்!

அலெக்ஸாந்தர் சொன்னபடி அவருடைய போர் வீரர்கள் கேட்டார்கள். அவர்களுடைய ஒரே லட்சியம் - மன்னர் 'பலே' என்று பாராட்ட வேண்டும். அந்த அளவுக்கு அலெக்ஸாந்தர் அவர்களை மயக்கி வைத்திருந்தார். ஒவ்வொரு வீரரின் பெயரும் ஜாதகமும் அவருக்குத் தெரியும். பல காலம் தொடர்ந்து தாய்நாட்டையும், குடும்பத்தையும் பிரிந்து யுத்தம்

என்றே வாழ்ந்த காரணத்தால் சில சமயங்களில் தளபதிகளுக்கு அலுப்பு ஏற்பட்டதுண்டு. அப்படி ஒரு தருணம் வந்தது. அப்போது அலெக்ஸாந்தர் பிறந்த மேனியோடு அவர்கள் முன் வந்து நின்றார். எல்லோரும் திகைக்க அலெக்ஸாந்தர் தன் உடலில் போரினால் ஏற்பட்ட தழும்புகளைச் சுட்டிக்காட்டி 'எத்தனை காயங்கள் பாருங்கள்! இதெல்லாம் எதற்காக? உங்கள் வெற்றிக்காக. மாஸிடோனியாவின் புகழுக்காக!' என்று உணர்ச்சிகரமாக உரையாற்ற, தளபதிகள் உருகிக் கரைந்து போனார்கள். உண்மையும் அதுதான். ஒன்பது முறை, தளபதிகள் கவலைப்படும் அளவுக்கு - வாளினால், ஈட்டியால், அம்பினால் காயம் பட்டவர் அலெக்ஸாந்தர். (பிற்பாடு பல மன்னர்கள் இதைக் காப்பியடித்து 'ஷர்ட்'டைக் கழற்றி தழும்புகளைக் காட்டியதுண்டு!)

அலெக்ஸாந்தரின் புயல்வேக முன்னேற்றத்துக்கு ஓரளவு தடைக்கல்லாக அமைந்தவர் இன்னொரு மாவீரரான பாரசீக மன்னர் டேரியஸ். அலெக்ஸாந்தரைப் பொறுத்தவரையில், அரியணையில் அமர்வதற்கு முன்பிருந்தே பாரசீகத்தை வெற்றிகொள்வது அவருடைய கனவாக இருந்ததையும் குறிப்பிட வேண்டும். விஸ்தாரமான கோட்டைச்சுவர்கள், லட்சக்கணக்கான வீரர்களுடன் கம்பீரமாக ஆட்சிபுரிந்த டேரியஸ் 'அலெக்ஸாந்தர் வரட்டும். ஒரு கை பார்ப்போம்!' என்று சொல்லி மாஸிடோனியப்படையோடு மோதத் தயாரானார்.

மாஸிடோனியா - பாரசீக யுத்தம் சுலபத்தில் முடிவுக்கு வராமல் உத்வேகத்துடன் தீவிரமாக நிகழ்ந்தது. அலெக்ஸாந்தர் நேரடியாக, முன்னணியில் பாய்ந்து அதீத வேகத்துடன் போர் புரிந்தார். அவரது வாள் சுழன்ற வேகத்தில் ஏராளமான பாரசீகத் தலைகள் பறந்ததைத்தான் பார்க்க முடிந்தது. முதல் மோதலில் மாஸிடோனியப் படை வென்றாலும் டேரியஸை வளைத்துப் பிடிக்க முடியவில்லை. தன்னை எதிர்த்து நிற்கும் மன்னரை கைப்பற்றுவது அலெக்ஸாந்தருக்கு விருப்பமான விஷயம். ஆனால் டேரியஸின் தாயும், மனைவியும் சகோதரியும் கைது செய்யப்பட்டார்கள். பாரசீக மகாராணி அப்போது பிரசவ கால இறுதியில் இருந்தார். ஏதோ சிக்கலாகி கைதியாக இருந்தபோது இறந்துபோனார் அவர். ராணியின் கூடவே இருந்த, விசுவாசமான மெய்காவலரான, டைரீயஸ் என்னும் அலி ஒருவர் தப்பிச் சென்று காட்டில் ஒளிந்து கொண்டிருந்த டேரியஸிடம் இந்தச் சோகத் தகவலைச் சொல்ல, பாரசீக மன்னர் இடிந்து போனார். தலையில் அடித்துக் கொண்டு 'என் மனைவி பாரசீகத்தின் மகாராணி. எதிரியின் கைதியாக, அனாதரவாக இவ்வளவு கேவலமாக இறந்துபோக வேண்டுமா?!' என்று அழுதார் டேரியஸ். தகவலைச் சொன்ன அலி 'சக்ரவர்த்தி! அந்தக் கவலை மட்டும் தங்களுக்கு வேண்டாம். மகாராணியை மிகுந்த மரியாதையோடு நடத்தினார் மாஸிடோனிய மன்னர். அவர் இறந்த பிறகு சகலவிதமான ராஜாங்க மரியாதைகளுடன் அவரது உடல் புதைக்கப்பட்டது. அலெக்ஸாந்தர் கண்களில் நீர் துளிர்க்க தலைகுனிந்து கடைசிவரை நின்று அஞ்சலி செலுத்தியதுதான் ஆச்சர்யம்!' என்று விளக்க, வியந்துபோன டேரியஸ் முகம் மீண்டும் சந்தேகத்துடன் மாறியது. அதைக் கவனித்த டைரீயஸ் குரலைத் தாழ்த்தி 'சந்தேகப்படாதீர்கள் அரசே! மகாராணியார் அருகில் கூட நெருங்கவில்லை அலெக்ஸாந்தர்! வேற்று நாட்டு மன்னரின் மகாராணி என்கிற முழு மரியாதையுடன் அவரிடம், அதுவும் சில வார்த்தைகள் பேசியிருந்தால் அதிகம்!' என்று சொல்ல, டேரியஸ் நெகிழ்ச்சியடைந்து, அருகில் நின்றிருந்த பிரதம சேனாபதியிடம் 'நான் தோற்று, போரில் இறந்தாலும், பாரசீக அரியணையில் அமரக்கூடிய தகுதி அலெக்ஸாந்தருக்கு மட்டுமே இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது!' என்றார்!

அதுமட்டுமல்ல. போரில் வென்றவுடன் அலெக்ஸாந்தரின் கூடரத்துக்குள், கைப்பற்றப்பட்ட பல அழகுப் பெண்களை வரிசையாகக் கொண்டு நிறுத்தினார்கள். மன்னர் அவர்களை சில விநாடிகள் பார்த்துவிட்டு 'பாரசீக அழகு கண்களை கூசச் செய்கிறது. அவர்களை இங்கேயிருந்து அப்புறப்படுத்துங்கள்' என்று சொன்னதாகவும் கிரேக்க வரலாற்று ஆசிரியர் ப்ளூடார்க் குறிப்பிடுகிறார்!

ஒரு நாள் ஓய்வெடுத்துக்கொண்ட பிறகு, கம்பீரமாக எழுந்து நின்ற அலெக்ஸாந்தரிடமிருந்து பிறந்தது ஆணை! - 'டேரியஸை தப்பவிடக் கூடாது. அவரை நாம் உயிரோடு கைப்பற்றியாக வேண்டும்!'

இந்த வேலையை அவ்வளவு சுலபமாகச் செய்துவிட முடியவில்லை. மாஸிடோனியப்படை தொடர்ந்து அலைந்து தேடியும் டேரியஸ் அகப்படவில்லை. பதினோறு நாட்கள், சுமார் ஐந்நூறு மைல்கள் பயணம்! நடுவில் பாலைவனத்தைக் கடக்க வேண்டி வந்தது. அலெக்ஸாந்தரின் வீரர்கள் சோர்ந்து போனார்கள். மன்னர் உட்பட எல்லா வீரர்களும் தாகத்தில் தவித்தார்கள். 'என்ன பாலைவனம் இது? நாக்கு வறண்டு போய்விட்டது' என்று சொன்ன அலெக்ஸாந்தர் ஒரு புதருக்குப் பக்கத்தில் சரிந்து உட்கார நேர்ந்தது என்றால் பார்த்துக் கொள்ளலாம். அப்போது ஒரு கிராமவாசி பானையில் தண்ணீருடன் அந்தப் பக்கம் வந்தார். அங்கே, தள்ளாடி நிற்பது அலெக்ஸாந்தரின் வீரர்கள் என்பதைத் தெரிந்துகொண்டு ஓடிவந்து மன்னரிடம் பானையை பவ்யமாக நீட்டினார். ஆர்வத்துடன் அதைக் கையில் வாங்கிய மன்னர் 'இந்தத் தண்ணீரை யாருக்காக எடுத்துச் செல்கிறீர்கள்?' என்று கேட்க கிராமவாசி 'என் குழந்தைகளுக்கு!' என்று பதிலளிக்க தண்ணீரைப் பருகாமல் பானையைத் திருப்பித் தந்த அலெக்ஸாந்தர் 'உங்கள் குழந்தைகள் மட்டுமல்ல, இதோ என் குழந்தைகளும் தாகத்தால் தவிக்கும்போது நான் மட்டும் நீர் அருந்துவது நியாயமல்ல!' என்று சொல்லிவிட்டு சுற்றிலும் நின்ற வீரர்களைச் சுட்டிக் காட்டினார்.. வீரர்கள் உணர்ச்சிவசப்பட்டார்கள். ஒருபுதிய உத்வேகத்துடன் அந்தப் படை டேரியஸைத் தேடிக் கிளம்பியது.

முதல் கட்டப்போரில் அலெக்ஸாந்தரின் தொடையில் ஆழமாக அம்பு ஒன்று பாய்ந்து எலும்பை லேசாகச் சிதைத்திருந்தது. ஏராளமான வலி. அம்பை உடைத்து எடுத்தார்கள். தவிர, கல் ஒன்று அலெக்ஸாந்தரின் கழுத்தில் விழுந்து சில மணி நேரங்களுக்கு பார்வை தெரியாமல் சிரமப்பட்டார் மன்னர். இருப்பினும் சுதாரித்துக்கொண்டு குதிரை மீது பாய்ந்து ஏறி முன்னணியில் அவர் சென்று நின்றது கண்டு படை பிரமிப்போடு வீர முழக்கம் செய்தது.

இதற்குள் ஒரு காட்டில் ஒளிந்து தங்கியிருந்தது டேரியஸின் மிச்சமிருந்த படை. ஏராளமான அம்புகளும், ஈட்டிகளும் உடலில் பாய்ந்து படுகாயமுற்றிருந்தார் டேரியஸ். உயிர் பிழைப்பது சந்தேகம் என்கிற நிலைமை. டேரியஸின் நண்பனாக இருந்த பெஸ்ஸஸ் என்கிற சிற்றரசன் அவருடைய உதவிக்கு வராமல், அலெக்ஸாந்தரிடம் பாரசீக மன்னர் மாட்டிக்கொள்ளட்டும் என்று கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தது டேரியஸுக்கு மனவருத்தத்தை ஏற்படுத்தியது. 'இப்படிப்பட்டவர்களை விட எதிரியாக நின்ற அலெக்ஸாந்தர் மேல்! அவர் என் குடும்பத்தை மரியாதையுடன் நடத்தி பண்பு காத்தார். இப்படிப்பட்ட மாவீரருடன் போரிட்டதை நான் பெருமையாகக் கருதுகிறேன். அலெக்ஸாந்தர் இங்கு வந்தால்.. என் பாராட்டுதல்களை தெரிவியுங்கள்!' என்று நெகிழ்ச்சியோடு சொல்ல, ஒரு குவளையில் வந்த நீரைச் சற்று அருந்தினார் டேரியஸ். அவர் தலை சாய்ந்துவிட்டது. சில மணி நேரத்துக்குள் அலெக்ஸாந்தரின் படை பாரசீக வீரர்களைச் சூழ்ந்துகொண்டது.

