Essays

அரசியல்வாதிகள் மற்றும் சினிமா பிரபலங்கள் என்றால், எனக்கு அலர்ஜி! பத்திரிகைத் துறைக்கு நான் வந்து 20 ஆண்டுகளுக்கு மேலாகியும், பத்திரிகை தொடர்பாகக் கூட அவர்களைச் சந்திப்பதை நான் தவிர்த்தே வந்திருக்கிறேன்.

விழுப்புரம் அரசு கலைக்கல்லூரியில் நான் பி.யு.சி. படித்துக்கொண்டு இருந்தபோது, ஆண்டு விழாவில் நடிகர்திலகம் சிவாஜிகணேசனைச் சிறப்பு விருந்தினராக அழைத்திருந்தார்கள். நான் மிகத் தீவிர சிவாஜி ரசிகன் என்பது என் தோழர்கள் அனைவருக்குமே தெரியும். (இன்றைக்கும் கூட நான் சிவாஜியின் ரசிகன்தான்.) விழா முடிவில், மாணவர்கள் கும்பல் கும்பலாகச் சென்று சிவாஜியிடம் ஆட்டோ கிராஃப் வாங்கினார்கள். நான் வாங்கவில்லை. என் நண்பர்கள் எல்லோருக்கும் ஆச்சர்யம்!

ஆனால், இதில் ஆச்சர்யப்பட ஒன்றுமில்லை. நான் சிவாஜியின் நடிப்புக்கு ரசிகன். அவரின் 'கௌரவம்' படத்தை 30 முறைகளுக்கு மேலும், 'ராஜபார்ட் ரங்கதுரை' படத்தை 25 முறைகளுக்கு மேலும் அலுக்காமல் சலிக்காமல் பார்த்து ரசித்திருக்கிறேன். மற்றபடி அவரை நேரில் சந்தித்துக் கைகுலுக்குவதிலோ, கையெழுத்து வாங்குவதிலோ எனக்குப் பெரிய ஆர்வமோ, அப்படி ஒரு எண்ணமோ ஏற்பட்டது இல்லை. தவிர, ஆரம்பத்தில் சொன்னது போல், பொதுவாகவே எனக்கு சினிமா பிரபலம் என்றால் அலர்ஜி! திரையில் பார்த்து ரசிப்பதோடு சரி; நெருங்கிப் பேச, பழக விரும்புவதில்லை.

ஆனால்... பார்க்கவேண்டும், பேசவேண்டும் என்று நான் தணியாத தாகம் கொண்டு இருந்த திரைப் பிரபலங்கள் இருவர். ஒருவர், மெல்லிசை மன்னர் எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன். மற்றவர், பாடகர் டி.எம்.சௌந்தரராஜன்.

நினைவு தெரிந்த நாள் முதலாக, அதாவது சுமார் 40 வருடங்களுக்கும் மேலாக டி.எம்.எஸ்ஸின் பாடல்களைக் காது குளிரக் கேட்டு, சுவாசித்து வளர்ந்தவன் நான். அவரின் அபிமானி, ரசிகன், தீவிர ரசிகன் என்பதையெல்லாம் தாண்டி, வெறிபிடித்த ரசிகன் என்றே சொல்லலாம்.

இப்போதும் நன்றாக நினைவிருக்கிறது... 'சரஸ்வதி சபதம்' படம் வெளியானபோது, நான் ஏழு வயதுச் சிறுவன். அன்று, 'அகர முதல எழுத்தெல்லாம் அறிய வைத்தாய் தேவி' என்று என் காதுகளில் விழுந்த அவரது கம்பீரக் குரல், என்னை அந்த இளம் வயதிலேயே சிலிர்க்க வைத்தது. 'தெய்வம் இருப்பது எங்கே... அது இங்கே...' என்று அவர் பாடியதைக் கேட்டபோது, தெய்வத்தையே எதிரில் கண்ட பரவசத்தை அடைந்தேன். 'ராணி மகாராணி, ராஜ்ஜியத்தின் ராணி' என்ற பாடலில் டி.எம்.எஸ்ஸின் குரலில் தெறித்த குழைவும் நெளிவும் நையாண்டியும் என்னை மிகவும் சொக்கவைத்தன. 'கல்வியா, செல்வமா, வீரமா... அன்னையா, தந்தையா, தெய்வமா...' என்ற பாடலில் மயங்கி, அதை நான் திரும்பத் திரும்ப எத்தனை ஆண்டுகளாகப் பாடிக்கொண்டு இருந்தேன் என்பதற்குக் கணக்கே இல்லை. (எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும்போது, மாவட்ட அளவில் பள்ளிகளுக்கான போட்டிகளில், வழக்கமான பேச்சுப் போட்டி, கட்டுரைப் போட்டிகள் தவிர, பாட்டுப் போட்டியிலும் தைரியமாகக் கலந்துகொண்டு, நான் அந்தப் பாடலைத்தான் பாடி முதல் பரிசு பெற்றேன்!)

அத்தனை சின்ன வயதிலேயே பள்ளிப் பிள்ளைகளான நாங்கள் சிவாஜி ரசிகர்களாகவும், எம்.ஜி.ஆர். ரசிகர்களாகவும் பிரிந்திருந்தோம். நான் சிவாஜி ரசிகன். எம்.ஜி.ஆர். ரசிகர்கள் கொஞ்சம் முரட்டுத்தனமாக இருப்பார்கள் என்பது அப்போதைய என் எண்ணம். அதனால் அவர்களிடமிருந்து கொஞ்சம் விலகியே இருப்பேன். ஆனாலும், எம்.ஜி.ஆர். படப் பாடல்களால் நான் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டேன். 'கடவுள் எனும் முதலாளி, கண்டெடுத்த தொழிலாளி, விவசாயி...' என கிராம பஞ்சாயத்து போர்டு உச்சியில் கட்டியிருக்கும் புனல் வடிவ ஸ்பீக்கர் அலறுகிறபோது, என் நாடி நரம்புகளெல்லாம் சிலிர்க்கும். 'நல்ல நல்ல நிலம் பார்த்து நாமும் விதை விதைக்கணும்... நாட்டு மக்கள் மனங்களிலே நாணயத்தை விதைக்கணும்...' என்ற டி.எம்.எஸ்ஸின் ஓங்கி உயர்ந்த மிடுக்கான குரல், அந்தப் பாடல்களை சிடி-யில் பதிவு செய்வது போல் என் இதயத்தில் எழுதி வைத்துவிட்டது.

படத்தில் யார் நடிக்கிறார்களோ அவரேதான் பாடுகிறார் என்றுதான் நான் அந்தச் சிறு வயதில் நம்பிக்கொண்டு இருந்தேன். சிவாஜி பாடல்களை ஒரு சிவாஜி ரசிகனாக நான் லயித்துக் கேட்டுக்கொண்டு இருக்கும்போதே, அடுத்து வெளியாகும் எம்.ஜி.ஆர். படப் பாடல்கள் கலக்கலாக ஒலிபரப்பாகும். 'அட, நம்ம ஆளுக்கு இணையாக இவரும் பாடிக் கலக்கறாரே!' என்று எம்.ஜி.ஆர். மீது உள்ளூரக் கொஞ்சம் பொறாமையாகக் கூட இருக்கும். போகப் போகத்தான், இருவருக்குமே டி.எம்.எஸ். என்கிற ஒருவர்தான் பின்னணி பாடுகிறார் என்கிற விவரம் தெரிந்தது.

அந்தக் காலத்தில், ஒரு சாக்லெட் டப்பாவின் மூடியில் டி.எம்.எஸ்ஸின் கம்பீரமான உருவம், பட்டையாக விபூதி பூசிய நெற்றியோடு தெய்வீக உணர்வைத் தரும் விதமாக அச்சிடப்பட்டிருக்கும். அப்படி ஒரு பெட்டியை எங்கள் கிராமத்துப் பெரியவர் ஒருவரிடம் நான் பார்த்தேன். டி.எம்.எஸ். படம் பதிந்திருந்த பெட்டி என்பதற்காகவே, அதை எனக்குத் தரச் சொல்லி அந்தப் பெரியவரிடம் தினம் தினம் கெஞ்சிக் கூத்தாடி, நச்சரித்து ஒரு நாள் வாங்கிக்கொண்டுவிட்டேன். அதில்தான் என் பேனா, பென்சில்களைப் போட்டுக்கொண்டு, பெருமையோடு ஸ்கூலுக்குப் போய் வருவேன்.

நான் எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும்போதுதான், கிராமத்தை விட்டு விழுப்புரம் வந்தேன். விழுப்புரம் ரயில்வே ஸ்டேஷன் பிள்ளையார் கோயில் விழாவில் கச்சேரி செய்ய, ஆண்டுக்கு ஒருமுறை டி.எம்.எஸ். வருவார். கூட்டமென்றால் பயந்து நடுங்கும் நான் (இன்றைக்கும் கூட கும்பல் என்றால், எனக்குக் கொஞ்சம் உதறல்தான்!Enochlophobia!) டி.எம்.எஸ்ஸைக் காண வேண்டும் என்பதற்காக, அத்தனைக் கூட்டத்துக்கு மத்தியிலும் அடித்துப் பிடித்துக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்து போய் முன் வரிசையில் காத்திருந்து, அவர் பாடுவதைப் பரவசத்தோடு மெய் சிலிர்க்கப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்திருக்கிறேன்.

என் தாத்தா டி.எம்.எஸ்ஸின் ரசிகராக இருந்தவர். 'தூக்குத் தூக்கி' படப் பாடல்களையெல்லாம் அவர் சிலாகித்துச் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். அவருக்குப் பின், என் அப்பா டி.எம்.எஸ்ஸின் பரம ரசிகர். ஆனால், அவரின் அபிமான பாடகர் டி.ஆர்.மகாலிங்கம்தான். இருப்பினும், 'கௌரவம்' படத்தில், 'கண்ணா... நீயும் நானுமா...', 'ராஜபார்ட் ரங்கதுரை' படத்தில், 'இன்குலாப் ஜிந்தாபாத்... இந்துஸ்தான் ஜிந்தாபாத்' போன்ற பாடல்களை டி.ஆர்.மகாலிங்கம் என்ன, வேறு யாராலுமே பாடமுடியாது என்று அடித்துச் சொல்லுவார். சத்தியமான வார்த்தை! டி.எம்.எஸ்ஸின் பக்தி ரசம் இழைந்தோடும் 'கற்பகவல்லி நின் பொற்பதங்கள் பிடித்தேன், நற்கதி அருள்வாய் அம்மா...' என்ற பாடலை உருகி உருகிப் பாடுவார் அப்பா. இன்றைக்கு அப்பாவின் வயது 77.