டேரியஸ் இறந்த தகவல் தெரிந்தவுடன் அலெக்ஸாந்தர் மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்டுக் கலங்கினார். குதிரையிலிருந்து இறங்கி வந்து தன் மேலாடையை கழற்றி டேரியஸ் உடல் மீது போர்த்தி மரியாதை செலுத்திய பிறகு, 'மன்னரின் உடலை சகல மரியாதைகளுடன் அவருடைய குடும்பத்தினரிடம் சேர்ப்பியுங்கள். மிகப்பெரிய சக்ரவர்த்திக்கு உரிய அளவில் ஈமச்சடங்குகள் நடக்க வேண்டும்!' என்று ஆணை பிறப்பித்தார். டேரியஸின் குடும்பத்தினருக்கு விடுதலையும் தந்து, மன்னரின் சகோதரரை தன் நண்பனாக அங்கீகரித்தார் அலெக்ஸாந்தர்!

பாரசீக வெற்றியைத் தொடர்ந்து மேலும் சில நாடுகளைச் சூறாவளியெனத் தாக்கிக் கைப்பற்றியது மாஸிடோனியப் படை. நாட்கள் சில கழிந்தன. கூடாரத்தில் அமர்ந்திருந்த அலெக்ஸாந்தரிடம் 'அடுத்த திட்டம் என்ன?' என்று ஆர்வமாகக் கேட்டார்கள் தளபதிகள். 'இந்தியா!' என்று மன்னரிடமிருந்து பதில் வந்தது. கூடவே 'அந்த பெரிய நாட்டின் செல்வச் செழிப்பைப் பற்றி எத்தனை பேரிடம் கேட்டிருப்பேன்!' என்ற அலெக்ஸாந்தர் கூடாரத்திலிருந்து ஹெல்மெட், கவசங்களை அணிந்து கொண்டு நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமான ப்யூஸிபாலஸ் குதிரை மீது தாவி ஏறிய மறுநிமிடம் வெற்றி முழக்கங்களுடன் மாஸிடோனியப் படை இந்திய நாட்டை நோக்கிக் கிளம்பியது!

(மேலும் தொடர்வோம்)

ஜீனியஸ்

மதன்

வரலாற்று ஆசிரியர் ப்ளூடார்க் - கிரேக்க மற்றும் ரோம் நாட்டை ஆண்ட மன்னர்களையும், தலைவர்களையும் ஒப்பிட்டு 'லிமிக்ஷிணிஷி' என்கிற, மூன்று வால்யூம்கள் கொண்ட பெரும் புத்தகத்தை எழுதினார். அதில் அலெக்ஸாந்தரையும், ஜூலியஸ் சீசரைப் பற்றியும் எழுதத் துவங்கும்போது 'இவர்களைப் பற்றி நுணுக்கமாக எழுத ஆயிரம் பக்கங்கள் தேவைப்படும். ஆனால் நான் எழுத முனைவது வரலாறும் அல்ல, முழுமையான வாழ்க்கையும் அல்ல. இந்த மனிதர்களின் முக்கியமான குணநலன்களையும், சம்பவங்களையும் மட்டுமே எழுதுகிறேன். அந்த மாபெரும் வீரர்களைப் பற்றிய ஒரு வர்ணனையே இது!' என்று குறிப்பிடுகிறார்.

இருப்பினும், அலெக்ஸாந்தரைப் பற்றி ப்ளூடார்க் எழுதியிருப்பதே நீண்ட, விவரமான ஒன்று. பல போர்களில் மாஸிடோனிய மன்னர் கடைப்பிடித்த யுத்த தந்திரங்கள் பற்றி ப்ளூடார்க் விலாவாரியாகவே விவரிக்கிறார். நம்மைப் பொறுத்தவரை, பாரசீக சக்ரவர்த்தி டேரியஸ், இந்திய மன்னர் போரஸ் - இவர்களோடு அலெக்ஸாந்தர் மேற்கொண்ட போர்களை மட்டுமே எடுத்துக் கொள்வோம். காரணம், இது அலெக்ஸாந்தரைப் பற்றி மட்டும் எழுதப்படும் தொடர் அல்ல!

எகிப்து நாட்டை அலெக்ஸாந்தர் வென்றபோது, அவருடைய வாழ்க்கையில் (மனநிலையில் என்றும் சொல்லலாம்!) விதி சற்று விளையாடியது. அங்கே ஒரு ஆலயத்துக்கு வருகை தந்த அலெக்ஸாந்தரிடம் 'இங்கே நீங்கள் குறி கேட்கலாம்!' என்றார்கள் பூசாரிகள் பவ்யமாக. சந்நிதி முன் நின்ற அலெக்ஸாந்தர் 'வெற்றிகொள்ள மேலும் பல நாடுகள் மிச்சமிருக்கின்றன. அதற்கான கடவுளின் ஆசி எனக்கு இருக்கிறதா?' என்று கேட்க, விதி அசரீரியின் குரலில் புகுந்துகொண்டு 'ஆசி எதற்கு? நீங்களே கடவுளின் அவதாரம்தான்!' என்று முழங்க.. அதிலிருந்து அலெக்ஸாந்தரிடம் சில மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. புகழின் உச்சியில் இருப்பவர்கள் அடக்க உணர்வையும், விவேகத்தையும் மிகுந்த கவனத்துடன் பாதுகாக்க வேண்டும். இந்தப் பொறுப்புணர்வு மன்னரிடமிருந்து சற்று அகல ஆரம்பித்தது....!

அலெக்ஸாந்தரின் உடைகளில் கூட சில மாறுதல்கள் ஏற்பட்டன. மாலைகள் அணிய ஆரம்பித்தார். 'ஹெல்மெட்'டுக்கு மேலே புதிய இறகுகள் முளைத்தன! 'நான் கடவுளின் அவதாரம்தான் என்று தோன்றுகிறது...!' என்று நண்பர்களிடம் உரையாடும்போது குறிப்பிடுவது அதிகரித்தது. முன்பெல்லாம் நண்பர்கள் அவரிடம் இயல்பாகப் பேசி, தமாஷாக டபாய்ப்பது உண்டு. பதிலுக்கு அலெக்ஸாந்தரும் சிரித்து ரசிப்பதுண்டு. அது நின்றுபோனது!

ஒருமுறை, சக்ரவர்த்தியின் முன்னால் மண்டியிட்டு வணங்குவது எப்படி என்று விளக்கிய மன்னர், அதற்கான 'ரிகர்சல்'களில் இறங்கினார். பலர் பலவிதமாக மண்டியிட்டார்கள்! நெருக்கமாக இருந்த சில மாஸிடோனிய தளபதிகள் இதைக் கண்டு சற்று திடுக்கிட்டு ஒருவரை ஒருவர் ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக் கொண்டனர். அவர்கள் எல்லோரும் அதுவரை கம்பீரமாக அரசர் அருகில் வந்து லேசாகத் தலைவணங்கிவிட்டு நேருக்கு நேர் பார்த்து உரையாடியவர்கள்! ஒருமுறை, அலெக்ஸாந்த ருடன் அமர்ந்து மது அருந்திக் கொண்டிருந்தபோது க்ளைடஸ் என்கிற தளபதி வெளிப்படையாகவே இதுபற்றி தட்டிக்கேட்க, மன்னரின் முகம் லேசாகச் சிவந்தது. க்ளைடஸ், விடாமல் 'வழியில் நாம் கைப்பற்றினோமே.. அந்தக் காட்டுமிராண்டி நாடுகளில்தான் இப்படியெல்லாம் தவழ்ந்து வந்து வணங்குவார்கள்!' என்றார்.

'சக்ரவர்த்தி முன்னால் நின்று இப்படி அதிகப்பிரசங்கித்தனமாக பேசினால்... தண்டனை கிடைக்கக் கூடும் என்பதை எண்ணிப் பார்க்க மாட்டாயா?' என்று அலெக்ஸாந்தர் உறும... 'அதான் மண்டியிட்டு வணங்கினோமே.. அதுவே தண்டனைதான்!' என்று க்ளைடஸ் பதில் சொல்ல, அலெக்ஸாந்தரின் கோபம் அதிகமானது. சரேலென்று எழுந்து தன் வாளைத் தேடினார் மன்னர். அவருடைய மெய்க்காவலர் இதையெல்லாம் எதிர்பார்த்து வாளை ஒளித்து வைத்துவிட்டு நடுங்கியவாறு நிற்க, அவருடைய முகத்தில் ஓங்கிக் குத்தினார் சக்ரவர்த்தி. இதற்குள் பதட்டப்பட்டுப்போன

மற்றவர்கள் க்ளைடஸை கூடாரத்துக்கு வெளியே கொண்டு விட்டார்கள். திரும்பவும் ஏதோ தோத்திரப் பாடலைக் கிண்டலாகப் பாடிக்கொண்டே க்ளைடஸ் நுழைய, அலெக்ஸாந்தரின் ஆத்திரம் எல்லை மீறியது. அருகில் இருந்த ஈட்டியை எடுத்து படுவேகமாக எறிய, ஈட்டி க்ளைடஸின் மார்புக்குள் பாய்ந்து முதுகுப்பக்கம் எட்டிப்பார்க்க, இறந்து விழுந்தார் தளபதி!

அதிர்ச்சியான மௌனம் அங்கே நிலவியது. நிகழ்ச்சிகள் மேலும் விபரீதமாகப் போனது. திடுக்கிட்டுப்போன அலெக்ஸாந்தர் கதறியவாறு ஓடிச்சென்று க்ளைடஸ் உடலிலிருந்து ஈட்டியை உருவி எடுத்து, தன் கழுத்தில் குத்திக்கொள்ள முனைய, மற்றவர்கள் ஓடி வந்து ஈட்டியைப் பறித்து தூக்கி எறிந்தார்கள். அன்று, நாள் முழுவதும் உணவு அருந்தாமல் தனிமையில் சென்று, என் நண்பனைக் கொன்றுவிட்டேன்..! என்று அலெக்ஸாந்தர் அழுதது வெளியே கேட்டது.

இப்படிப்பட்ட முன்கோப நிகழ்ச்சிகள் மீண்டும் சிலமுறை நடந்தது என்று அதுவரை அப்பழுக்கில்லாமல் வாழ்ந்த அலெக்ஸாந்தரைப் பற்றி வரலாற்று ஆசிரியர்கள் வருத்தமாகக் குறிப்பிடுகிறார்கள்.

சில நாட்கள் கழிந்தன. படையின் வெற்றிப் பயணம் கடமையுணர்வுடன் தொடர்ந்தாக வேண்டுமே! மாஸிடோனியப் படை இந்தியாவை நோக்கிக் கிளம்பியது. ஆனால் வீரர்களால் விரைந்து செல்ல முடியாதது கண்டு அலெக்ஸாந்தர் எரிச்சலடைந்தார். காரணம் உடனே அவருக்குப் புரிந்துவிட்டது. விஷயம் ஒன்றுமில்லை. அதுவரை வென்ற நாடுகளில் கைப்பற்றிய பொருட்கள் ஏராளமாகச் சேர்ந்துவிட்டது. அந்த நூற்றுக்கணக்கான மூட்டை முடிச்சுகளைச் சுமந்து கொண்டு எப்படி வேகமாகச் செல்வது?! அலெக்ஸாந்தர் குதிரையிலிருந்து இறங்கி தனக்காக பிரத்யேகமாக கட்டப்பட்ட மூட்டைகளைப் பிரிக்கச் சொன்னார். அதிலிருந்து விலை உயர்ந்த ஆபரணங்களை மட்டும் தனியே எடுத்து வைத்த மன்னர், அமைதியாக மிச்ச மூட்டைகளுக்கு தானே தீயிட்டுக் கொளுத்தினார். உடனே அத்தனை வீரர்களும் அவரைப் பின்பற்றி தங்களுக்கான பொருட்களுக்கும் தீ வைத்தனர். 'மெத்தனத்துக்குக் காரணம் சுமைதான்! இப்போது கிளம்புங்கள்!' என்று சொல்லிவிட்டு குதிரையில் ஏறினார் அலெக்ஸாந்தர். முன்பு 'கார்டியன் முடிச்சை' அவிழ்த்த அதே அணுகுமுறைதான்!