'அழகென்ற சொல்லுக்கு முருகா', 'சொல்லாத நாளில்லை சுடர்மிகு வடிவேலா...', 'உள்ளம் உருகுதையா முருகா உன்னடி காண்கையிலே...' 'மெல்லச் சிரிக்கும் கந்தன் புன்னகையில்...' என டி.எம்.எஸ்ஸின் எந்தவொரு பக்திப் பாடலைக் கேட்டாலும், அந்த முருகப் பெருமானே எங்கிருந்தாலும் இறங்கி ஓடிவந்துவிடுவான் என்று தோன்றும். 'மனம் கனிந்தே நீ அருள் புரிவாய்...' என்று நெகிழ வைக்கும் அவரது குரலைக் கேட்டால், அந்த முருகன் அருள் புரியாமலும் போய்விடுவானா என்ன?

நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் பொதுக்கூட்டங்களிலும், டீக்கடைகளிலும் கேட்டு மயங்கிய டி.எம்.எஸ்ஸின் குரலை, விஞ்ஞான வளர்ச்சியின் உதவியால், வசதியாக கம்ப்யூட்டரில் பதிவு செய்துகொண்டு இன்றைக்கும் தினம் தினம் கேட்டு ரசித்துக்கொண்டு இருக்கிறேன்.

'பொன்மகள் வந்தாள், பொருள்கோடி தந்தாள்...',

'நினைத்தேன் வந்தாய் நூறு வயது...',

'நான் மாந்தோப்பில் நின்றிருந்தேன், அவள் மாம்பழம் வேண்டும் என்றாள்...',

'இனியவளே, என்று பாடி வந்தேன்...',

'ஒருவர் மீது ஒருவர் சாய்-ந்து...',

'பச்சைக் கிளி முத்துச் சரம்...',

'இதோ எந்தன் தெய்வம் முன்னாலே...',

'ஆகாயப் பந்தலிலே பொன்னூஞ்சல் ஆடுதம்மா...',

'வேலாலே விழிகள்...',

'நாம் ஒருவரை ஒருவர் சந்திப்போம் என காதல் தேவதை சொன்னாள்...',

'மல்லிகை முல்லை, பொன்மொழிக் கிள்ளை...',

'உள்ளம் ரெண்டும் ஒன்றை ஒன்று...',

'நான்கு குணம் சேர்ந்ததும் ஓர் பெண்ணிடமோ...',

'பொன்னை விரும்பும் பூமியிலே...',

'ஆறு மனமே ஆறு...',

'பூமாலையில் ஓர் மல்லிகை...',

'பூ மழை தூவி வசந்தங்கள் வாழ்த்த, ஊர்வலம் நடக்கின்றது...',

'முத்துக்களோ கண்கள்... தித்திப்பதே கன்னம்...',

'பொன்னுக்கென்ன அழகு, பூவுக்கென்ன பெருமை...',

'அமைதியான நதியினிலே ஓடம்...',

'உன்னைச் சொல்லிக் குற்றமில்லை...',

'இன்பமே... உந்தன் பேர் பெண்மையோ...',

'மயக்கம் எனது தாயகம்...',

'காகிதத்தில் கப்பல் செய்து...',

'ஒரு காலத்திலே என்னைக் கட்டிப்போட ஒரு ராஜ்ஜியம் இருந்தது...',

'எந்தன் பொன்வண்ணமே...',

'மயக்கமென்ன இந்த மௌனமென்ன...',

'ஆடலுடன் பாடலைக் கேட்டேன்...',

'ராஜாவின் பார்வை ராணியின் பக்கம்...',

'முத்தைத்தரு பத்தித் திருநகை...',

'எங்கே நிம்மதி...',

'ஓ... ராஜா! நீ வரவேண்டும் என்று எதிர்பார்த்தேன்...',

'அன்பு நடமாடும் கலைக்கூடமே...',

'பாட்டும் நானே, பாவமும் நானே...',

'தம்பீ... நான் படித்தேன் காஞ்சியிலே நேற்று...',

'உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால்...',

'முத்து நகையே உன்னை நானறிவேன்...',

'அம்மம்மா... தம்பி என்று நம்பி அவன் உன்னை வளர்த்தான்...',

'நீங்கள் அத்தனை பேரும் உத்தமர்தானா சொல்லுங்கள்...'

இப்படி சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். நான் திரும்பத் திரும்பக் கேட்டு ரசித்த, இன்றைக்கும் கேட்டுக் கேட்டு ரசித்துக்கொண்டு இருக்கும் டி.எம்.எஸ்ஸின் வசீகரக் குரலில் ஒலித்த பாடல்களையெல்லாம் பட்டியல் போடுவதென்றால் இன்றைக்குள் முடியாது. 'ஒருவர் மீது ஒருவர் சாய்ந்து...' பாடலில், 'சொட்டுத் தேனைப் போல்...' என்று அவர் பாடினால், ஜிலீரென்று ஒரு சொட்டுத் தேன் நாவில் விழுந்தது போன்ற உற்சாகம். 'இன்பத் தேன் வந்து பாயுது காதினிலே' என்று வெறும் உவமை நயமாக இருந்த பாரதியாரின் வரியை உண்மையாக்கியவர் டி.எம்.எஸ். பாட்டுக்கொரு தலைவன் என்றால், சத்தியமாக அது அவர்தான்!

'காது கொடுத்துக் கேட்டேன், ஆஹா குவா குவா சத்தம்...' என்று பிறக்கப்போகிற குழந்தைக்கும் பாடியிருக்கிறார் டி.எம்.எஸ்., 'போனால் போகட்டும் போடா!' என்று போன உயிருக்காகவும் பாடியிருக்கிறார். ஜனனத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார், மரணத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார்; கல்யாணத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார், காரியத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார்; காதலுக்கும் பாடியிருக்கிறார், காதல் தோல்விக்கும் பாடியிருக்கிறார், காதல் துரோகத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார்; நட்புக்கும் பாடியிருக்கிறார், பிரிவுக்கும் பாடியிருக்கிறார்; சந்தோஷத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார், துக்கத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார்; அம்மாவுக்கும் பாடியிருக்கிறார், மகளுக்கும் பாடியிருக்கிறார்; தந்தைக்கும் பாடியிருக்கிறார், தனயனுக்கும் பாடியிருக்கிறார்; வீரத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார், விவேகத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார்; ஆத்திகத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார், நாத்திகத்துக்கும் பாடியிருக்கிறார்; பெரியவரைப் பற்றியும் பாடியிருக்கிறார், பெரியாரைப் பற்றியும் பாடியிருக்கிறார்; 'உன்னை அறிந்தால், நீ உன்னை அறிந்தால் உலகத்தில் போராடலாம்' என்ற அவரின் கம்பீரக் குரல், சோர்ந்து கிடந்த எத்தனை எத்தனை உள்ளங்களை உசுப்பி எழுப்பிச் சுறுசுறுப்பாக இயங்க வைத்திருக்கிறது!

எம்.ஜி.ஆருக்குப் பாடுகிறாரா, சிவாஜிக்குப் பாடுகிறாரா என்று மட்டும் அல்ல, அது எந்த வயது சிவாஜி, 60-களில் இருந்த சிவாஜியா, 70-களில் இருந்த சிவாஜியா, 80-களில் இருந்த சிவாஜியா என வித்தியாசப்படுத்திக் காட்டி, டி.எம்.எஸ்ஸின் குரல் அந்தந்தக் கால கட்ட சிவாஜியைக் கண் முன் நிறுத்தியதே... இப்படி ஓர் அபூர்வ பாடகரை நான் பார்த்தது இல்லை. நேற்றைக்கும் இன்றைக்கும் நாளைக்கும் கூட இவரைப் போன்ற பிறவிப் பாடகரை இந்த உலகம் காணப் போவது இல்லை.

சிவாஜியின் குறிப்பிட்ட படத்தை நான் பார்த்திருக்க மாட்டேன் என்றாலும், டி.எம்.எஸ். பாடுகிற விதத்தை வைத்தே, அதற்கு சிவாஜி எப்படி நடித்திருப்பார் என்று என் மனசுக்குள் ஒரு திரைப்படம் ஓடும். பின்னர் என்றைக்காவது நான் அந்தப் படத்தைப் பார்க்க நேர்ந்தால், நான் ஏற்கெனவே கற்பனை செய்து வைத்திருந்தது போலவேதான், சிவாஜியின் நடிப்பு இருக்கும். இப்படி ஒரு பாடலின் மூலமாகவே ஒருவரின் நடிப்பை அந்த ரசிகரின் மனக் கண் முன் கொண்டு வந்தது டி.எம்.எஸ். மட்டும்தான்.

எம்.ஜி.ஆர்., சிவாஜி இருவருக்கு மட்டும் அவர் தனித்தனிக் குரலில் பாடவில்லை; ஜெய்சங்கர், ரவிச்சந்திரன், எஸ்.எஸ்.ஆர் இவர்களுக்கும்கூடத் தோதாக அவர் தனது குரலை மாற்றிப் பாடி, மாய வித்தை புரிந்திருக்கிறார்.

'செவ்வானத்தில் ஒரு நட்சத்திரம்' பாடலில், 'நாடகம் என்றே நான் நினைக்க, நடப்பதை உன்னிடம் ஏன் மறைக்க...', என்று டி.எம்.எஸ். பாடும்போது, ஜெய்சங்கர்தான் தெரிகிறார். 'என் கேள்விக்கென்ன பதில்...' பாடலில், சிவகுமாருக்காக டி.எம்.எஸ். தன் குரலை எத்தனை மென்மையாகக் குழைத்துக் கொடுத்தார்! அதுவே பின்னாளில், 'பருத்தி எடுக்கையிலே...' பாடலில், 'ஓடித்தான் வந்திருப்பேன்...' என்று பாடும்போது, அது சிவகுமாருக்கு எவ்வளவு கச்சிதமாகப் பொருந்தியது!