பஞ்சாப் நாட்டை ஆண்டுவந்த இந்திய மன்னர் போரஸ் உடன் நிகழ்ந்த போரைப் பற்றி அலெக்ஸாந்தரே விவரமான குறிப்புகள் எழுதி வைத்ததால், அந்த யுத்தத்தைப் பற்றி நம்மால் நுணுக்கமாகத் தெரிந்துகொள்ள முடிகிறது...!

'எங்கள் இருவருடைய படைகளுக்கும் நடுவே ஹைடாஸ்பெஸ் என்கிற நதி ஓடியது!' என்கிறார் அலெக்ஸாந்தர். அதை சிந்து நதியின் கிளை நதிகளில் ஒன்றான ஜீலம் என்கிறார்கள். 'அக்கரையில் போரஸ் ஒரு 'கோட்டைச்சுவரை' எழுப்பியிருந்தார். நூற்றுக்கணக்கான யானைகளால் ஆன சுவர்! இந்திய மன்னர்களின் படைகளில் யானைகள் முக்கிய பங்கு வகிப்பது பற்றி முன்பே நான் கேள்விப்பட்டிருந்ததால் ... இது நான் எதிர்பார்த்ததுதான்!' என்கிறது அலெக்ஸாந்தரின் குறிப்பு!

தளபதிகளை அருகில் அழைத்து தன் திட்டத்தை விளக்கினார் அலெக்ஸாந்தர். அதன்படி, முதல் கட்டமாக படை வீரர்கள் பல பிரிவுகளாகப் பிரிந்து சென்று ஆங்காங்கே நைசாக நீந்தி நதியைக் கடந்து அக்கரைக்குப் போய்விட வேண்டும்! எல்லோரும் குதிரைகள் மீதேற முனைய அலெக்ஸாந்தார் 'வேண்டாம்! குதிரைகளை நடத்தி சாவதானமாகச் செல்லுங்கள். பாய்ச்சலாகச் சென்று எதிரிகளின் கவனத்தைக் கவரவேண்டாம்!' என்றார்!

இந்தியாவாச்சே! எதிர்பாராமல் இடி, மின்னல், புயல் காற்றுடன் பயங்கர மழை! அரை மணி நேரத்தில் ஜீலம் நதியில் வெள்ளப்பெருக்கு! 'பரவாயில்லை, நீந்துவோம்!' என்றார் மன்னர். இத்தனையும் இரவில் நிகழ்ந்தது...

அலெக்ஸாந்தருக்கு பிரமாதமாக நீந்த மட்டும் வராது என்பது ஆச்சரியமாக இருக்கும். சிரமப்பட்டு, நதியின் வெறியோட்டத்துடன் போராடி, அக்கரை சேர்ந்த மன்னர் கரையில் எழுந்து நின்றவுடன் அண்ணாந்து பார்த்து 'இத்தாலிய மக்களே! உங்களிடம் பாராட்டுதல்களைப் பெற இங்கே என்னவெல்லாம் சோதனைகளை நான் சமாளிக்க வேண்டியிருக்கிறது!' என்றார் சற்று உரக்க! நிஜமாகவே இப்படிச் சொன்னார் என்று பல வரலாற்று ஆசிரியர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள்!

யானைகளைத் தாண்டி திடீரென உட்புகுந்த மாஸிடோனிய வீரர்களை நேர்கொள்ள, தன் ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட குதிரைப் படை வீரர்களை பக்கவாட்டில் போரஸ் திருப்பவேண்டி வந்தது. அதற்குள் மின்னலெனப் புகுந்த அலெக்ஸாந்தரின் படையினர் நானூறுக்கும் மேற்பட்ட இந்திய குதிரை வீரர்களை வெட்டி வீழ்த்திவிட்டார்கள். அதற்குள் வேறு திசையிலிருந்து இன்னொரு மாஸிடோனியப் படைப்பிரிவு பாய்ந்தது.

பொதுவாக, இந்திய மன்னர்களின் யானைப் படையைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் பதறிப்போய் ஓட்டமெடுத்த பல அந்நிய மன்னர்கள் உண்டு! அசுர பலம் இருந்தாலும், குதிரைகளுக்கு இணையான லாகவம் யானைகளுக்குக் கிடையாது என்பது பற்றி முன்கூட்டியே 'ஹோம் ஒர்க்' செய்து வைத்த வீரர்கள் - அலெக்ஸாந்தர், பிற்பாடு இந்தியா மீது படையெடுத்த தைமுர் என்கிற இருவர்தான்!

தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மாஸிடோனிய வீரர்கள் ஆணிகள் பொருத்தப்பட்ட, உருண்டையாக்கப்பட்ட முட்புதர்களை யானைகள் வந்த பாதைகளில் உருட்டிப் போட்டார்கள். யானைகளின் மர்மஸ்தானங்களில் ஈட்டிகளை குறிபார்த்து எறிந்தார்கள். மிரண்டு போன யானைகள் வலியால் பிளிறியவாறு அங்குமிங்கும் அலைபாய, அலெக்ஸாந்தரின் பிரத்யேக குதிரைப்படை போரஸை நோக்கிப் படுவேகமாக முன்னேறியது. 'எதிரிப்படையினரை தன்னம்பிக்கை இழக்க வைத்து தளரச் செய்ய வேண்டுமென்றால் முதலில் படையின் 'தலை'யை (அதாவது எதிரிகளுக்கு தலைமைதாங்கி வரும் மன்னரின் தலையை!) கிள்ளியெறிய வேண்டும்!' என்பார் அலெக்ஸாந்தர். அந்த வேலையைத் தானே மேற்கொள்வதும் அவரது வழக்கம்!

ஆனால்.. திடீரென்று போரஸ் எதிர்ப்பட்டவுடன் அலெக்ஸாந்தர் சற்று திகைத்துப்போனது உண்மை. 'என்ன ஆஜானுபாகுவான, கம்பீரமான மனிதர்! ஈஸியாக ஆறரை அடிக்கு மேல் ஒரு சாண் உயரம் இருந்தார். அந்த மன்னர் யானை மீது அமர்ந்திருந்தாலும், ஏதோ குதிரை மீது அமர்ந்து வந்ததைப்போலத்தான் தோன்றியது!' என்று வியக்கிறார் அலெக்ஸாந்தர்.

'பாரசீக மன்னர் டேரியஸே தோற்றுப்போகிற சூழ்நிலை ஏற்பட்டவுடன் தப்பிக்க முயன்றார். ஆனால் போரஸ் கலங்காமல் தொடர்ந்து, நேருக்கு நேர் நின்று என்னோடு மோதினார். குதிரைகளைப் பழக்குவது சுலபம். போரஸின் யானை ஓர் அதிசயம். தன் எஜமானனைச் சுமப்பதோடு நிற்காமல் அதுவும் ஒரு போர் வீரனைப் போல சுழன்று போரிட்டது! அருகில் நெருங்கிய பல குதிரை வீரர்களைத் தன் துதிக்கையால் தூக்கி எறிந்தது. இப்படி வீரத்துடன் போரிடும் யானையை நான் எதிர்பார்க்கவில்லை!' என்று பாராட்டும் அலெக்ஸாந்தர் எட்டு மணி நேரம் போராட வேண்டியிருந்தது. கடைசியில் யானை மீதிருந்து போரஸ் சரிந்து விழ, அப்போதும் அந்த யானை மண்டியிட்டு தன் தலைவன் மீது பாய்ந்திருந்த அம்புகளை மென்மையாக வெளியே எடுத்துப் போட்டது!

இந்தியப் படை தோல்வியடைந்தது. போரஸை மாஸிடோனிய வீரர்கள் சூழ்ந்துகொண்டு சிறைப்பிடித்தார்கள்!

(மேலும் தொடர்வோம்)

அலெக்ஸாந்தரின் முடிவு...

மதன்

கைதியாக தன் முன் நின்ற போரஸ் மன்னரைக் கூர்ந்து பார்த்த அலெக்ஸாந்தர் 'உங்களை நான் எப்படி நடத்த வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறீர்கள்?' என்று கேட்டார்.

இந்திய மன்னரிடமிருந்து உடனே பதில் வந்தது - 'ஒரு அரசனாக (As a king!)'

அலெக்ஸாந்தார் மீண்டும் ஒருமுறை அதே கேள்வியைக் கேட்க பதிலுக்கு போரஸ், 'நான் ஒரு அரசன். ஒரு அரசனை எப்படி நடத்த வேண்டுமோ அப்படி நடத்துங்கள்' என்றார் தலைநிமிர்ந்து! எந்த ஒரு தடுமாற்றமும் இல்லாமல் கம்பீரமாக மாஸிடோனிய சக்ரவர்த்தியை நேருக்கு நேர் பார்த்து போரஸ் இப்படிப் பதிலளித்தது அலெக்ஸாந்தரை மிகவும் கவர்ந்தது. இந்த உரையாடல் உண்மையில் நடந்தது என்று எல்லா வரலாற்று ஆசிரியர்களும் உறுதி செய்கின்றனர்.

உடனே அலெக்ஸாந்தர் இருக்கையிலிருந்து எழுந்து சென்று 'மிகுந்த வீரத்துடன் என்னுடன் போர் புரிந்தீர்கள்!' என்று சொல்லி அவரை அணைத்துக்கொண்டு தன்னருகில் அமரச் செய்தார். கூடவே போரஸை விடுதலை செய்வதாக அறிவித்து, அவருடைய ராஜ்யத்தை மட்டுமல்லாது, கூடவே (தான் வென்ற) பதினைந்து சிற்றரசுகளையும், ஐயாயிரம் ஊர்களையும் பரிசாகத் தந்தார். இப்படி எதிரிகளை வெளிப்படையாக வியந்து பாராட்டிய மன்னர்கள் வரலாற்றில் ஓரிருவரே உண்டு!

இந்த யுத்தம் நிகழ்ந்த பிறகு, ஜீலம் நதிக்கரையில் முகாமிட்டிருந்த அலெக்ஸாந்தருக்கு சோகமான தகவலொன்று வந்தது. கொஞ்ச நாட்களாகவே சற்று அசதியாக, நிலைகொள்ளாமல் இருந்துவந்த அவரது அருமைக் குதிரை (முதன் முதல் அவர் அடக்கியது!) ப்யூஸிபாலஸ் திடீரென்று இறந்துவிட்டதாக, வந்து சொன்னார்கள். 'போரில் ஏற்பட்ட சில காயங்களினால்' என்றனர் சிலர். அதற்கு வயதாகிவிட்டதே காரணம் என்றனர் சிலர். ஒரு குதிரைக்கு முப்பது என்பது சற்று முதுமையான வயதுதான். ஏதோ தன் நெருக்கமான நண்பனின் மரணச்செய்தியைக் கேட்டதற்கு இணையாக, ஓடிச் சென்று படுத்துக் கிடந்த ப்யூஸிபாலஸின் உடலை அணைத்துக்கொண்டு கலங்கிக் கதறினார் அலெக்ஸாந்தர்.

ஜீலம் நதிக்கரையில் ப்யூஸிபாலஸ் புதைக்கப்பட்டது. கல்லறையெழுப்பி, ப்யூஸிபாலியா என்கிற பெயருடன் ஒரு சிறு நகரத்தையே அங்கே நிர்மாணித்தார் மன்னர். (இன்றும் ஜீலம் நதிக்கரையில் தொல்பொருள் ஆய்வு நிகழ்த்தினால் ஊரின் தடயங்களும், அந்த குதிரையின் எலும்புகளும் கிடைக்கக் கூடும்!)

போரஸுடன் நடந்த யுத்தத்தைத் தொடர்ந்து மாஸிடோனிய வீரர்கள் சற்று ஆடிப்போனார்கள்தான்! இருபதினாயிரம் வீரர்கள் அடங்கிய காலாட்படை, இரண்டாயிரம் குதிரை வீரர்கள், சில நூறு யானைகளுடன் போரஸ் என்கிற ஒரே ஒரு இந்திய மன்னர் இந்த அளவுக்கு 'தண்ணி' காட்டியது, மாஸிடோனிய தளபதிகளுக்குச் சற்று கவலையேற்படுத்தியது உண்மை. அந்தச் சமயம் பார்த்து அலெக்ஸாந்தர் கம்பீரமாக 'அடுத்ததாக நாம் கங்கை நதியைக் கடப்போம்!' என்று முழங்க, அங்கே அசாதாரணமான அமைதிதான் நிலவியது! சில தளபதிகள் மென்மையாக 'அரசே! கங்கை நதி என்பது சாதாரணமானது அல்ல. அதன் அகலமே நாலு மைல்கள் என்று தகவல்! அதைக் கடந்தாலும் இந்தியாவை சுலபத்தில் கைப்பற்றிவிட முடியாது. கங்கையில் துவங்கி இந்தியாவின் தென் எல்லை வரை பயணிக்கவே பல மாதங்கள் பிடிக்கும் என்கிறார்கள். தவிர, வழியெங்கும் இந்தியாவின் தென் எல்லை வரை ஆயிரக்கணக்கான ராஜ்ஜியங்களும், தனித்தனி மன்னர்களும் படைகளுடன் தயார் நிலையில் இருக்கிறார்கள். அச்சமில்லாத, அகம்பாவம் பிடித்த மன்னர்கள்தான் முக்கால்வாசி! சிலரிடம் இரண்டு லட்சம் வீரர்கள், எண்பதினாயிரம் குதிரைகள், பத்தாயிரம் யானைகளெல்லாம் உண்டு. ஒவ்வொரு மன்னரும் ஒரு கோட்டைச்சுவர் போல! நம்மைப் பொறுத்தவரையில் இந்திய எல்லைக்குள் கால் வைத்து வெற்றிக் கொடி நாட்டிவிட்டோம். இதோடு ஊருக்குத் திரும்புவோம். நம் வீரர்கள் தங்கள் குடும்பத்தைப் பிரிந்து வந்து பல காலம் வேறு ஆகிவிட்டது!' என்று விளக்கமாகவே எடுத்துச் சொன்னார்கள்.

அலெக்ஸாந்தர் இந்த விளக்கத்தை ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்தார். கோபத்துடன் கூடாரத்துக்குள்ளே சென்று தரையில் புரண்டு 'கங்கையைக் கடக்காவிட்டால் இதுவரை நீங்கள் எனக்குப் பெற்றுத் தந்த வெற்றிகளையும் நான் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டேன்!' என்று மிகவும் அடம் பிடித்ததாக வரலாற்று ஆசிரியர் ப்ளூடார்க் குறிப்பிடுகிறார்.

வீம்பு பிடிக்கும் ஒரு குழந்தைக்கு எடுத்துச் சொல்வது போல 'தாய்நாட்டில் சில மாதங்கள் ஓய்வு எடுத்துக்கொண்டு மீண்டும் நேரடியாக இந்தியாவுக்குப் படையெடுத்து வந்து முழு நாட்டையும் கைப்பற்றுவோம்!' என்று மூத்த தளபதிகள் விடாமல் வற்புறுத்திய பிறகு அலெக்ஸாந்தர் வேண்டாவெறுப்புடன் தாய்நாடு திரும்பிச் செல்ல ஒப்புக்கொண்டார்! (ஆனால் தளபதிகள் இந்திய மன்னர்களைப் பற்றிச் சொன்னது உண்மைதான். பிற்பாடு சந்திரகுப்த மௌரியர் அரியணையில் அமர்ந்து கோலோச்சிய காலத்தில், அலெக்ஸாந்தரின் பிரதம தளபதிகளில் ஒருவரான ஸெல்யூகஸ் பாடலிபுரத்துக்கு விஜயம் செய்தபோது அவருடன் நட்புறவு ஒப்பந்தம் ஒன்றில் கையெழுத்திட்டு, கையோடு ஸெல்யூகஸுக்கு சந்திரகுப்தர் 'ஜஸ்ட் லைக் தட்' ஐநூறு யானைகளைப் பரிசாகத் தந்து அசர வைத்தது வரலாற்றில் பதிவான உண்மை!).

அலெக்ஸாந்தரின் ஒப்புதலைத் தொடர்ந்து மாஸிடோனியப் படை உடனடியாக காட்டில் அடர்ந்திருந்த மரங்களை வெட்டி மின்னல் வேகத்தில் கப்பல்களைத் தயாரித்தனர் (கப்பல் கட்டும் கலையில் சோழர்களைப் போலவே கிரேக்கர்களும் சாமர்த்தியசாலிகள்). சிந்து நதி வழியே அலெக்ஸாந்தரின் படை பயணம் மேற்கொண்டது. ஆங்காங்கே கப்பல்களை நிறுத்தி கரையோரமாக இருந்த பல ராஜ்ஜியங்களை ஏதோ விளையாட்டைப் போல மாஸிடோனியர்கள் கைப்பற்றினார்கள். ஆனால் திடீரென்று விளையாட்டு வினையானது. சிந்து நதிக்கரையில் மல்லியர்கள் (இவர்கள் யார் என்று தெரியவில்லை!) என்பவர்கள் ஆண்டு வந்த ராஜ்ஜியம் ஒன்றிருந்தது. சிறிய நாடுதான். ஆனால் அதை வெற்றி கொள்வதற்குள் அலெக்ஸாந்தரின் 'பெண்டு' கழன்றுவிட்டது. மல்லியர்களை கிரேக்க வரலாற்று ஆசிரியர்கள் 'இந்தியாவிலேயே அசாத்தியமான வீரமும் துணிச்சலும் கொண்ட மக்கள்' என்று வர்ணிக்கிறார்கள்! மல்லியர்களின் எதிர்த்தாக்குதலை மீறி கோட்டைச் சுவரை நெருங்குவதற்கே படாதபாடு பட்டார்கள் மாஸிடோனிய வீரர்கள்.

அலெக்ஸாந்தர் பொறுமையிழந்தார். விரைவாக முன்னேறிச் சென்ற அவர் ஏணி ஒன்றைச் சுவர் மீது சாய்த்து அதில் ஏறிச்செல்ல முனைந்தபோது ஏணி உடைந்துபோக, கீழே விழுந்தார் மன்னர். தொடர்ந்து நூற்றுக்கணக்கான அம்புகளும், ஈட்டிகளை அவர்மீது மழையெனப் பொழிய, கேடயத்தால் தற்காத்துக் கொண்டு பல எதிரிகளை வாளால் வெட்டி வீழ்த்தினார் அலெக்ஸாந்தர். ஒரு மல்லிய வீரனும் பின்வாங்குவதாகத் தெரியவில்லை! அப்போது ஒருவன் எய்த அம்பு அலெக்ஸாந்தரின் மார்புக்குக் கீழே பாய்ந்து நுழைந்துவிட, மன்னர் தடுமாறி மண்டியிட்டு அமர நேர்ந்தது. கூடவே ஒரு மல்லிய வீரன் வீசிய, மரத்தினால் ஆன குண்டாந்தடி (நீறீuதீ) அலெக்ஸாந்தரின் பின்னங் கழுத்தைத் தாக்க, மாஸிடோனிய சக்ரவர்த்தியின் கண்கள் இருள ஆரம்பித்தது. இதைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு ஒரு எதிரி கோடரியை ஓங்கியவாறு மன்னர் அருகே பாய்ந்து வர, ஏற்கெனவே காயப்பட்டுக் கிடந்த ப்யூஸெஸ்டீஸ் என்கிற, அலெக்ஸாந்தரின் மெய்க்காவலர் தன் சக்தியைத் திரட்டி ஈட்டியை உயர்த்தி வீசினார். பாய்ந்து வந்த மல்லிய வீரன் அந்தரத்திலேயே இறந்து வீழ்ந்தான். நிலைமை புரிந்த மாஸிடோனிய வீரர்கள் அலெக்ஸாந்தரைச் சூழ்ந்து கொண்டு அலாக்காக தூக்கி வந்து காப்பாற்றினார்கள். கடைசியில் அலெக்ஸாந்தரின் படை ஒருவழியாக வெற்றியடைந்தாலும் 'மறக்க முடியாத மல்லியர்கள்' என்று தலைப்பிட்டு மாஸிடோனியர்கள் தனி அத்தியாயம் எழுதும் அளவுக்கு நிகழ்ந்த திடீர் யுத்தம் அது!

அலெக்ஸாந்தரின் உடலில் பாய்ந்த மர அம்பு பிரச்னையேற்படுத்தியது. அம்பின் முனை மூன்று விரல் அகலம் என்கிறார்கள். ரம்பத்தால் அதை அறுத்து உடலிலிருந்து அகற்றினார்கள். தாங்க முடியாத வலி இருந்திருக்க வேண்டும். மன்னர் வலியைக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை என்றாலும் திடீர் திடீரென்று மயக்கமடைந்தார். மறுநாள் அலெக்ஸாந்தர் மரணத்தருவாயிலிருப்பதாக வதந்திகள் கிளம்பின. கூடாரத்துக்கு வெளியே வீரர்கள் கூடிப் புலம்ப ஆரம்பித்தனர். கூச்சலைக் கேட்ட மன்னர் மெள்ள எழுந்து வெளியே வந்து வாளை உயர்த்திக் காட்சி தர வேண்டி வந்தது. வீரர்கள் ஆரவாரம் செய்ய, சில நாட்களுக்குப் பிறகு கப்பல் பயணம் தொடர்ந்தது.

வழியில், காட்டில் வசித்த பத்து துறவிகளை கைது செய்து கொண்டு வந்து மன்னர் முன் நிறுத்தினார்கள். அலெக்ஸாந்தர் அவர்களிடம் தத்துவ விசாரணையில் இறங்கினார். பல கேள்விகள் கேட்டார். சாம்பிளுக்கு இரண்டு! -

கேள்வி: 'அரசன் என்பவன் எப்படி இருக்க வேண்டும்?'

பதில் - 'அவன் சக்திவாய்ந்தவனாக இருக்க வேண்டும். ஆனால் அவனைப் பார்த்து மக்கள் பயப்படக் கூடாது!'

கேள்வி: 'மனிதன் கடவுளாக முடியுமா?'

பதில்: 'மனிதனால் செய்ய முடியாத செயலை அவன் செய்துகாட்டினால் முடியும்!'

- அலெக்ஸாந்தரைப் பொறுத்தமட்டில் இந்தக் கேள்வி-பதில் சந்திப்பு அவ்வளவு திருப்திகரமானதாக இல்லை! கிரேக்கர்கள் இதுபோன்ற கேள்வி-பதில் விஷயத்தில் (உபயம்-சாக்ரடீஸ், ப்ளேட்டோ, அரிஸ்டாடில்!) தேர்ந்தவர்கள். காட்டில் இவர்கள் பிடித்தது 'தேமே'யென்று தவம் செய்து கொண்டிருந்த இந்தியத் துறவிகளை! அவர்களிடம் வாக்குச் சாதுர்யத்தை எதிர்பார்த்தது அலெக்ஸாந்தரின் தப்பு!

துறவிகளுக்கு மன்னர் பரிசுகள் அளிக்க முனைய, அவர்கள் மறுத்துவிட்டுக் கிளம்பினார்கள். பிறகு நதியிலும், நிலத்திலும் பயணித்த அலெக்ஸாந்தரின் படை அறுபது நாட்கள் கழித்து பாபிலோனியாவை அடைந்தது. வழியில் ரோக்ஸானா என்னும் பாக்டீரிய நாட்டின் (இன்றைய தென் ரஷ்யப் பகுதி) இளவரசியையும் பாரசிக சக்ரவர்த்தி டேரியஸின் மகளான ஸ்டாடிரா என்பவளையும் அலெக்ஸாந்தர் மணந்து கொண்டார். (அலெக்ஸாந்தருக்கு ஆண், பெண் என்று இருதரப்பிலும் காதலர்கள் உண்டு என்று தகவல்!)

பாபிலோனியாவில் (இன்றைய இராக்), யூப்ரைடீஸ் நதியில் பயணித்தபோது, இரவில் சில கெட்ட கனவுகள் அவரை அலைக்கழித்தன.