'வாராதிருப்பாரோ வண்ண மலர்க் கன்னியவள்...' என்ற பாடலின் ஒவ்வொரு வரியுமே எஸ்.எஸ்.ஆரே பாடுகிற மாதிரியல்லவா இருந்தது! குறிப்பாக, 'கண்ணழகு பார்த்திருந்து... காலமெல்லாம் காத்திருந்து...' என்று அந்த வரிகளை டி.எம்.எஸ். நீட்டிய அழகு எஸ்.எஸ்.ஆருக்கு அத்தனைக் கச்சிதம்!

மற்ற பாடகர்கள், பாடகிகள் பாடிய தனிப் பாடல்களை, அவை எத்தனை அற்புதமான பாடலாக இருந்தாலும், தொடர்ச்சியாக ஐந்து அல்லது ஆறு பாடல்களுக்கு மேல் என்னால் கேட்கமுடியவில்லை. இடையில் மாறுதலுக்கு வேறு ஒரு குரல் கேட்கவேண்டும் என்று தோன்றிவிடும். ஆனால், டி.எம்.எஸ்ஸின் பாடல்களை எம்.பி-3 வடிவில் போட்டுத் தொடர்ந்து 180 பாடல்கள், 200 பாடல்கள் எனக் கேட்டாலும் எனக்கு அலுக்கவில்லை; சலிக்கவில்லை!

முக்கியக் காரணம், மற்றவர்கள் வெறுமனே அந்தப் பாடல் வரிகளைப் பாட்டாகப் பாடிவிட்டுப் போய்விடுகிறார்கள். ராகம், தாளத்துக்குச் சரியாகப் பாடுகிறோமா என்பதில் மட்டுமே அவர்களின் கவனம் இருக்கிறது. மாறாக டி.எம்.எஸ்ஸோ, அந்தப் பாடல் வரிகளை உள்வாங்கிக்கொண்டு, அதற்கு வாயசைத்து நடிக்க இருப்பவர் யார் என்பதையும் தெரிந்துகொண்டு, அந்தக் கதாபாத்திரமாகவே மாறி, ராகத்தோடு உணர்ச்சியையும் இழைத்து, அந்தப் பாடலுக்கு உயிர் கொடுத்துவிடுகிறார். 'ஆகட்டும்டா தம்பி ராஜா...' பாடலில், 'பள்ளம் மேடு பார்த்துப் போகணும்...' என்று பாடும்போது பள்ளத்தையும் மேட்டையும் தன் குரலில் இறக்கி, ஏற்றிக் காட்டுவார் டி.எம்.எஸ். அதே போல, 'நெஞ்சம் உண்டு நேர்மை உண்டு ஓடு ராஜா...' பாடலில், 'அண்ணாந்து பார்க்கின்ற மாளிகை கட்டி...' என்று அவர் பாடும்போது 'அண்ணா....ந்து' என்கிற உச்சரிப்பிலேயே அண்ணாந்து பார்க்கின்ற உணர்வைக் கொடுப்பார். 'வாழ நினைத்தால் வாழலாம்' பாடலில், 'கன்னி இளமை என்னை அணைத்தால்...' என்று பாடும்போது உண்மையாகவே ஒரு பெண் தன் மென்மையான கரங்களால் அணைப்பது போலிருக்கும். குரலில் இத்தனை மாய ஜாலங்களை வேறு எந்தப் பாடகரும் செய்து நான் கேட்டதில்லை.

ஓர் அழகான பெண் பொம்மைக்குப் பளபளவென்று புடவை உடுத்தி, நகை அலங்காரம் செய்து வைத்தால் கூட, அது உயிரற்ற பொம்மைதான்! அப்படித்தான் மற்றவர்களின் குரல் எனக்குத் தோன்றுகிறது. ஓகே., அழகான பொம்மை. அவ்வளவுதான்! அதற்கு மேல் ஒன்றும் இல்லை. ஆனால், டி.எம்.எஸ்ஸின் குரலோ கன்னம் குழிய, பொக்கை வாய் திறந்து சிரித்தபடி கண்ணெதிரே உயிரோட்டமாகத் தவழ்ந்து வரும் அழகுக் குழந்தை போன்றது. எடுத்துக் கொஞ்சத் தொடங்கினால், கீழே இறக்கிவிட மனசே வருவதில்லை.

ஐயா... உங்கள் பாடல்களால் என்னைப் போன்ற லட்சக்கணக்கான, கோடிக்கணக்கான ரசிகர்கள் புத்துணர்ச்சி பெற்றோம்; கவலைகள் மறந்தோம்; சோகங்களை உதறினோம்; இன்றைக்கும் உங்களின் குரல் எங்களை மகிழ்ச்சிக் கடலில் மூழ்கடித்து வருகிறது. ஆனால், இதற்கெல்லாம் கைம்மாறாக நாங்கள் உங்களுக்கு என்ன செய்திருக்கிறோம்! ஒன்றுமில்லை. ஆனால், எங்கள் இதயத்தில் ஒரு சிம்மாசனம் போட்டு, உங்களை அதில் கம்பீரமாக உட்கார வைத்து, மானசீகமாக அழகு பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறோம். அதைத் தவிர, எங்களால் செய்யக்கூடியது என்ன இருக்கிறது!

தாங்கள் பல்லாண்டு பல்லாண்டு காலம் மனமகிழ்வோடும், உடல் நலத்தோடும் வாழ அருள்பாலிக்குமாறு அந்த முருகப் பெருமானையும், நான் வணங்கும் மகாஸ்ரீ அரவிந்த அன்னையையும் வணங்கி, வேண்டுகிறேன்.

- ரவிபிரகாஷ்

பின்குறிப்பு:

மார்ச் 24 அன்று டி.எம்.எஸ்ஸின் பிறந்த நாள். அன்றைக்கு என் பிளாகில் ஏற்றுவதற்காக மளமளவென்று கம்போஸ் செய்த கட்டுரை இது.

எதிர்பாராதவிதமாக, விரைவிலேயே என் அபிமான பாடகர் டி.எம்.எஸ். ஐயா அவர்களை நேரிலேயே சந்தித்து, உரையாடி மகிழ்வேன் என்று நான் நினைக்கவே இல்லை.

அவரைச் சந்தித்து அளவளாவி மகிழ்ந்த அந்த அனுபவத்தைத் தனிக் கட்டுரையாகக் கொடுத்துள்ளேன்.

சந்தித்தேன் பாட்டுத் தலைவனை!

டி.எம்.எஸ்.! தமிழக மக்களைத் தனது கம்பீரக் குரலால் நாலு தலைமுறைகளாகக் கட்டிப் போட்டு வைத்திருந்த ஏழிசை வேந்தன். தமிழ் மொழியை அதற்கே உரிய அழகோடு, தெள்ளத் தெளிவாக உச்சரித்துப் பாடிய பாட்டுத் தலைவன். பாடல் வரிகளில் உணர்ச்சியைக் குழைத்து, உயிரூட்டிய இசை பிரம்மா. தமிழ் மக்கள் எம்.ஜி.ஆர். ரசிகர்கள், சிவாஜி ரசிகர்கள் என இரண்டாகப் பிரிந்திருந்த காலத்தில், இரு தரப்பினரின் மனதிலும் தன் கந்தர்வக் குரலால் எம்.ஜி.ஆராகவும் சிவாஜியாகவும் அழுத்தமாகத் தன் முத்திரையைப் பதித்து, 40 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகத் தன் சங்கீத சாம்ராஜ்யத்தை நிலைநாட்டிய திரை இசைச் சக்கரவர்த்தி.

மார்ச் 25-ஆம் தேதியன்று அவரின் பிறந்த நாள். அதற்காக, முதல் நாள் இரவே ஒரு கட்டுரையை கம்போஸ் செய்து முடித்தேன். முடிக்கும்போது விடியற்காலை மணி 3. எனவே, பிளாகில் ஏற்றவில்லை. மறுநாள் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று விட்டுவிட்டேன்.

மறுநாள், காலை 8 மணிக்கு மேல்தான் விழிப்பு வந்தது. அவசர அவசரமாகக் குளித்து ஆபீஸ் செல்லவே நேரம் சரியாக இருந்தது.

அலுவலகம் சென்றதும், அங்கே என் அருமை நண்பர் பி.என்.பரசுராமன் இருந்தார். சிறந்த ஆன்மிக மற்றும் இலக்கியவாதி. விகடன் டெலிவிஸ்டாஸுக்காக, சன் தொலைக்காட்சியில் 'சக்தி கொடு' நிகழ்ச்சியைத் தயாரித்து வழங்குபவர். அவரும் நானும் சந்திக்கும்போதெல்லாம் டி.எம்.எஸ். புகழ் பாடிக்கொண்டு இருப்போம்.

அவர் என்னைப் பார்த்ததும், "தெரியுமில்லையா, இன்றைக்கு டி.எம்.எஸ். பிறந்த நாள். வழக்கமாக அவர் பிறந்த நாளன்று அவரைப் போய்ப் பார்த்து, ஆசி வாங்கி வருவது என் வழக்கம். இன்றைக்கும் செல்லவிருக்கிறேன். வருகிறீர்களா?" என்றார். 'ஐயோ!' என்றிருந்தது. அங்கே இங்கே நகர முடியாதபடி, அலுவலக வேலைகள் குவிந்திருந்தன. என் நிலைமையைச் சொன்னேன். கூடவே, டி.எம்.எஸ்ஸைப் பார்த்துப் பேசவேண்டும் என்ற என் 40 ஆண்டுக் கால தவிப்பையும் சொன்னேன்.

புன்சிரித்துவிட்டு, "சரி, இன்னொரு நாள் பார்த்துக்கொள்ளலாம்" என்று கிளம்பிவிட்டார் பரசுராமன்.

அவர் கிளம்பிப் போய் இரண்டு மணி நேரத்தில் அவரிடமிருந்து போன். "ரவிபிரகாஷ்! இப்போ டி.எம்.எஸ். வீட்டுலதான் இருக்கேன். பேச்சுக்கு நடுவுல உங்களைப் பத்திச் சொன்னேன். உடனே உங்களோடு பேசணும்கிறாரு! பேசறீங்களா?" என்றார்.

ஜிலீரென்றது. என்னது..! நான் பார்க்கவேண்டும், பேசவேண்டும் என்று தவம் கிடந்த என் பாட்டுத் தலைவன் என்னோடு பேச வேண்டும் என்கிறாரா!

"ஐயா! உடனே போனை அவர்கிட்டே கொடுங்கய்யா!" என்றேன்.

"ரவிபிரகாஷ்! நான் டி.எம்.எஸ். பேசறேன்" என்ற அவரது கம்பீரக் குரல் என் காதில் விழுந்ததுதான் தெரியும்... நெகிழ்ந்து, நெக்குருகி, உணர்ச்சிவசப்பட்டு என்னென்னவோ பேச ஆரம்பித்துவிட்டேன். முந்தின நாள் ஒரு கட்டுரையை ரெடி செய்தேன் என்று சொன்னேனே, அதில் உள்ளது அத்தனையும் அவரிடம் கொட்டிவிட்டிருப்பேன் என்றுதான் நினைக்கிறேன். அவரும் தன் மகிழ்ச்சிகளை என்னோடு பகிர்ந்துகொண்டார். கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் பேசியிருப்போம்.

முடிவில், "வாங்கய்யா ஒரு நாள் நம்ம வீட்டுக்கு, நிதானமா பேசலாம்!" என்று அழைப்பு விடுத்தார்.

அந்த இனிய நாள் ஏப்ரல் 9-ம் தேதியன்று எனக்கு வாய்த்தது.

** ** **

'இமயத்துடன்...' என்கிற தலைப்பில் டி.எம்.எஸ்ஸின் வாழ்க்கை வரலாற்றை டி.வி. சீரியலாகத் தயாரித்துக்கொண்டு இருக்கிறார் இயக்குநர் விஜய்ராஜ். அதற்காக, டி.எம்.எஸ். பழைய நடிகர் ஸ்ரீகாந்த்தைச் சந்தித்துப் பேசப் போயிருந்தார். அதை முடித்துக்கொண்டு மதியம் 12 மணிக்கு டி.எம்.எஸ். வீட்டுக்கு வருவார், அப்போது சந்திக்கலாம் என்று ஏற்பாடானது.

அதன்படியே, ஸ்ரீகாந்த் வீட்டில் படப்பிடிப்பு முடிந்ததும் விஜய்ராஜ் பரசுராமனுக்குப் போன் செய்ய, உடனே நாங்கள் கிளம்பினோம். பரசுராமனுக்குப் பழக்கமான ஒரு ஆட்டோவில் மயிலாப்பூர் போய், டி.எம்.எஸ். வீட்டு வாசலில் இறங்கினோம். வெளியே வரவேற்பறையிலேயே காத்திருந்தார். (அது அவரின் மகன் பால்ராஜ் வீடு. பக்கத்து வீடுதான் பாடகர் சீர்காழி கோவிந்தராஜன் வீடு! நேர் எதிரே நாலு மாடிக் கட்டடம் ஒன்று உள்ளது. டி.எம்.எஸ்ஸுக்குச் சொந்தமான அதில், முதல் மாடியில் குடியிருக்கிறார் டி.எம்.எஸ். மற்ற மூன்றையும் வாடகைக்கு விட்டிருக்கிறார்.)

எங்களைக் கண்டதும், "வாங்கய்யா..! நல்லா இருக்கீங்களா?" எனக் கனிவோடு, மாறாத அதே பழைய கம்பீரக் குரலில் வரவேற்று உபசரித்தார். இவருக்கு வயது எண்பத்தாறா? நம்பவே முடியவில்லை.

அவருக்காக நான் வாங்கிக்கொண்டு போயிருந்த போர்ன்விடா பாட்டிலை அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு, இன்னொரு சிறிய பார்சலையும் கொடுத்தேன்.

"என்னது இது... அல்வாவா?" என்று ஒரு சிரிப்புடன் கேட்டார். (டி.எம்.எஸ்ஸுக்கு டயபடீஸ் பிராப்ளம் உண்டு!)

"இல்லை சார்! ஓர் அழகான முருகன் சிலை!" என்றேன். அப்புறம், பிளாகில் ஏற்றுவதற்காக நான் ரெடி செய்து வைத்திருந்த கட்டுரையைச் சற்றே வாக்கிய மாற்றங்கள் செய்து, அவருக்கான கடிதமாக மாற்றி ஒரு பிரின்ட்-அவுட் எடுத்து வைத்திருந்தேன். அதை ஒரு கவரில் போட்டு அவர் கையில் கொடுத்தேன்.

அதற்குப் பிறகு பேசத் தொடங்கினோம். இல்லையில்லை... சரளமாகப் பேசத் தொடங்கினார் டி.எம்.எஸ். நான் வியப்புடன், பிரமிப்புடன் கேட்டுக்கொண்டு இருந்தேன். எண்பத்து ஆறு ஆண்டுச் சரித்திரத்தையே புரட்டிப் பார்க்கிற உணர்வு எழுந்தது அவர் பேச்சைக் கேட்டுக்கொண்டு இருந்தபோது! பலப்பல விஷயங்கள் பற்றிப் பேசினார். எம்.ஜி.ஆர்., பற்றி, சிவாஜி பற்றி, அன்றைய கால கட்டத்தில் பாடகர்களின் நிலை பற்றி, தான் கஷ்டப்பட்டு முன்னேறி வந்தது பற்றி என மடை திறந்த வெள்ளம் போல் பேசிக்கொண்டே இருந்தார்.

இடையிடையே அவர் மகன் பால்ராஜ் மெதுவாகக் குறுக்கிட்டு, "அப்பா! டயமாச்சு. சாப்பிட வரீங்களா?" என்று கேட்டுக்கொண்டு இருந்தார். "ம்... இதோ வரேன்!" என்று சொல்லிவிட்டு, மறுபடியும் எங்களோடு உற்சாகமாகப் பேசத் தொடங்கிவிடுவார் டி.எம்.எஸ்.

லண்டனில் பாராட்டு விழா, மலேசியாவில் பாராட்டு விழா, கோவையில் பாராட்டு விழா, நடுவில் கலைஞர் தொலைக்காட்சிக்காகத் தயாராகி வரும் அவரது இசைப் பயணத் தொடருக்கான ஒலி-ஒளிப்பதிவு என இத்தனை வயதிலும் ஓர் இளைஞனுக்கே உரிய துடிப்போடு பரபரப்பாக, பம்பரமாகச் சுழன்றுகொண்டு இருக்கிற டி.எம்.எஸ்., அந்த அனுபவங்களையெல்லாம் எங்களோடு பகிர்ந்து கொண்டார்.

"சமீபத்துல மலேசியாவுல எனக்கு ஒரு பாராட்டு விழா நடத்தினாங்க. கூட்டமான கூட்டம். நான் மேடை ஏறினப்போ, பூக்களை மழையாகத் தூவி, 'மாபெரும் சபைதனில் நீ நடந்தால், உனக்கு மாலைகள் விழவேண்டும்'னு என் பாட்டை ஒலிக்கவிட்டு, எனக்கு ஆளுயர மாலை போட்டு, ரொம்பப் பெருமைப்படுத்தினாங்க. அங்கே உள்ள இளைஞர்கள் இன்னமும் என் பாட்டை ரசிச்சுக் கேக்கறாங்கய்யா!" என்று ஒரு குழந்தையின் ஆர்வத்தோடு சொல்லிப் பெருமைப்பட்டார்.

"கிருஷ்ண விஜயம் என்கிற படத்துலதான் நான் முதன்முதல்ல பாடினேன். 'ராதே நீ என்னை விட்டு ஓடாதேடி...' என்கிற அந்தப் பாடலுக்கு இப்போ வயசு 62" என்று கண்கள் சுருக்கிச் சிரித்தார்.

"மதுரையிலதான் நான் பிறந்தேன். அங்கே உள்ள சௌந்தரராஜப் பெருமாளுக்கு எங்க அப்பா முப்பது வருஷம் சேவை பண்ணியிருக்கார். அவர் மேல உள்ள பக்தியினாலதான் எனக்கு சௌந்தரராஜன்னு பேர் வெச்சார். அந்தக் கோயில்லயே ஒரு ஓரமா பெஞ்ச்சுகள் போட்டுப் பசங்களுக்கு இந்திப் பாடம் நடத்துவேன். மத்த நேரங்கள்ல சாதகம் பண்ணுவேன். மேஜை மேல கவிழ்ந்து படுத்துக்கிட்டுப் பாடுவேன். என் குரல் மேஜையில பட்டுத் திரும்பி எனக்கே கேட்கும். அதை வெச்சு என் குரலை ட்யூன் பண்ணிப் பாடப் பயிற்சி எடுத்துக்கிட்டேன்.