மறுநாள் இரவு, அடைந்த வெற்றிகளைக் கொண்டாடும் வகையிலும், யுத்தத்தில் வீரச் செயல்கள் புரிந்தவர்களைப் பாராட்டும் வகையிலும் ஒரு விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. அன்றிரவு நண்பர்களுடன் அமர்ந்து அதிகாலை வரையில் மது அருந்தினார் அலெக்ஸாந்தர். பிறகு சில மணி நேரம் தூக்கம். துயில் விழித்தபோது அவருடைய உடம்பு கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. இருப்பினும் குளித்துவிட்டு தளபதிகளுடன் மந்திராலோசனை நிகழ்த்தினார் மன்னர். சில நாட்கள் கழித்தும் ஜுரம் அகலவில்லை. படுக்கையிலிருந்து எழ முடியவில்லை. பதினெட்டாம் நாள் மாஸிடோனிய வீரர்கள் உணர்ச்சிவசப்பட்டு அவர் தங்கியிருந்த கூடாரத்தைச் சூழ்ந்துகொண்டு குரலெழுப்பினார்கள். அவர்களை வரிசையாக உள்ளே விடச் சொல்லி சைகை செய்தார் சக்ரவர்த்தி.

ஜுரம் வந்த இருபத்து எட்டாம் நாள், 33வது வயதில் திடீரென்று அலெக்ஸாந்தரின் உயிர் பிரிந்தது. அதற்கு முந்தைய நாள், தனக்குப் பிறகு யார் யார் தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்து படையை நிர்வகிக்க வேண்டும் என்று விரிவான ஆணைகள் பிறப்பிக்க மறக்கவில்லை சக்ரவர்த்தி.

உணவில் அல்லது ஒயினில் விஷம் கலந்திருந்தது என்றும் அந்தச் சதித் திட்டத்தின் பின்னால் அலெக்ஸாந்தரின் அம்மாவே செயல்பட்டதாகவும் சில கிசுகிசுக்கள் கிளம்பின. அதற்கெல்லாம் எந்த ஆதாரமும் இல்லை. ஏதோ விஷக்காய்ச்சல் (டைபாய்டு?) என்றுதான் வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் குறிப்பிடுகிறார்க்ள்.

அலெக்ஸாந்தரின் உடலை எங்கு, எப்படிப் புதைப்பது என்பது பற்றிய விவாதங்கள் சில நாட்கள் நடந்ததால் ஒரு வாரத்துக்கு மேல் அவருடைய உடல் கூடாரத்தின் ஒரு மூலையில் கிடத்தப்பட்டிருந்தது. ஆச்சர்யம்! புதைக்கப்படும் வரையில் அவர் உடல் அழுகாமல் 'ஃப்ரெஷ்'ஷாக இருந்தாக பலர் உறுதியாகக் கூறுகிறார்கள்.

ஆனால், போர் தந்திரங்களை கரைத்துக் குடித்துத் தேர்ந்து அதைச் செயல்படுத்தி, யுத்த களத்தில் ஒரு 'உலக சாம்பியனா'க திகழ்ந்து, கடைசிவரை தோல்வியே அறியாத இந்த மாஸிடோனிய மாவீரரின் உடல் புதைக்கப்பட்ட இடம் பற்றி இன்றுவரை தகவல் ஏதுமில்லை. சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவருடைய தந்தை பிலிப் மன்னரின் கல்லறை கண்டுபிடிக்கப்பட்டதைப் போல மகன் நிரந்தரத் துயில் கொண்டிருக்கும் இடத்தையும் கண்டுபிடிக்க - இன்று வரை - முயற்சிகள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. திடீரென அந்த தலைப்புச் செய்தி என்றாவது வரக்கூடும்!

அடுத்த 'ஜீனியஸ்' யார்...?!

(மேலும் தொடர்வோம்)

'எளிமையான' ஒரு சிறுவன்!

மதன்

உலக வரலாற்றில் விசுவரூபம் எடுத்த மாவீரர்களும், அறிஞர்களும், விஞ்ஞானிகளும், கலைஞர்களும் ஏராளமாக உண்டு. அவர்களில் எத்தனை பேர் 'ஜீனியஸ்' என்கிற தலைப்பின்கீழ் இடம்பெறுவார்கள் என்பதுதான் கேள்விக்குறி! மாபெரும் சாதனைகளைத் தாண்டி தனித்துவம் பெற்று நிற்கிற விஷயம் - ஜீனியஸ்! உதாரணமாக, எத்தனையோ மன்னர்கள் வரலாற்றுப் பக்கங்களை அலங்கரித்தாலும் 'மாபெரும்' - அதாவது ஜிலீமீ நிக்ஷீமீணீt என்கிற அடைமொழியைப் பெற்ற அரசர்களை விரல் விட்டு எண்ணிவிடலாம். இவர்கள் சராசரி மன்னர்கள் வகுத்த எல்லைகளையெல்லாம் தாண்டியவர்கள்! ஆகவேதான் அலெக்ஸாந்தரையும் அசோக சக்ரவர்த்தியையும் 'தி கிரேட்' என்று அழைக்கும் வரலாறு, ஆனானப்பட்ட ஜூலியஸ் சீசரையோ, நெப்போலியனையோ அப்படி ஒரு அடைமொழியுடன் அழைப்பதில்லை! அதே போலத்தான் 'ஜீனியஸ்' என்று ஒருவரை அழைப்பதற்கு - அவர் அதுவரை மற்றவர்கள் செய்திராத சாதனைகளை நிகழ்த்திக் காட்டியிருக்க வேண்டும்!

இந்த ரீதியில் பார்க்கும்போது அலெக்ஸாந்தரைத் தொடர்ந்து, இந்திய மண்ணில் புதிய சாதனைகளைப் படைத்த ஒரு மன்னரை ஜீனியஸ் என்று தாராளமாக அழைக்கலாம். அவர் இந்தியாவில் முதல் சாம்ராஜ்யத்தை நிறுவிய சந்திரகுப்த மௌரியர்!

'தி கிரேட்' என்று அழைக்கப்பட்டாலும் அசோகர் வழி நடந்த பாதை, அவருடைய பாட்டனாரான சந்திரகுப்தர் அமைத்துத் தந்த பாதைதான் என்பதை நாம் நினைவில்கொள்ள வேண்டும். வெறும் அஸ்திவாரம் என்றில்லாமல் ஒரு கட்டிடத்தையும் சந்திரகுப்தர் எழுப்பி வைத்துவிட்டுப்போக, அதில் அமர்ந்துதான் புதிய சாதனைகளைப் படைத்து உலகப் புகழ் பெற்றார் அவருடைய பேரன் அசோகர்!

சந்திரகுப்தரை 'ஜீனியஸ்' என்று அழைப்பதற்கான காரணங்கள் வலுவாக உள்ளன. பிற்காலத்தில் பிரிட்டிஷ் இந்தியா ஆண்ட இந்திய நிலப்பரப்பை விட பெரியதொரு சாம்ராஜ்யத்தை - அதுவும் இந்திய வரலாற்றில் முதன்முதலாக - நிர்மாணித்து ஆண்டவர் சந்திரகுப்த மௌரியர். அவரது ராஜ்ஜியத்தின் எல்லை பாரசீகத்தைத் தொட்டு ஊடுருவியது. தெற்கே விந்திய மலைத்தொடரைத் தாண்டி வட இந்தியாவையும் தென்னிந்தியாவையும் ஒருங்கிணைத்தவர் அவரே. அலெக்ஸாந்தரின் படையெடுப்பைத் தொடர்ந்து வடமேற்கு இந்தியாவில் கிளர்ந்தெழுந்து நீடித்த கிரேக்க அந்நிய ஆட்சியை படைபலத்தால் முழுமையாக வெற்றி கொண்டு அந்நிய ஆதிக்கத்தை அடியோடு அகற்றிய முதல் மன்னர் சந்திரகுப்தரே!

அலெக்ஸாந்தரின் படையெடுப்பில் துவங்கி கிரேக்கர்கள் இந்தியாவுக்குள் கால் பதித்து மூன்றாண்டு காலம் நிலைத்து நின்று கோட்டைகளைக்கூட கட்டி வசித்தார்கள்! அநேகமாக, வட இந்தியா கிரேக்க காலனியாக மாறிக்கொண்டிருந்த காலகட்டம் அது. சந்திரகுப்தர் அரியணையில் அமர்ந்த ஓராண்டு காலத்துக்குள் கிரேக்க ஆதிக்கம் அடியோடு ஒழிக்கப்பட்டது. மிக ஏராளமான, தனித்தனி ராஜ்ஜியங்கள் கொண்டிருப்பினும் மொத்தமாக 'இது இந்தியா. இங்கே அந்நியர்கள் அத்துமீறி கால் வைக்கக்கூடாது!' என்கிற திட்ட்வட்டமான உணர்வை முதன்முதலில் ஏற்படுத்தியவர் சந்திரகுப்த மௌரியர்தான். அதுவரையில் யார் வேண்டுமானாலும் இந்திய எல்லைக்குள் படையெடுத்து இஷ்டப்படி ராஜ்ஜியங்களை கைப்பற்றுகிற கதை நடந்து கொண்டிருந்தது! தனித்தனி ராஜ்ஜியங்கள் அடங்கிய ஒரு துணைக்கண்டம்தான் இந்தியா என்கிற - அதுவரை பழக்கத்திலிருந்த சிந்தனைதான் அதற்குக் காரணம்!

ஆகவேதான், இந்தியாவை ஒரு தனிப் பெரும் நாடாக கற்பனை செய்து அதை செயல்படுத்திய முதல் மன்னர் சந்திரகுப்தர் என்பதை யோசித்துப் பார்த்தால் வியப்பாக இருக்கும்! சந்திரகுப்த மௌரியர் ஆண்ட காலம் இருபத்து நான்கு ஆண்டுகள்தான் (அவரைத் தொடர்ந்து ஆட்சிக்கு வந்த மகன் பிந்துசாரர் 27 அல்லது 28 ஆண்டுகள் ஆட்சிபுரிந்தார். பிந்துசாரரின் மகன் அசோகர் ஆட்சிக்காலம் நாற்பது ஆண்டுகள்!)

வரலாறு என்பது கணிதத்தைப் போல கட்டுப்பாடான ஒன்றல்ல! அதுவும் 2,300 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய வரலாறு என்றால் கேட்கவே வேண்டாம். ஒவ்வொரு நாட்டின் வரலாறும், தொடர்ந்து வரும் ஆட்சியாளர்களைப் பொறுத்து, அவர்கள் வசதிக்கேற்ப, மாறிக் கொண்டே இருக்கும்! ஆகவே, இன்றளவில் ஒரு பண்டைய வரலாற்றை - உண்மைகளை மட்டும் அடிப்படையாக வைத்து - பதிவு செய்வது சற்றுச் சிக்கலான வேலை! நேர்மையான வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் இந்தப் பணியைத்தான் மெனக்கெட்டு செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். சந்திரகுப்த மௌரியர் பற்றியும் அப்படிப் பல கதைகள் உண்டு என்றாலும் ஆய்வாளர்கள் அவர் சம்பந்தப்பட்ட சரடுகளையெல்லாம் துளித்துளியாக அகற்றி அநேகமாக உண்மை வரலாற்றை நம்மிடம் கொண்டு சேர்த்திருப்பதற்கு நாம் நன்றி செலுத்த வேண்டும்!

சந்திரகுப்தரின் பிறப்பைப் பற்றியே மாறுபட்ட கருத்துக்களும், சரடுகளும் உண்டு. 'மௌரியர்' என்கிற பெயரே எப்படி வந்தது என்கிற விவாதங்கள் இன்று வரை நீடிக்கின்றன. 'சந்திரகுப்தரின் தந்தையான சர்வார்த சித்தி என்பவர் ஒரு க்ஷத்திரியர்தான். அவர் மூரா என்கிற தாழ்த்தப்பட்ட பெண்ணைக் காதலித்தார். அவர்களுக்குப் பிறந்தவர்தான் சந்திரகுப்தர். 'மூரா'விலிருந்துதான் மூரியா - மௌரியா வந்தது...' என்பது ஒரு கருத்து! இதை வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.