ஆரம்பத்துல எம்.கே.டி. பாகவதர் மாதிரி பாடிக்கிட்டிருந்தேன். ஆனா சீக்கிரமே, 'இப்படியே பாடிட்டிருந்தா வேலைக்காகாது. நமக்குன்னு ஒரு ஸ்டைலைப் பிடிக்கணும்'னு முடிவு பண்ணி குரலை ஏத்தி இறக்கி சில மேஜிக்குகள் பண்ணினேன். எம்.ஜி.ஆர்., சிவாஜின்னு அந்தந்த நடிகர்களுக்கு ஏத்த மாதிரி பாடி, மக்கள் மனசுல இடம் பிடிச்சேன்" என்று சொன்னவர், சற்று இடைவெளி விட்டு,

"இன்னிக்கும் நான் எங்கே போனாலும் எம்.ஜி.ஆர்., சிவாஜி இவங்க ரெண்டு பேருக்கும் பாடினதால்தான்யா இவ்வளவு பேரும் புகழுமா இருக்கேன்னு அவங்களை ரொம்பப் பெருமைப்படுத்திதான் சொல்லுவேன். ஆனா அன்னிக்கு, சினிமாத் துறையில பாடகன் ஒரு பொருட்டே இல்லீங்க. கிள்ளுக்கீரைதான். 'பாவ மன்னிப்பு' படத்தின் வெற்றி விழா. மேடையில அதுல நடிச்ச நடிகர்கள், நடிகைகள்னு ஒவ்வொருவரையா கூப்பிட்டு கௌரவிச்சுக்கிட்டு இருக்காங்க. நானும் மேடையில ஒரு மூலையில உட்கார்ந்திருக்கேன். என் பேரைக் கூப்பிடுவாங்களான்னு என் காதுகள் ஆவலா காத்துக்கிட்டு இருக்கு. யார் யாரையோ கூப்பிடறாங்க. பாராட்டுப் பத்திரம் வாசிக்கிறாங்க. என் பேரை ம்ஹூம்... கடைசி வரைக்கும் கூப்பிடவே இல்லியே? ஏன்யா, தெரியாமதான் கேக்கறேன்... மத்தவங்களுக்கு எல்லாம் பத்து ரூபா விருது கொடுத்து கௌரவிச்சீங்களே... அந்தப் படத்துல அஞ்சு பாட்டு பாடியிருக்கேனே, அதுக்காகவாவது எனக்கு ஒரு ஒண்ணரையணா விருது கொடுக்கக்கூடாதா? கொடுக்கலையே சார்! நானும் அடிபட்டு அடிபட்டு, 'போங்கடா, நீங்களும் உங்க விருதும்'னு விட்டுட்டேன். மக்கள் தங்கள் மனசுல எனக்கு ஒரு இடம் கொடுத்திருக்காங்கய்யா... அதுதான் எனக்குப் பெரிய விருது!" என்றார்.

அவரது ஆதங்கம் எனக்குப் புரிந்தது. உண்மைதான்! உண்மையான கலைஞர்களை அவர்கள் வாழும் காலத்தில் நாம் எங்கே மதித்திருக்கிறோம்... கௌரவப்படுத்தியிருக்கிறோம்?!

ஆனால், தமிழ் மக்கள் மிக மேன்மையானவர்கள். இன்னார் நிறைய விருதுகள் வாங்கியிருக்கிறார், இவர் வாங்கவில்லை என்றெல்லாம் பார்த்து அவர்கள் ஒருவருக்குத் தங்கள் மனதில் இடம் கொடுப்பதில்லை. ஒருவரின் உண்மையான திறமைக்குத் தலைவணங்குகிறார்கள்; போற்றுகிறார்கள்; கொண்டாடுகிறார்கள்.

கலைஞர்களுக்கு விருது கொடுப்பதில்தான் வடக்கா, தெற்கா, கிழக்கா, மேற்கா என்று பாலிடிக்ஸ் நடக்கிறது. அப்படியே நம் ஊர் ஆளுக்குத் தப்பித் தவறி ஒரு விருது கிடைக்கும்போலிருந்தாலும், பொறாமைக் காய்ச்சலில் அதை நம்மவர்களே புகுந்து கெடுத்துவிடுவார்களே!

போதாக்குறைக்கு ஜேசுதாஸ் பற்றி, இளையராஜா பற்றி, எஸ்.பி.பி., டி.ராஜேந்தர் பற்றியெல்லாம் டி.எம்.எஸ். அடிக்கடி ஏதாவது விமர்சனம் செய்து, அவை பத்திரிகைகளில் பிரசுரமாகி அவருக்குக் கெட்ட பெயரைச் சம்பாதித்துத் தந்திருக்கின்றன. நானும் அப்படியான செய்திகளைப் படித்திருக்கிறேன். நேரில் பார்த்துப் பேசும்போதும் டி.எம்.எஸ். அதே போலத்தான் விமர்சனம் செய்து பேசினார். ஆனால், பத்திரிகைகளில் அவற்றைப் படித்ததற்கும், நேரில் பேசிக் கேட்டதற்கும் ஒரே ஒரு வித்தியாசம்... பத்திரிகைகளில் டி.எம்.எஸ்ஸின் மற்றவர் மீதான விமர்சனங்களைப் படித்தபோது (அவற்றில் எனக்கும் உடன்பாடு என்றாலும்), 'இவர் ஏன் வாயை வைத்துக்கொண்டு சும்மா இருக்க மாட்டேனென்கிறார்! ஏதாவது சொல்லிக் கெட்ட பெயர் வாங்கிக் கொள்கிறாரே!' என்று நினைத்து வருந்தியிருக்கிறேன். ஆனால், நேரில் அவர் அதையே பேசிக் கேட்டபோது, 'இவ்வளவு குழந்தையாக இருக்கிறாரே! ஒரு பத்திரிகைக்காரன் வந்திருக்கிறேன். (ஆனால், நான் என்னவோ அவரின் ரசிகனாகத்தான் போயிருந்தேன். பத்திரிகைக்காரனாக அல்ல!) என்னிடம் என்ன பேசலாம், என்ன பேசக்கூடாது என்று தெரியாமல் எதை எதையோ பேசுகிறாரே! இதையெல்லாம் அப்படியே பத்திரிகையில் போட்டால் என்னத்துக்காகிறது!' என்று தோன்றியது.

உண்மையில் டி.எம்.எஸ். ஒரு கர்வியாகவோ, அகந்தை பிடித்தவராகவோ, மண்டைக்கனம் கொண்டவராகவோ எனக்குத் தோன்றவில்லை. கள்ளங்கபடு இல்லாத ஒரு குழந்தை போலத்தான் தோன்றினார். ஒரு குழந்தை, பெரிய மீசை வைத்துக்கொண்டு இருக்கும் ஒருவரைப் பார்த்து, 'ஐயே! நீ நல்லாவே இல்லே. பூச்சாண்டி!' என்று சொன்னாலோ, 'உன் படம் ஆய்! என் படம்தான் பட்டு!' என்று சொன்னாலோ, நமக்கு அந்தக் குழந்தை மீது கோபம் வருமா? அப்படித்தான் டி.எம்.எஸ்ஸும்! யாரிடம் என்ன பேசவேண்டும் என்று தெரியாமல், தன் மனதில் படுவதை மறைக்கத் தெரியாமல் எல்லாரிடமும் பளிச் பளிச்சென்று கொட்டிவிடுகிறார். உண்மையில் அவருக்கு தான் என்கிற அகம்பாவமோ, மற்றவர்களை மட்டம் தட்டும் புத்தியோ நிச்சயமாக இல்லை. பரபரப்பாகச் செய்தி போடவேண்டும் என்கிற ஆசையில், அவர் சொல்வதைப் பத்திரிகைகள் அப்படியப்படியே வெளியிட்டுவிட்டதில், மற்றவர்களின் கண்களுக்கு அவர் கர்வியாகிவிட்டார்.

அவரே பேச்சின் நடுவே சொன்னார்... "நான் ஒரு குழந்தைய்யா! யாருகிட்டே என்ன பேசணும்னு எனக்குத் தெரியமாட்டேங்குது. எதையாவது சொல்லிடறேன். அவங்களும் அதை அப்படியே டி.எம்.எஸ். இப்படிச் சொன்னார், அப்படிச் சொன்னார்னு கொட்டை எழுத்துல போட்டுடறாங்க. ரெண்டு பக்கத்துலயும் மனக் கசப்பு வளர்ந்துடுது!"

உண்மைதான். டி..எம்.எஸ். 86 வயதுக் குழந்தை!

"நான் பாட வந்த காலத்துல எனக்கு மாச சம்பளம் அம்பது ரூபா! 'அடிமைப் பெண்' படம் வரைக்கும் நான் ஒரு பாட்டுக்கு வாங்கின தொகை 500 ரூபாய்தான்னா நம்புவீங்களா? அப்பெல்லாம் பின்னணிக் குரல், இசைக் கருவிகள்னு எல்லாம் ஒரே டிராக்குல பதிவாகும். இப்போ மாதிரி தனித்தனியா எடுத்துக் கோத்துக்க முடியாது. மூச்சைப் புடிச்சுக்கிட்டுப் பாடுவேன். பாட்டு முடியிற சமயத்துல, கூடப் பாடுறவங்களோ, இசைக்கருவி வாசிக்கிறவங்கள்ல யாராவதோ தப்பு பண்ணிட்டா போச்சு..! மறுபடியும் முதல்லேர்ந்து பாடியாகணும். இது மாதிரி ஏழெட்டு தடவை பாட வேண்டியிருக்கும். ஒரு பாட்டுப் பாடத்தானே 500 ரூபா? நான் ஒழுங்காத்தானே பாடினேன்? நீங்க பண்ணின தப்புனாலதானே ஏழு தடவை பாடினேன்? அப்ப எனக்கு ஏழு 500 ரூபாய் தரணுமா, இல்லையா? கேக்கத் தெரியலேய்யா அப்ப எனக்கு. கொடுத்ததை வாங்கிட்டுப் போய்ப் பாடிக் கொடுப்பேன்!" என்கிற உதடு பிதுக்கிக் குழந்தை போல் முறையிடும் டி.எம்.எஸ்ஸுக்கு அடிமனதில் உள்ளூர இன்னமும் அந்த ஆதங்கம் இருப்பதில் வியப்பில்லை... 'என்னதான் உயிரைக் கொடுத்துப் பாடினாலும், கதாநாயக நடிகர்களோ திரையுலகமோ தன்னைச் சரியாகக் கௌரவிக்கவில்லையே!'

அதற்கு ஒரு பெரிய முற்றுப்புள்ளி வைக்கும் விதமாக, இதுவரை எந்தப் பாடகருக்கும் இப்படி ஒரு கௌரவம் கிடைத்ததில்லை என்கிற விதமாக, டி.எம்.எஸ்ஸின் வாழ்க்கைச் சரிதத்தை 'இமயத்துடன்...' என்கிற தலைப்பில் டி.வி. சீரியலாக எடுத்துக்கொண்டு இருக்கிறார் டைரக்டர் விஜய்ராஜ். டி.எம்.எஸ்ஸின் பரம ரசிகரான இவர் தனக்கு வந்த சினிமா வாய்ப்புகளையெல்லாம் உதறிவிட்டு, கிட்டத்தட்ட ஏழு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இதில் முழு மூச்சாக இறங்கியிருக்கிறார்.

"டி.எம்.எஸ். ஐயா 'பெண்ணரசி'ங்கிற படத்துல முதன்முறையா ஒரு சின்ன வேஷத்துல தலைகாட்டியிருக்கார்னு கேள்விப்பட்டேன். தாடியும் மீசையுமா பிச்சைக்காரன் போல பாட்டுப் பாடிட்டு நடந்து வருவார். அந்த நெகடிவ் இங்கே எங்கே தேடியும் கிடைக்கவே இல்லே. ரொம்ப முயற்சி பண்ணினதுல மலேசியாவுல ஒரு இடத்துல இருக்குன்னு தெரிஞ்சுது. உடனே ஓடினேன். அரும்பாடுபாட்டு அந்த க்ளிப்பிங்ஸைக் கொண்டு வந்தேன்.

வெறுமே ஐயாவைப் பேச வெச்சு, 'அன்னிக்கு இன்னாருக்காக இப்படிப் பாடினேன், இப்படி ஒரு கேரக்டர்ல நடிச்சேன்'னு சொல்ல வெச்சு எடுத்துடலாம்தான். ஆனா, அது சுவாரஸ்யமா இருக்குமா? 'பெண்ணரசி'யில நடிச்சிருக்கார்னு சொன்னா, அந்தப் படத்தை ஜனங்களுக்குக் காண்பிச்சாதானே வெயிட்டா இருக்கும்! இப்படி ஒவ்வொண்ணும் ஒவ்வொரு மூலையிலே இருக்க, ஓடி ஓடிச் சேகரிச்சதுல வருஷங்கள் ஓடிப்போச்சு! மாடர்ன் தியேட்டர்ஸ், பட்சிராஜா பிலிம்ஸ்னு அந்தந்த இடங்களுக்கே ஐயாவை அழைச்சுச்கிட்டுப் போய்ப் படமாக்கியிருக்கோம். பட்சிராஜா பிலிம்ஸ் இருந்த இடமெல்லாம் அப்போ லீஸுக்கு எடுத்திருந்த இடங்கள்தான். இப்போ அதன் உள்ளே யாருமே போகமுடியாது. வெறுமே வெளியே இருக்கிற போர்டைத்தான் பார்க்கமுடியும். அப்படியான இடங்கள்ல கூடக் கஷ்டப்பட்டுப் போராடி அனுமதி வாங்கிப் படப்பிடிப்பு நடத்தியிருக்கோம். என் மனசுக்குத் தொண்ணூறு சதவிகிதம் திருப்தியா வந்திருக்கு" என்றார் விஜய்ராஜ்.

"ஒரு சரித்திரத்தைப் பதிவு செய்கிற அருமையான காரியம் இது! ஒரு சகாப்தத்தைப் பதிவு செய்கிற பெரிய வேலை! பெரிய விஷயம். கோடிக்கணக்கான டி.எம்.எஸ். ரசிகர்கள் சார்பில், உங்கள் முயற்சி பெரு வெற்றி அடையணும்னு வாழ்த்தறேன்" என்றேன்.

கலைஞர் மு.கருணாநிதியின் மகன் மு.க.அழகிரி டி.எம்.எஸ்ஸின் தீவிர ரசிகர். விஜய்ராஜ் இப்படி ஒரு முயற்சியில் இருப்பதை அறிந்ததும் உடனே கூப்பிட்டு, 'நல்ல காரியம்! பிரமாதமா எடுங்க. கலைஞர் டி.வி-யில் போட ஏற்பாடு பண்றேன்'னு உற்சாகம் கொடுத்திருக்கிறாராம். டி.எம்.எஸ்ஸின் பரம ரசிகன் என்கிற முறையில் அழகிரிக்கு என் நன்றிகளை மானசிகமாகத் தெரிவித்துக் கொண்டேன்.

'சாப்பாட்டு நேரமாக இருக்கிறது. பார்த்துவிட்டு, மரியாதைக்குச் சில நிமிடங்கள் பேசிவிட்டுக் கிளம்பிவிடலாம்' என்றுதான் நினைத்துக்கொண்டு வந்தேன். ஆனால், 12 மணிக்கு ஆரம்பித்த உரையாடல், இரண்டரை மணிக்குதான் முடிந்தது. சற்றும் சளைக்கவில்லை டி.எம்.எஸ்.! விட்டால் இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் கூட உற்சாகமாகப் பேசுவார் போல இருந்தது. எனக்குமே ஆசைதான்! ஆனால், ஒரு பெரியவரை பசி வேளையில் சாப்பிட விடாமல் பேசிக்கொண்டு இருக்க, மனசுக்குக் கஷ்டமாக இருந்தது.

"மதுரையில எனக்குப் பிரமாண்ட பாராட்டு விழா நடத்தப்போறதா சொல்லியிருக்கார் அழகிரி. அதுக்கப்புறம் இந்த சீரியல், கலைஞர் டி.வி-யில் ஒளிபரப்பாகும். ஆண்டவன் என் சவுண்ட் பாக்ஸை இப்பவும் ஆரோக்கியமா வெச்சிருக்கான். அதான், இன்னும் பாடிக்கிட்டிருக்கேன். அதைக் கேட்டு என் ரசிகர்கள் சந்தோஷமா வாழ்த்துறாங்க. அந்த வாழ்த்துதான்யா என்னை நோய் நொடியில்லாம காப்பாத்திக்கிட்டு வருது!" என்று நெகிழ்ச்சியாகச் சொல்லி வழியனுப்பி வைத்தார் டி.எம்.எஸ்.

பிரியாவிடை பெற்றுக் கிளம்பினோம்.

- ரவிபிரகாஷ்.
பின்குறிப்பு:
டி.எம்.எஸ் அவர்களைப் பார்த்துப் பேசிவிட்டு வந்ததற்கு (அது ஒரு புதன்கிழமை) மறுநாளிலிருந்து, ஒரு அவசர வேலை காரணமாக ஒரு வார காலத்துக்கு நான் விடுமுறையில் இருந்தேன்.

இரண்டாம் நாள், வெள்ளிக்கிழமை காலையிலிருந்து என் மொபைல் அடித்துக்கொண்டே இருந்தது. காலையில் இரண்டு மூன்று தடவை, பிற்பகலில் இரண்டு மூன்று தடவை, மாலையில் இரண்டு மூன்று தடவை என ஒரு குறிப்பிட்ட எண்ணிலிருந்து போன் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது.

பொதுவாக, என்னோடு அவசர அவசியமாகத் தொடர்புகொள்ள வேண்டியவர்கள் அனைவரின் எண்களையும் என் மொபைலில் ஸ்டோர் பண்ணி வைத்திருப்பேன். அப்படியான எண்கள் ஒலித்தால் மட்டுமே மொபைலை எடுத்துப் பேசுவேன். இதர எண்கள் வந்தால், பேசமாட்டேன். விடுமுறையில் இருந்தால், இதுதான் என் வழக்கம்.

அன்றும் அப்படித்தான், எடுக்காமல் இருந்துவிட்டேன்.

சாயந்திரம் ஆறு மணி வாக்கில் டைரக்டர் விஜய்ராஜ் பேசினார். "சார், டி.எம்.எஸ். ஐயா அவங்க காலைலேர்ந்து உங்களோடு பேசணும்னு உங்க மொபைலுக்குத் தொடர்பு கொண்டாராம். 'ரிங் போகுது, எடுக்கவே இல்லையே?'னு இப்போ என் கிட்டே கேட்டார். அவரோட நம்பர் தரேன், பேசறீங்களா?" என்று டி.எம்.எஸ். அவர்களின் மொபைல் எண்ணைக் கொடுத்தார்.

அவசரமாக வாங்கி, கால் ரெஜிஸ்டரில் பதிவாகியிருந்த மிஸ்டு கால் எண்ணோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்தேன். இரண்டும் ஒன்று!

எனக்குச் சொரேல் என்றது. 'ஐயோ! என் அபிமான டி.எம்.எஸ். அவர்கள் என்னோடு பேச விரும்பி, நான் எடுக்காமல் இருந்துவிட்டேனே!' என்று என் புத்தியை நானே நொந்துகொண்டு, உடனடியாக டி.எம்.எஸ்ஸுக்குப் போன் போட்டேன்... எதற்காக என்னோடு பேச விரும்பியிருப்பார் என்று யோசித்தபடியே! ஒருவேளை, 'வழக்கம்போல மனம் திறந்து எல்லாவற்றையும் கொட்டிவிட்டேன். எக்குத்தப்பாக பத்திரிகையில் எதுவும் போட்டுடாதேய்யா!' என்று கேட்பதற்காக இருக்குமோ?

எதிர்முனையில் ரிங் போய் எடுக்கப்பட்ட மறுகணம், நான் பேசத் தொடங்குவதற்கு முன்பாகவே, "ரவிபிரகாஷய்யா... வணக்கமய்யா!" என்று டி.எம்.எஸ். முந்திக்கொண்டார்.

"ஐயா! எப்படி நான்தான் பேசறேன்னு..." என்றேன்.

"உங்க நம்பரைத்தான் என் மொபைல்ல ஸேவ் பண்ணி வெச்சிருக்கேன்ல! நீங்களும் இப்போ நமக்கு வேண்டியவராயிட்டீங்கள்ல?" என்றார். தொடர்ந்து...

"ஒண்ணுமில்லே! நீங்க எழுதுன லெட்டரைப் படிச்சேன். என் பாடல்களைப் பத்தி சிலாகிச்சு, என்னமா எழுதியிருக்கீங்க! என் பாடல்களை எவ்வளவு அனுபவிச்சுக் கேட்டிருந்தா, இவ்வளவு பெரிய லெட்டரை எழுதியிருப்பீங்க! நீங்க போட்டிருக்கிற லிஸ்ட்ல இருக்கிற அதே பாடல்கள்தான் எனக்கும் பிடிக்கும். அதைச் சரியா வரிசைப்படுத்தி எழுதியிருக்கீங்க. என் மேல எவ்வளவு அன்பும் அபிமானமும் வெச்சிருக்கீங்க! உங்களை மாதிரியான ரசிகர்களை அடைஞ்சதுதான்யா இந்தப் பிறவியிலே நான் செஞ்ச பாக்கியம்! அதுக்கு நன்றி சொல்லத்தான்யா போன் பண்ணினேன்!" என்றார் நெகிழ்ச்சியான குரலில்.