அதுவே, தொல்பொருள் ஆராய்ச்சிகள் மற்றும் புத்த புராணங்களில் குறிப்பிட்டபடி 'மயூரா'விலிருந்து வந்ததுதான் 'மௌரிய' என்பதை பல அறிஞர்கள் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். அதாவது புத்த பெருமானின் வம்சமான சாக்கியர்களில் ஒரு பிரிவினர், கோசல (கொடுங்கோல்) மன்னர் விதுத்வரின் படையெடுப்பைத் தொடர்ந்து, ஏராளமான மயில்கள் குடிகொண்டிருந்த இமயமலைச் சாரலின் ஒரு பகுதிக்கு தப்பி ஓடி குடிபுகுந்தனர். 'மயூரா' என்றால் மயில்! மயில் தோகையின் வர்ண ஜாலங்களில் மயங்கிய அவர்கள் அதேபோல விதவிதமான வண்ணங்கள் பூசப்பட்ட செங்கற்களைக் கொண்டு ஒரு நகரத்தை அங்கே உருவாக்கி அதற்கு மோரிய அல்லது மௌரிய நகரம் என்று பெயரிட்டனர் என்று சொல்லப்படுகிறது!

''மௌரிய' என்கிற பெயருக்கு அடிப்படை மயில் என்பதை உண்மை என்றுதான் கருதவேண்டியிருக்கிறது!' என்று சொல்லும் ஆய்வாளர்கள் அதற்கு ஆதாரமாக மௌரிய சக்ரவர்த்தி அசோகர் எழுப்பிய தூண்களைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார்கள். அநேகமாக எல்லா தூண்களிலும் (ஸ்தூபிகள்) மயில் சின்னங்கள் முக்கியத்துவம் பெற்று விளங்குகின்றன!

சாஞ்சியில் உள்ள புத்த ஸ்தூபிகளிலும், வளைவுகளிலும் மயில்தான் முக்கியமாக இடம் பெற்றிருக்கின்றன.

ஆனால், மௌரியர்கள் ஆட்சி என்று ஒன்று அமோகமாக வடக்கே அமைந்திருந்தது என்பதை

சுட்டிக் காட்டி வரலாற்று ஆய்வாளர்களை தட்டியெழுப்பிய பெருமை தமிழுக்கும் உண்டு! ஆரம்ப சங்க காலப் பாடல்களில் மௌரியர்கள் பற்றிய குறிப்புகள் இருக்கின்றன! அதுமட்டுமல்லாமல் சாணக்கியருக்கும் தமிழ்த்தொடர்பு இருந்ததாகக் கூறப்படுகிறது! பண்டைய இலக்கிய மேதையான ஹேமசந்திரர் தன் 'அபிதான சிந்தாமணி'யில் சாணக்கியரை 'த்ரமிளர் (Dramila)' என்று குறிப்பிடுகிறார். அதாவது - தமிழர் (தமிழ்நாட்டிலிருந்து வடக்கே பயணித்து நந்தர்கள் ஆட்சியில் அமைச்சர்களில் ஒருவராகப் பணிபுரிந்த சாணக்கியர் தமிழ்நாட்டில் பிறந்து வளர்ந்த ஒரு பிராமணர் என்று ஒரு வரலாற்றுத் தகவல் உண்டு என்றாலும் இது முழுமையாக மற்றவர்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை.)

ஆனால் சந்திரகுப்தர் 'எளிமையான' சூழ்நிலையில் பிறந்தவர் என்று ஜஸ்டின் போன்ற வரலாற்று ஆசிரியர்கள் பலர் குறிப்பிடுகிறார்கள். 'எளிமையான' என்கிற வார்த்தையை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு சந்திரகுப்தரும் (நந்தர்களைப் போல) தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தில் பிறந்தவர்தான் என்று சிலர் கூறுகின்றனர். அதிலிருந்துதான் 'சந்திரகுப்தரின் தாய் தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தைச் சேர்ந்தவர்' என்கிற கருத்து முன்வைக்கப்பட்டது.

மன்னர்கள் என்றால் அவர்கள் க்ஷத்ரியர்களாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்கிற மனப்பான்மை பிடிவாதமாக இருந்த காலம் அது!

கிரேக்க வரலாற்றைப் போலவே புத்தமத புராணங்களிலும் சந்திரகுப்தர் 'எளிமையான' குடும்பத்தில் பிறந்தவர் என்றுதான் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. என்ன இது? திரும்பத் திரும்ப இந்த 'எளிமையான' என்கிற வார்த்தைக்கு என்ன அர்த்தம்? புத்த புராணமான மஹாவம்சம் சொல்வது இதுதான்! - சந்திரகுப்தரின் தந்தை க்ஷத்ரிய வம்சத்தைச் சேர்ந்தவர்தான். அவர் ஒரு யுத்தத்தில் கொல்லப்படுகிறார்.

விதவையான அவரது மனைவிக்கு அப்போது கர்ப்ப காலம். புஷ்பபுரம் (பாடலிபுரம்) என்கிற ஊருக்கு தப்பித்துச் சென்ற கையோடு அவருக்கு குழந்தை (சந்திரகுப்தர்) பிறக்கிறது. அந்தக் குழந்தையை எடுத்துச் சென்று வளர்ப்பவர் இடைக்குலத்தைச் சேர்ந்தவர். அவர் வேட்டையாடுகிற தொழில் புரிந்து வந்த வேறொருவரிடம் (A Hunter) குழந்தையை விற்க, சிறுவனாக ஆனபிறகு கிராமத்தில் மாடு மேய்க்கும் பணி சந்திரகுப்தருக்குத் தரப்படுகிறது. இதுதான் சில வரலாற்று ஆசிரியர்கள் குறிப்பிடும் 'எளிமையான' வாழ்க்கை!

சரி, அதைத் தொடர்ந்து சந்திரகுப்தர் என்கிற அந்தச் சிறுவனை சாணக்கியர் சந்தித்தது எப்போது? அதுதான் அவர்கள் இருவரின் வாழ்க்கையிலும் நிகழ்ந்த வியப்பான, சுவையான திருப்பம்...!

(மேலும் தொடர்வோம்)

ஜீனியஸ்

மதன்

சந்திரகுப்தர் - சாணக்கியர் கூட்டணி என்பது இந்திய வரலாற்றில் முதன்முறையாக உருவான முக்கியமானதொரு நிகழ்ச்சி என்றாலும் அந்தக் கூட்டணிக்கான அவசியம் எதனால் ஏற்பட்டது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள நாம் நந்தர்கள் ஆட்சியின் பக்கம் திரும்ப வேண்டியிருக்கிறது...

இஷ்வாகு வம்சம், மௌரிய வம்சம் என்பதைப் போல -'நந்த' என்கிற பெயர் ஒரு வம்சத்தைக் குறிக்கிறதா என்று கேட்டால் வரலாற்று ஆசிரியர்கள் 'இல்லை' என்கிறார்கள். சாணக்கியரின் 'அர்த்த சாஸ்திர'த்தில்தான் முதன்முதலாக நந்தர்கள் என்கிற பெயர் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. முதலில் பாடலிபுரத்தில் ஆட்சியைக் கைப்பற்றி அரியணையில் அமர்ந்த மன்னரின் பெயர் மகாபத்ம நந்தர். புத்த மதத்தினர் எழுதிய வரலாற்றின்படி அந்த மன்னருக்கு உக்கிரசேனர் என்கிற பெயரும் உண்டு. ஜைன வரலாற்று நூல்களில் மகாபத்ம நந்தரைப் பற்றி கூடுதலான தகவல்கள் இருக்கின்றன. அதன்படி, பாடலிபுரத்தை ஆண்ட க்ஷத்ரிய மன்னரான காகவர்ணர் அல்லது காலசோகரின் அந்தப்புரத்தில் இருந்த ஒரு நாட்டியக்காரிக்கும், அரண்மனைக்கு ரெகுலராக வந்துபோன ஒரு நாவிதருக்கும் பிறந்தவர்தான் முதல் நந்த மன்னர் என்பது சிலரின் கருத்து. ஆனால், மகாபத்மரின் தாய் நாட்டியக்காரி இல்லை என்றும், உண்மையில் நாவிதரிடம் மயங்கியவர் மகாராணிதான் என்றும் பரவலாக வரலாற்று ஆசிரியர்கள் முடிவுக்கு வந்திருக்கிறார்கள்!

கட்டுமஸ்தான, கவர்ச்சிமிகுந்த நாவிதருக்கும் மகாராணிக்கும் கள்ளத்தொடர்பு ஏற்பட்டதைத் தொடர்ந்து நாவிதரின் செல்வாக்கு அரண்மனையில் அதிகரித்தது. ஒரு நாள் அரண்மனைக்கு வெளியே பயணித்த மன்னரோடு ஒட்டிக்கொண்ட நாவிதர் வஞ்சகமாக அவருடைய நெஞ்சில் குறுவாளைச் செலுத்திக் கொலை செய்தார். பிற்பாடு அரசரின் குழந்தைகளுக்கு 'கார்டியன்' என்கிற ரீதியில் மகாராணியுடனே அரண்மனையில் தங்க ஆரம்பித்தார். ஓரிரு வருடங்களுக்குப் பிறகு மன்னரின் ஒன்பது அல்லது பத்து குழந்தைகளையும் கொலை செய்த பிறகு, 'ஏகராத்' (தனியொரு மன்னர்) என்று தன்னையே அறிவித்துக் கொண்டார். அந்த நாவிதருக்கும், மகாராணிக்கும் பிறந்த மகன்தான் முதல் நந்த வம்சத்தின் மன்னர். மகாபத்மன் (அல்லது உக்கிரசேனன்) என்று 'ஹர்ஷ சரித்ரா' என்கிற நூலில் சற்றே விவரமாகத் தகவல் இருக்கிறது!

இப்படி அதர்ம வழியில் அரியணையில் அமர்ந்த - அதுவும் 'தாழ்த்தப்பட்ட இன'த்தைச் சேர்ந்த - நந்தர்களின் ஆட்சியை க்ஷத்ரிய மற்றும் பிராமண இனத்தினரால் சகித்துக்கொள்ள முடியவில்லை என்பதே உண்மை! ஆனால் மன்னர் மகாபத்ம நந்தர் இந்த எதிர்ப்புகளையெல்லாம் கண்டு அசராமல் ஒரு புதிய, வலிமையான சாம்ராஜ்யம் அமைப்பதில் முனைந்து, அதில் வெற்றியும் கண்டார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

மன்னரின் அந்தக் கனவைச் செயல்படுத்தக் கிளம்பிய நந்தர்களின் பெரும்படை வீரியத்துடன் வாட்களை உயர்த்தி கங்கை நதிக்கரையோர ராஜ்யங்கள் அனைத்தையும் மகாபத்ம நந்தரின் குடையின் கீழ் கொண்டு வந்து சேர்த்தது. எடுத்த எடுப்பிலேயே முப்பதினாயிரம் வீரர்கள் அடங்கிய காலாட்படை, இரண்டாயிரம் குதிரை வீரர்கள், நான்கு குதிரைகள் பூட்டிய இரண்டாயிரம் ரதங்கள், மூவாயிரம் யானைகள், - இப்படி அட்டகாசமாக அமைக்கப்பட்ட நந்தர் படை போகப்போக மேலும் வலுவடைந்தது. தொடர்ந்து க்ஷத்ரிய மன்னர்கள் தன்னைப் பற்றி இகழ்ச்சியாகப் பேசிவருவது கண்டு மனதுக்குள் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்த நந்த மன்னர் (பரசுராமரின் சபதத்தைப் போல) 'க்ஷத்ரிய அரச குலத்தை பூண்டோடு அழிப்பேன்' என்று முழங்கினார். அதைத் தொடர்ந்து நந்தர் படையின் தாக்குதலுக்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமல் இஷ்வாகு, பாஞ்சாலம், கேகய, கலிங்க, குரு, மிதிலா மன்னர்கள் அத்தனைபேரும் போரில் மண்ணைக் கவ்வினர். (மிதிலை நாடு ராமாயண சீதை பிறந்த ஊர்!).

தான் கருவியதைப் போல க்ஷத்ரிய மன்னர்களை பூண்டோடு அழிக்க முடியவில்லை என்றாலும் மகாபத்மரின் ஆட்சி பல வட மாநிலங்களில் பரவி ஒரு சாம்ராஜ்யமாக உருவானது உண்மை. அது சர்வாதிகார ஆட்சியாக அமைந்தாலும் ஒரு கட்டுக்கோப்பான நிர்வாகம் நாடெங்கும் நிலவியது என்பதை ஒப்புக்கொண்டாக வேண்டும். இருப்பினும், மக்களுக்கு ஆட்சியாளர்களிடம் அச்சம் இருந்ததே தவிர, மனதளவில் ('இனம்' காரணமாகவும், ஆட்சியை அவர்கள் கைப்பற்றிய வழிமுறையை ஏற்றுக்கொள்ளாததாலும்) வெறுப்புடனேயே இருந்ததாக வரலாற்று ஆசிரியர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.

முதல் நந்த மன்னர் இருபத்தெட்டு ஆண்டுகள் ஆட்சிபுரிந்தார். ஆச்சர்யமாக, அவரைத் தொடர்ந்து அரியணையில் அமர்ந்த எட்டு மன்னர்களும் மொத்தமாக பன்னிரெண்டு ஆண்டுகள்தான் ஆண்டார்கள்! (முதல் அரசரான மகாபத்ம நந்தர் ஆட்சியைக் கைப்பற்றிய ஆண்டு கி.மு. 367 அல்லது 366 என்று கணக்கிடப்பட்டிருக்கிறது.) மொத்தமாக நந்தர்களின் ஆட்சி நாற்பதாண்டு காலம் நீடித்ததாக வரலாறு கூறுகிறது.

நந்த மன்னர்களில், கடைசியாக ஆட்சிபுரிந்தவரின் பெயர் தனநந்தர். நந்தர்கள் ஆட்சியில் ஆரம்பமும், முடிவும் சரியாக அமையவில்லை! நடுவில் வந்தவர்கள் பற்றியோ பெரிதாகக் குறிப்புகள் எதுவும் இல்லை!

கடைசி மன்னரான தனநந்தர் மோசமான மன்னராக அமைந்தார். அலெக்ஸாந்தர் இந்தியாவுக்குப் படையெடுத்தபோது பாடலிபுரத்தில் அமர்ந்து கோலோச்சியவர் அவரே. எல்லாவற்றையும் விட, பணத்தாசை அந்த மன்னரைப் பிடித்து ஆட்டியது! தான் அடாவடியாகச் சேகரித்த ஐம்பது கோடிக்கும் மேற்பட்ட தங்க, வைர, வைடூரியப் பொருட்களை மூட்டை மூட்டையாகக் கட்டி 'எப்போதாவது தேவைப்படும்!' என்கிற எண்ணத்துடன் அரண்மனை என்றில்லாமல், கங்கை நதிக்கரையில் பல இடங்களில் தனநந்தர் ரகசியமாகப் புதைத்து வைத்திருந்ததாகக் குறிப்புகள் உண்டு. அப்படியொரு செல்வத்தைச் சேகரிப்பதற்காக மக்களைத் துன்புறுத்தி வாட்டியெடுத்து வரிகள் வசூலித்தார் தனநந்தர். சங்ககால தமிழ்ப் பாடல்களில் 'கங்கை நதியோரம் நந்த மன்னரால் ரகசியமாகப் புதைக்கப்பட்ட பெருஞ்செல்வம்' பற்றி வர்ணனைகள் உண்டு என்று பேராசிரியர் நீலகண்ட சாஸ்திரியும் குறிப்பிடுகிறார்!

ஒருவழியாக, செய்த பாவங்களை நினைத்து (காரணம் தெரியவில்லை!) திருந்த முற்பட்ட தனநந்தர் பிற்பாடு தர்மங்கள் செய்ய ஆரம்பித்ததாகக் கேள்வி! அச்சமயத்தில்தான் கௌடில்யர் என்கிற அறிவுத்திறன் கொண்ட பிராமணர் நந்த மன்னரிடம் பணிக்கு சேர்ந்தார். தட்சசீலத்திலிருந்து (அல்லது தமிழகத்திலிருந்து?) பயணித்து, அப்போதைக்கு இந்திய துணைக்கண்டத்திலேயே செல்வாக்கு மிகுந்து விளங்கிய தனநந்தரின் அரசவைக்குச் சென்றார் கௌடில்யர். அவருடன் சில நிமிடங்களே பேசிய மன்னர், கௌடில்யரின் அறிவாற்றலால் கவரப்பட்டு, நிரந்தரமாகத் தன்னோடு தங்கி பணியாற்றும்படி கேட்டுக்கொண்டார். மன்னர் செய்த தர்மங்களை மேற்பார்வையிடுவதற்காக அமைக்கப்பட்ட தலைமை தனசாலையின் பொறுப்பு கௌடில்யரிடம் தரப்பட்டது. கூடவே ஒரு கோடி (தங்க நாணயங்கள்?) வரை உச்சவரம்பு வைத்து, அதைச் செலவிடக்கூடிய உரிமையும் கௌடில்யருக்கு வழங்கப்பட்டது!

ஆனால் சமீபகாலமாக மட்டுமே திருந்தியிருந்ததாலோ என்னவோ, திடீரென்று 'வேதாளம்' மீண்டும் மரத்தில் ஏறியது! தனநந்தர் கௌடில்யரை நடத்திய விதத்தில் மாற்றம் ஏற்பட்டது. கௌடில்யரின் நேரிடையான பேச்சும், கர்வமான நடவடிக்கையும் அதற்குக் காரணமாக இருந்திருக்க வேண்டும். அரசவையில், எல்லோருடைய முன்னிலையிலும் ஒருமுறை அரசர் கௌடில்யரை சற்று ஏளனமாகப் பேசியதால் அவமானம் அடைந்த கௌடில்யர் பதிலுக்கு அரசரை எதிர்த்து சில வார்த்தைகள் சொல்ல, அதனால் அவர் சிறைக்குள் அடைக்கப்படும் அளவுக்கு நிலைமை விபரீதமானது! ஆனால், மழித்த தலை, முகத்தோடு இருந்த கௌடில்யர், சடாமுடி, தாடியோடு மாறுவேடமணிந்து பாடலிபுரத்திலிருந்து தப்பி வெளியேறினார். அத்தோடு விடாமல் பாடலிபுர எல்லையில் கண்கள் சிவக்க நின்று 'நந்தர்களின் வம்சத்தை அடியோடு அழிப்பேன்!' என்று சபதமும் செய்தார். ('அதுவரை அவிழ்த்த குடுமியை முடிய மாட்டேன்!' என்றெல்லாம் அவர் சொன்னது நம் கற்பனையே!).

ஊர் ஊராக அலைந்து கொண்டிருந்த - பிற்பாடு சாணக்கியர் என்ற பெயருடன் தேசிய அளவில் புகழ்பெற்ற - கௌடில்யர், ஒரு கிராமத்தை வந்தடைந்து, மரத்தடியில் அமர்ந்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் யாரோ சிறுவர்களின் கூச்சல் அவரது கவனத்தைக் கவர, சற்று எரிச்சலோடு எழுந்து நின்று எட்டிப் பார்க்க..

அவரது விழிகள் வியப்போடு விரிந்தன...!

(மேலும் தொடர்வோம்)

ஜீனியஸ்

சின்னஞ்சிறுவனாக ஏதோ கிராமத்தில், ஒரு குடிசையில் சந்திரகுப்தர் வசித்த காலகட்டத்தில் இந்தியாவின் வடக்கேயும், வடமேற்கிலும் நிலவிய அரசியல் சூழ்நிலையை நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது சற்று அவசியம்!

எல்லா உலக நாடுகளிலும் பெரும் மாற்றங்களும், புரட்சிகளும் ஏற்படுவதற்கு பொதுமக்களின் அரசியல்-சமூக எண்ண ஓட்டங்கள்தான் காரணமாகவும், சாதகமாகவும் இருந்து வருகிறது. அதுபோன்ற காலகட்டங்களில்தான் மக்களை ஒட்டுமொத்தமாக வழிநடத்திச் செல்வதற்கு 'கரெக்ட்'டாக பெரும் தலைவர்கள் தோன்றுகிறார்கள்!

அலெக்ஸாந்தரின் மாபெரும் அதிரடிப் படை இந்திய நாட்டின் வடமேற்கு எல்லை ராஜ்யங்களை வெற்றி கொண்டது உண்மையென்றாலும் அதெல்லாம் தற்காலிக வெற்றியாகத்தான் அமைந்தது என்பதையும் குறிப்பிட வேண்டியிருக்கிறது. அலெக்ஸாந்தரின் முன்னால் கொண்டு வந்து நிறுத்தப்பட்ட ஒரு இந்தியத் துறவி மாஸிடோனிய மன்னரை நேருக்கு நேர் பார்த்து ஒரு எச்சரிக்கை விடுத்தது நிஜமாகிப் போனது! அவர் சொன்னது இதுவே - 'மன்னா! இந்திய நாடு ஒரு வித்தியாசமான விரிப்பு (சிணீக்ஷீஜீமீt). அது தரையில் மொத்தமாக சீராகப் பதியாத ஒன்று! அதில் ஒரு இடத்தில் நீங்கள் ஏறிக் குதித்தால் இன்னொரு இடத்தில் தூக்கிக் கொள்ளும். அந்த இடத்தில் கால் வைத்து அழுத்தினால் வேறொரு இடத்தில் தூக்கிக் கொள்ளும். இந்த விசித்திரமான விரிப்பை மொத்தமாக யாராலும் 'படுக்க' வைக்க முடியாது!'

அதாவது, இந்தியாவை அடியோடு அடிபணிய வைக்க முடியாது என்பதைத்தான் துறவி நாசூக்காக எடுத்துச் சொன்னார். இதை அலெக்ஸாந்தர், 'இந்தியர்கள்தான் என்னமாக அலட்டிக் கொள்கிறார்கள்!' என்று அலட்சியமாகவே எடுத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்!

அப்போது இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாக ஆப்கானிஸ்தானும் இருந்தது என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். அங்கேயும், பஞ்சாப் பகுதியிலும் நிறைய தனித்தனி ராஜ்யங்கள் இருந்தன. தவிர, மலைப் பிரதேசங் களிலும், நூற்றுக் கணக்கான கிராமங்களிலும் வாழ்ந்த மக்கள் தங்களுக்கு என்று ஒரு அரசன் இல்லாமல் இருந்தாலும், வீரியத்துடனும், சுதந்திர மனப்பான்மை யுடனும் காட்டுக் குதிரைகளைப் போல யாருக்கும் கட்டுப்படாமல் வாழ்ந்து வந்தனர். அலெக்ஸாந்தரின் படை வரிசையாக அந்தக் குட்டி ராஜ்யங்களை முரட்டுத்தனமாக அடக்கி வழிக்குக் கொண்டு வந்தாலும், நிரந்தரமாக அவரால் அவர்களை ஆளமுடியவில்லை. அதிகபட்சமாக ஒன்றைத்தான் அவரால் செய்ய முடிந்தது. அதன்படி சிந்து நதியின் மேற்குப் பக்கத்தை மூன்று ராஜ்யங்களாகவும் (காலனிக்கள்!) கிழக்குப் பகுதியை மூன்று ராஜ்யங்களாகவும் பிரித்து காலனி ஆதிக்கத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தார் அலெக்ஸாந்தர். மேற்கே இருந்த ராஜ்யங்களை ஆள கிரேக்க கவர்னர்கள் நியமிக்கப்பட்டார்கள். கிழக்குப் பகுதியை ஆள (தான் நண்பர்களாக்கிக் கொண்ட போரஸ் போன்ற) இந்திய மன்னர்களைப் பிரதிநிதிகளாக நியமித்தார். ஆனால் அந்தத் திட்டம் எடுபடவில்லை! அலெக்ஸாந்தர் இந்தியாவிலிருந்து கிளம்பிய கையோடு மாறி மாறிப் பல ராஜ்யங்களில் கிளர்ச்சிகள் வெடித்தன. அரசர்கள் என்று யாரும் இல்லாத கிராமத்து மக்கள் கூட்டமாகச் சென்று மறைவிடத்திலிருந்து பாய்ந்து கிரேக்க கவர்னர்களையும், அதிகாரிகளையும் தாக்கி அல்லாட வைத்தார்கள்.