இவரா கர்வி? இவரா அகம்பாவி? மதுரை சௌந்தரராஜப் பெருமாள் மீது சத்தியமாகச் சொல்லுவேன், 'நிச்சயமாக இல்லை!'

வருட வரும் பூங்காற்றையெல்லாம் கொஞ்சம்….

Posted by Jayashree Govindarajan under சமகால இலக்கியம் :), சொந்தக் கதை, தமிழ்ப்பதிவுகள், பொதுவானவை | குறிச்சொற்கள்: சுஜாதா, பிறந்தநாள் |
No Comments

‘சின்னி இறந்திருந்தாள்’ன்னு உங்களோட ஏதோ ஒரு தொடர்கதையோட கடைசி வரிபடிச்சு அழுதது மட்டும் தான் நினைவிருக்கு. அந்தக் கதை நினைவில்லை. வீட்டுல திட்டு, அதோட கதை புஸ்தகமெல்லாம் கட். பொதுவாவே கதை புஸ்தகம் படிச்சா படிப்பு கெட்டுப் போயிடுங்கற ‘ஆசாரமான’ குடும்பம். இதுக்கப்பறம் அக்கம்பக்கம் வாங்கிப் படிக்கக் கூட தடை. அப்படியும் விடலை. ரெண்டுவீடு தள்ளி ஒருத்தங்க வீட்டுக்கு சாயங்காலமா குழந்தையைக் கொஞ்சற மாதிரி போய் விகடன், குமுதம், கல்கின்னு உங்களோட எழுத்தை மட்டும் டக்னு திறந்து படிச்சுட்டு (இதுக்கு லஞ்சமா குழந்தையை தூளில ஆட்டிகிட்டே படிக்கணும். ஆனா அது எப்பவும் பிடிச்ச வேலைதானே. அதனால டபிள் பெனிஃபிட் ஸ்கீம்ல சந்தோஷமா செய்வேன். வெளிலேருந்து எங்கம்மா குரல்கொடுத்தா, ‘அவ தூளி ஆட்டிகிட்டிருக்கா, குழந்தை தூங்கற நேரமில்லைன்னு சொன்னா கேட்டாதானே’ன்னு பாப்பாவோட அம்மா பதில் சொல்லிடுவாங்க. அதெல்லாம் படிக்கற பத்து நிமிஷம் மட்டும் தான். படிச்சு முடிச்சதும் குழந்தையோட அம்மா அலற அலற பாதி தூக்கக் கலக்கத்துல இருக்கற குழந்தையை அப்படியே அள்ளிகிட்டு, ஓடீடுவேன் எங்கவீட்டுக்கு.

படிக்கறது ஒரு சுகம்னா அதைவிட பதின்மவயசுல(இப்பவும் தான்) அதகளமான கூட்டத்துல அதைப் பேசிகிட்டே இருக்கறது அதைவிட சுகம். அப்படித்தான் எனக்கு RSV வாத்தியாரோட ட்யூஷன் பிடிக்க ஆரம்பிச்சது. எங்க வீடு மாதிரி புத்தகங்களுக்குத் தடை எல்லாம் என் ஃப்ரெண்ட்ஸ் வீடுகள்ல இல்லை. அவங்கல்லாம் காலைலயே படிச்சுட்டு வந்து ட்யூஷன் நேரத்துலயே பேசி முடிச்சுடுவோம். சாயங்காலம் நான் திருட்டுப் புத்தகம் படிக்கறது சும்மா ஒரு எக்ஸ்ட்ரா வாசிப்பனுவத்துக்குத் தான். க்ளாஸ்ல உங்களைப் பத்தி பேசுகிட்டிருக்கும்போது RSV, “ரெங்கராஜன் என்னோட ஸ்கூல்மேட். கிரிக்கெட் போட்டியெல்லாம் அடையவளஞ்சான் வீதிக்கு வந்து விளையாடுவான். எங்காத்து கீழ்ரூம் ஓரத்துல சாத்திவெச்சிருக்கற பேட்(bat) ரெங்கராஜன் விளையாடினதுதான்”னு சொன்னதும் நம்பமுடியாம(அவர் வயசென்ன, உங்க வயசென்ன?) ஆனா சந்தோஷமாயிட்டேன். ஒருநாள் அடக்கமுடியாம அவங்கவீட்டு வாசப்பக்க கீழ இருட்டுஉள்ல ஜன்னலை ஒட்டி சாத்தி வெச்சிருந்த பேட்டை வெளித் திண்ணைலேருந்து ஜன்னல் வழியா கையை உள்ள விட்டு தொட்டுப் பார்க்க நினைச்சு உள்ள கையை விட, அதுக்குள்ள RSV இறங்கிவர, அவசரத்துல கையை வெடுக்குனு எடுக்க.. போகும்போது கை எப்படி சுளுவா போச்சுன்னு தெரியலை. வெளில எடுக்கும்போது கை மட்டும்தான் வந்துது. வளையல் எல்லாம் உள்ளயே உடைஞ்சு கொட்டிடுச்சு. கொஞ்சூண்டு இரத்தம் வேற.

அப்படியே விட்டிருக்கலாம். வீதி பிஸ்தாக்கள்கிட்ட இதைச் சொல்லி பீத்திக்கணும்னு நினைச்சு விலாவாரியா சொல்லிட்டேன். ஆளாளுக்கு என்னை அழவெச்சுட்டாங்க. அவங்களுக்கெல்லாம் அவர் (பாய்ஸ் ஹைஸ்) ஸ்கூல் மேத்ஸ் வாத்தியாராச்சே.

“RSVஆ? அவர் பீலா விடுவாருன்னு தெரியும். அதுக்காக இப்படியா?”

“எந்த சுப்புணி பேட்டையோ தொட்டுட்டு… பாவம்டா.”

“அவர் சொன்னா இந்த கேப்ஸ் (கேப்ஸ்- KPVT யோட ஷார்ட் ஃபார்ம். இது எங்க வீதி குழூஉக்குறி) ஏன் நம்பணும்?”

“இல்லை, அவர் இதுக்கெல்லாம் பொய் சொல்ல மாட்டாரு. ரொம்ப நல்லவரு”ன்னு நான் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னதை யாரும் நம்பத் தயாரில்லை. அல்லது நம்பினாலும் என்னை ஓட்டியே தீரணும்னு முடிவா இருந்திருக்காங்களோ என்னவோ.

“இவகிட்ட நமக்கென்னடா பேச்சு. அந்த பேட்டை வாங்கி மேக்கை(make) பாத்தா தெரிஞ்சுட்டுப் போகுது. என்ன மரம், எந்தக் கடை, எந்த வருஷம் எல்லாம் சொல்லிடமாட்டோம்?”

பயந்துட்டேன். இவங்க வாத்தியார்கிட்ட கேட்டுடுவாங்கன்னில்லை. அது நீங்க தொட்டு விளையாடின பேட்டா இல்லாம இருந்துடக் கூடாதேன்னு. வீட்டு வாசல்ல அழுதுகிட்டிருந்ததைப்; பாத்து பாட்டி வந்து விசாரிச்சா. “அது என்ன நடந்துச்சுன்னா… உங்க பேத்தி…” ன்னு ஒருத்தன் விஸ்தாரமா சொல்ல ஆரம்பிக்க, என் அழுகைக்கு பயந்து இன்னொருத்தன் “வேண்டான்டா” ன்னு அவன் வாயைப் பொத்த, ‌அவன் அந்தக் கையையும் வலுக்கட்டாயமா தள்ளி, “உங்க பேத்தி டேஷ் டேஷ் டேஷ்..” ன்னு கத்திட்டுப் போனான்.

அம்மா வந்து அலட்சியமா என்னன்னு விசாரிச்சா. “வளையல் உடைஞ்சிடுச்சாம், திட்டுவீங்களோ?”ன்னு எவனோ எடுத்துக் கொடுத்தான். “ஆமா, போன மாசம் காதுல இருந்த தங்கத் தோடை தொலைச்சா. போன வாரம் வெள்ளிக் கொலுசைத் தொலைச்சா. அதுக்கே பாட்டியும் பேத்தியும் வெளிய சொல்லாம கமுக்கமா இருந்திட்டாங்க. கண்ணாடி வளையலுக்கா அழப்போறா இவ. அதெல்லாம் பசப்பு”ன்னு நல்லவேளை கண்டுக்கலை.

ஆனாலும் அப்றம் வந்த நாள்கள்ல இந்தப் பசங்கபோய் வாத்தியாரைக் கேட்டு அது நீங்க விளையாடினதில்லைன்னு ஆயிடுமோன்னு ஒரே பக்பக்தான். எங்கண்ணன் தான் தைரியம் சொன்னான், இவனுங்க எல்லாம் போய் கேக்கமாட்டாங்க. அவர் ரொம்ப ஸ்டிரிக்ட். அவரைப் பாத்தாலே டிராயரை நனைச்சுடுவாங்கன்னு. அதே கொஞ்சம் நிம்மதி. ஸ்கூல்ல அவர் பையன்கள் கிட்ட அப்படி ஸ்டிரிக்டா இருப்பாரோ என்னவோ எங்களை எல்லாம் ஒன்னும் சொல்ல மாட்டார். ‘அவருக்கு கல்யாணம் ஆகலை இல்ல‌. அதனால பெண்களை எப்படி டீல் பண்றதுன்னு அவருக்குத் தெரியாது. ஏதாவது சொன்னா எங்கயாவது அழுதுகிழுது வெச்சிடுவீங்களோன்னு பயப்படுவாரு’ன்னு ஒருத்தன் ஆரூடம் சொல்லியிருந்தான். இருக்கலாம். ஆனா அதை நான் தான் முழுமையா (மிஸ்)யூஸ் பண்ணின்டேன்.