அலெக்ஸாந்தரிடம் பணிந்து போய், 'நண்பர்களாக' இருந்த இந்திய மன்னர்களும் விசுவாசத்தை தொடர்ந்து காட்டாமல், நேரடி கிரேக்க நிர்வாகத்தின் கீழ் இருந்த பகுதிகளில் கலவரங்களைத் தூண்டிவிட்டனர். சில கிரேக்க கவர்னர்கள் மக்களின் திடீர்த் தாக்குதலில் கொல்லப்பட்டதும் நடந்தது.

இந்தியாவில் தங்க வைக்கப்பட்ட மாஸிடோனியப் படை வீரர்களுக்கு அலெக்ஸாந்தரோடு தாங்களும் தாய்நாட்டுக்குத் திரும்பிப் போக முடியவில்லையே என்கிற ஆதங்கம் ஏற்பட்டிருந்ததால், அது ஏற்படுத்திய

மன அழுத்தம் காரணமாக, திடீர் கிளர்ச்சிகளை அவர்களால் சமாளிக்க முடியவில்லை. இதனிடையே, தட்சசீலத்துக்கு கவர்னராக நியமிக்கப்பட்ட, அலெக்ஸாந்தருக்கு நெருக்கமான நண்பர் பிலிப் மர்மமான முறையில் கொல்லப்பட்டார். நிலைமை களேபரமாக மாற, 'இந்திய மக்களை சமாளிக்க முடியவில்லை. நிலைமை விபரீதமாக இருக்கிறது!' என்று அவசரத் தகவல் (தந்தியைப் போல) அலெக்ஸாந்தருக்குப் போக இந்தியாவை விட்டுக் கிளம்பிவிட்ட மாஸிடோனிய மன்னர் தலையிலடித்துக் கொண்டதாகக் கேள்வி! (பத்திரிகைகள் மட்டும் அப்போது இருந்திருந்தால் தலைப்புச் செய்திகளுக்குப் பஞ்சமே இல்லாமலிருந்திருக்கும்!)

அலெக்ஸாந்தரின் இந்தியப் படையெடுப்புக்கு முன்பே நந்த மன்னர் - சாணக்கியர் மோதல் நிகழ்ந்துவிட்டது. நந்த மன்னரின் சிறையிலிருந்து தப்பி வெளியேறிய சாணக்கியர் பல கிராமங்களில் ரகசியப் பயணம் மேற்கொண்டு கடைசியில் ஒரு கிராமத்துக்கு வந்து சேர்ந்து மரத்தடியில் உறங்க நினைக்க, சிறுவர்களின் கூச்சல் அவரை எழுப்பி எட்டிப் பார்க்க வைத்தது! ஆங்காங்கே கலவரங்கள் வெடித்த காரணத்தாலும், எந்த ஆட்சியாளராலும் நிலைமையைக் கட்டுக்குள் கொண்டுவர முடியாததாலும் கிராமத்து சிறுவர்களுக்கும் அதிருப்தி ஏற்பட்டதோ என்னவோ, அந்தச் சிறுவர்களுக்குக்கூட 'நம்மாலேயே நாட்டை நன்றாக ஆள முடியும் போலிருக்கிறதே!' என்கிற கிண்டலான எண்ணம் தோன்றியிருக்க வேண்டும்! மைதானத்தில் அச்சிறுவர்கள் 'ராஜா-மந்திரி' விளையாட்டில் ஈடுபட்டிருந்தனர். ஒரு நீண்ட குச்சியை வாளாக பாவித்து, ராஜாவாக அங்கே நடித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவன்தான் குறிப்பாக சாணக்கியரின் கவனத்தைக் கவர்ந்தான். கைதியாக நடித்த ஒரு சிறுவன் மீது சுமத்தப்பட்ட குற்றச்சாட்டுக்கு 'ராஜா' வழங்கிய தீர்ப்பும், அதைத் தொடர்ந்து 'மந்திரி பிரதானிகளுக்கு' அவன் இட்ட கட்டளைகளும், அந்த குச்சி 'வாளை' அவன் சுழற்றிய ஸ்டைலும், கூடவே அவனின் வசீகரமான முகமும், சாணக்கியருக்கு வியப்பேற்படுத்தியது. அவருடைய மூளைக்குள் ஏதோ பொறி தட்டியது!

சிறுவனிடம் சென்று அவர் பேச்சுக் கொடுக்க, அவன் பதில் சொன்ன விதம் பளிச்சென்று இருந்தது. தனிமையாக, அலைந்து கொண்டிருந்த அந்த அந்தணர் எடுத்தது வேகமான ஒரு முடிவு! அந்தச் சிறுவன் ஒரு வளர்ப்புப் பிள்ளைதான் என்று அறிந்துகொண்ட அவருக்கு நம்பிக்கை மேலும் அதிகமானது. அவனுடைய வளர்ப்புப் பெற்றோரிடம் சென்று நேரடியாக விஷயத்துக்கு வந்தார் அவர். 'இந்தச் சிறுவனை நான் வளர்த்து ஆளாக்குகிறேன். படிக்க வைக்கிறேன். அவன் பெரிய ஆளாக வருவான். கவலைப்படாதீர்கள், என்னோடு அவனை அனுப்புங்கள். அவனை பொறுப்போடு பார்த்துக் கொள்கிறேன்!' என்றார் கனிவோடு.

அவர்கள் சற்றுப் புரியாமல் விழித்தபோது, சாணக்கியர்

'பன்ச் லைனாக', 'இவனை இதுவரை வளர்த்ததற்கு நான் தரும் இந்தக் காணிக்கையை நீங்கள் அன்போடு ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்!' என்று சொல்லி ஆயிரம் ரூபாய் மதிப்புக்கு நாணயங்களை அவர்களுக்கு நீட்ட.. அந்தச் சிறுவன் கடைசியாக ஒருமுறை கைமாறினான்!

சாணக்கியர் தன் வாக்கைக் காப்பாற்றினார். சந்திரகுப்தன் என்கிற அந்தச் சிறுவனை தன்னோடு தட்சசீலத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார் அவர். அங்கே ஐந்து அல்லது ஏழு ஆண்டுகளுக்கு கல்வி அறிவை புகட்டினார். தகுதியான ஆசிரியர்களை நியமித்து குதிரையேற்றம், வாள் சண்டை, உடற்பயிற்சி போன்ற பல விஷயங்களும் சந்திரகுப்தனுக்குக் கற்றுத் தர ஏற்பாடு செய்தார்.

அறிவாற்றல் மிகுந்த சாணக்கியருக்கும் அந்தச் சிறுவனுக்கும் இடையே ஒரு ஆச்சர்யமான உறவு மலர்ந்தது. நல்லாசிரியராகவும், நல்லதோர் நண்பராகவும் இருந்த அவரிடம் கற்பூரத்தைப் போல வேகமாக ராஜாங்க விஷயங்களைக்கூட அந்தச் சிறு வயதிலேயே கற்றுத் தேர்ந்த சந்திரகுப்தனிடம் 'உனக்கு நாடாளும் திறமை இருக்கிறது' என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்லி நம்பிக்கையூட்டினார் சாணக்கியர். (இந்தியா மீது அலெக்ஸாந்தர் படையெடுப்பு நிகழ்ந்தது அப்போதுதான். தட்சசீலத்தில் அவர் தலைமையில் மாஸிடோனியப் படை வெற்றி ஊர்வலம் போனபோது சந்திரகுப்தன் என்கிற அந்தச் சிறுவன் ஒரு சுவர் மீது ஏறி நின்று வேடிக்கை பார்த்தது பற்றி சில வரலாற்றுக் குறிப்புக்கள் உண்டு!)

சாணக்கியர் இரண்டாவதாக மேற்கொண்ட வேலை - சற்று புத்திசாலியான, சுதந்திர உணர்வு மிகுந்த விசுவாசமான இளைஞர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து அவர்களின் உதவியோடு, சிதறிக் கிடந்த கிராம மக்களை ஒன்று திரட்டியதுதான். இந்தியாவில் முதன்முதலாக 'கெரில்லா' படையை அமைத்தவர் அவரே! தலைவன் இல்லாமல் தறிகெட்டு அலைந்து கொண்டிருந்த இளைஞர்கள் சந்திரகுப்தனின் தலைமையின் கீழ் 'அப்பாடா!' என்கிற உணர்வோடு ஓரணியாகத் திரண்டனர். இப்போது அவர்களுக்கு ஒரு தலைவனும் கிடைத்துவிட்ட மகிழ்ச்சி!

இதைத் தொடர்ந்து எல்லைப்புற இந்திய மன்னர்களைச் சந்தித்துப் பேசி அவர்களுடைய ஆதரவையும் பெற்றார் சாணக்கியர். சந்திரகுப்தனின் பின்னே ஒரு படையே தயாராக நின்றிருப்பதைப் புரிந்துகொண்ட அந்த மன்னர்கள் 'தங்கள் மீது பாயாமல் இருந்தாலே போதும்' என்று கருதியிருக்கலாம்!

ஒரு மனிதனிடம் அறிவாற்றலும், திட்டங்கள் தீட்டும் புத்திசாலித்தனமும் இருந்தால் மட்டும் போதாது, பொறுமையும் தேவை! ஆனால் நந்த மன்னன் குறித்து உள்ளத்தில் கனன்று கொண்டிருந்த கோபம் சாணக்கியரை சற்று அவசரப்பட வைத்துவிட்டது! சந்திரகுப்தன் தலைமையில் திரட்டப் பட்ட கெரில்லாப் படை உடனடியாக

நந்த மன்னனுக்குப் பாடம் கற்பிக்கக் கிளம்பிச் சென்று நேரடியாக பாடலிபுரத்தை முற்றுகையிட, ஏராளமான போர்ப் பயிற்சி பெற்று, பல யுத்தங்களில் வெற்றி கண்ட நந்த மன்னனின் மாபெரும் படை அவர்களை துவம்சம் செய்துவிட்டது. பின்வாங்கிய படையோடு, உயிர்தப்பிய சந்திரகுப்தனும் சாணக்கியரும் ஒரு கிராமத்துக்குள் ஒளிந்துகொள்ளும் நிலைமை ஏற்பட்டது.

இரவு நேரம்.. ஒரு குடிசையின் வாசலில், திண்ணையில் அமர்ந்தனர் குருவும் சிஷ்யனும். குடிசைக்குள்ளே ஒரு சிறுவனுக்கு, அவனுடைய தாய் இலை போட்டு, தோசை வார்த்துத் தந்து கொண்டிருந்தாள். திடீரென்று வீறிட்டு அலறினான் சிறுவன். திடுக்கிட்டுப்போன சாணக்கியரும், சந்திரகுப்தனும் உள்ளே எட்டிப் பார்த்தனர். அந்தத் தாய் மகனைக் கடிந்து கொண்டிருந்தாள் - 'தோசையின் நடுவில் அதிகமாகச் சுடும் என்பது தெரியாதா? ஏன் அங்கே கைவைத்தாய்? ஓரத்திலிருந்து பிய்த்துச் சாப்பிடு, சுடாது!' என்று அவள் சொன்னதைக் கேட்ட சாணக்கியரின் கண்கள் அகல விரிந்தன...!

அந்தத் தோசையிலிருந்து கிளம்பிய தத்துவம் சாணக்கியருக்கு சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்தியது. மலர்ந்த முகத்துடன் அவர் குரலைத் தாழ்த்தி சொன்னார்- 'சந்திரகுப்தா! இனி நீ வெற்றிகளை மட்டுமே குவிக்கப்போகிறாய்!'

(மேலும் தொடர்வோம்)

ஜீனியஸ்

வறுமை என் காதலி

மதன்

ஜீனியஸ்

சுல்தானைச் சூழ்ந்த அன்பு

வறுமை - என் காதலி

மதன்