ஆனா RSV அன்னிக்கி ஒருநாள் ஆர்வமா உங்களைப் பத்தி சொன்னதோட சரி. அப்றமெல்லாம் உங்களைப் பத்தி நாங்க பேசறதை வகுப்புல அனுமதிக்கவே இல்லை. அப்றம் கொஞ்சம் பொறுக்காம நீதான் எல்லாரையும் கெடுக்கறன்னு என்னை குறிப்பிட்டு சொல்லிகிட்டே இருந்தாரு. நமக்கு அதெல்லாம் ஒன்னும் உரைக்காதுன்னு வைங்க.

ஒருநாள் ____ குனிஞ்சு மெதுவா என் காதுல கிசுகிசுப்பா, இப்பல்லாம் உங்க பொழுதுபோக்கு வாக்மேன்ல பாட்டு கேட்கறதுதான்னு சொன்னா. “ஐயய்யோ காது சீக்கிரம் செவிடாயிடுமே!”ன்னு கொஞ்சம்- கொஞ்சம்னா பக்கத்துல எல்லாருக்கும் காது செவிடாகிற மாதிரி– சத்தமா என்னை மறந்து கத்திட்டேன். RSV சடக்னு சாக்பீஸை தூக்கி எறிஞ்சுட்டு கீழ விடுவிடுன்னு கோபிச்சுகிட்டுப் போயிட்டாரு. இதென்ன ஸ்கூலா, நாம போய் மன்னிப்பெல்லாம் கேட்டு திரும்பக் கூட்டி வர. நான் நல்லதாப் போச்சுன்னு தொடர்ந்து உங்க பேட்டியோட முழு விபரமும் கேட்டு தெரிஞ்சுகிட்டேன். (இப்ப இத்தனை வருஷம் கழிச்சு உங்களுக்கு உடம்புசரியில்லாம இருந்தபோது தேசிகன் உங்களைப் பார்த்துட்டு உடனே போன்செஞ்சு, “சார் ரொம்ப bore அடிக்குதுன்னு சொல்றாரு. வாக்மென்ல பாட்டு கேட்கறதுதான் ஒரே பொழுதுபோக்கு. அதுவும் என்னவோ சரியில்லயாம். காட்லெஸ் ஹெட்போன் கேக்கறாரு. சென்னைலயே கடைல தேடணும்”னு சொன்னபோது நெகிழ்ந்துட்டேன். நான் பயந்தமாதிரி உங்க காதுக்கு ஒன்னும் ஆகியிருக்கலை.)

எந்த ரியாக்ஷனும் எங்ககிட்ட இல்லாததாலே, RSV தானே மேல வந்து தூக்கி எறிஞ்ச சாக்பீசை கண்ல ஒத்திகிட்டாரு (பாவம்! ஆனா என்மேல என்ன தப்பு?). “நீ நாளைலேருந்து _______யோட டயத்துக்கு ட்யூஷன் வா. அவ தமிழ் மீடியம். ரெண்டு பேருக்கும் சேர்ந்து சொல்லிக் கொடுக்கறது எனக்கு கஷ்டம். ஆனாலும் அவ்ளோ கஷ்டமில்லைன்னு சொல்லிட்டாரு. ஒருவேளை இனிமே அப்படி எல்லாம் செய்யமாட்டேன், இங்கயே இருக்கேன்னு சொல்வேன்னு நினைச்சிருப்பாரோ என்னவோ. நான் நடக்றது நடக்கட்டும். நாம கெட்டதோட சந்திரபுஷ்கரணியையும் சேர்த்துக் கெடுத்துடலாம்னு தயாராயிட்டேன். அதெல்லாம் சரியா வராது. ரொம்ப அறுக்கும். வேற ஏதாவது யோசிக்கலாம்னு மத்த ஃப்ரெண்ட்ஸ் சொன்னாங்க.

மறுநாள் அந்தப் பொண்ணை பேர் என்னன்னு (சும்மா. அதெல்லாம் தெரியாமலா இருக்கோம்.) கேட்டேன். வாத்யாரே பதில் சொன்னாரு. “அவ அதிகம் பேச மாட்டா”ன்னு உபரி வாக்கியம் வேற. கடுப்பாயிட்டேன். “சரி, பேசவேண்டாம் ஒரு பாட்டு பாடேன்”ன்னு சொன்னேன். “எனக்கு கர்நாடிக் தான் தெரியும். உங்களுக்கு(?!) அதெல்லாம் புரியாது”ன்னு அந்தப் பொண்ணு சொன்னதை நான் மன்னிச்சுட்டேன். ஆனா மூணே நாள்ல அந்தப் பொண்ணு என் நண்பன் ஒருத்தனை யாருக்கும் தெரியாம கல்யாணம் செஞ்சுகிட்டு ட்யூஷனையே நிறுத்தினதைத்தான் அவரால மன்னிக்கவே முடியலை பாவம்! :)))))

அப்றம் என்ன, நான் என் ஜோதில கலந்து, வழக்கம்போல கலக்க ஆரம்பிச்சுட்டேன். RSV திட்டாட்டாலும் அப்பப்ப பாராளுமன்ற ஸ்பீக்கர் மாதிரி அமைதி காக்க வேண்டிகிட்டே இருப்பாரு. நாங்களும் உறுப்பினர் மாதிரி வெளிநடப்பெல்லாம் செய்யாம ரணகளப் படுத்திகிட்டிருந்தோம். எல்லா வாத்யார்களையும் போலவே, “போன செட் கொஞ்சம் பேசுவாங்களே தவிர ரொம்ப ஸ்மார்ட். படிப்புன்னு வந்தா அசத்திடுவாங்க”ன்னு அடுத்து வந்த செட்கிட்ட புகழ்ந்துகிட்டிருந்தாராம். காரணம், அவர் நிஜமாவே அருமையா மேத்ஸ் சொல்லித் தருவாருங்கறதுதான். RSV வீட்டு மாடிரூம் சுவர்களும், கீழ அடையவளஞ்சான் மதில் சுவர், ஹெட்போஸ்ட் ஆபிஸ் பக்கம் எல்லாம் இன்னும் கூட உங்க கதைகளையோ உங்களைப் பத்தியோ என் குரலை எதிரொலிக்கலாம். இத்தனை வருஷம் கழிச்சும் அங்க போகும்போது ரொம்ப சின்ன பொண்ணா ரொம்ப உற்சாகமா ஆயிடறேன்.

=====

எப்படி இருந்தாலும் நான் குழந்தையா இருந்தபோது ‘நாராயணன்’ங்கற பேர் எப்படி எங்கவீட்டுல எல்லாருக்கும் அலர்ஜியோ அப்படி பதின்ம வயசுக்கு மேல ‘சுஜாதா’ங்கற பேர் அலர்ஜியாயிடுச்சு. ஸ்கூல், காலேஜ் கட் அடிச்சுட்டு சினிமா எல்லாம் ஓக்கே, கதைபுக் படிக்கக் கூடாதுங்கறது என்ன லாஜிக்னு எனக்கு இன்னும் புரியலை. அதை விட நாமதான் ஸ்கூல் போயிடறோம். அப்பக் கூட கடமையா அம்மா ஏன் அக்கம்பக்கம் கூட புக்ஸ் வாங்கிப் படிக்கறதில்லைங்கறது என் ஆச்சரியமாவும், நாம வீட்டுலயே புக்ஸ் வாங்கலை. ஆனா இவ எங்க எப்படி படிக்கறாங்கறது அம்மாவோட ஆச்சரியமாவும் தொடர்ந்து இருந்துகிட்டே இருந்தது. முடிஞ்சவரைக்கும் அடக்கியே வாசிப்பேன். ஆனாலும் அதை இத்தனை வருஷம்கழிச்சு கிளறிட்டேன்.

2005 ஜூன்ல ஸ்ரீரங்கத்துலேருந்து இரண்டு நாள்ல மும்பை கிளம்பணும். எல்லாம் தயார். கண்ணுல லேசர் சிகிச்சை; அதனால இடைல ரெண்டுநாள் மட்டும் கொஞ்சம் ஓய்வு. மதியம் 3 மணிக்கு கரண்ட் போயிடுச்சு. கரண்ட் போனா ஊர் ஏன் இப்படி ஒரு அமைதியாகுது தெரியலை. அப்பா அடுத்த ரூம்ல ஏதோ பீரோவை குடைஞ்சுகிட்டிருந்தாரு. அம்மா கூடத்துல தரைல உட்கார்ந்து அரிவாள்மணைல பீன்ஸ் நிதானமா காம்பு, நார் நீக்கி திருத்தறா. எதுவும் செய்யத் தோணாம அம்மா மடில போய் படுத்துக்கறேன்.

“போய் தலைகாணியை வெச்சுப் படு. திருத்தற இடத்துல..”

“போம்மா”

“கண்ல என் கை பட்டுடப் போறதுடா. தள்ளிப் படேன்.”

“போம்மா”

உலகத்துலயே எந்த ஈகோவும் பார்க்காத அனுமதி தேவை இல்லாத ஒரே இடம் எந்தக் காலத்துலயும் அப்பா அம்மா மடிதான்.

“கண் ஆபரேஷன் ஆனதால இன்னிக்கு வெளில போக முடியலையாக்கும். இல்லைன்னா அப்பாவும் பொண்ணும் வெயில் வீணாப் போறதேன்னு திரிலோக சஞ்சாரம் கிளம்பியிருப்பீங்க”

“ஆபரேஷன்னு சொல்லி கேவலப்படுத்தாத. சின்ன சிகிச்சை. நான் என்ன பாட்டிமாதிரி கண்ல பச்சைத் திரை கட்டிகிட்டா உட்கார்ந்திருக்கேன்?”

“வேண பணத்தை கொட்டி அழுதிருக்கு. அப்றம் என்ன சின்ன சிகிச்சை?”

“போம்மா”

“போம்மா போம்மான்னுண்டிரு. கண் ஒன்னுதான் அழகா இருந்தது. அதையும் கெடுத்துண்டாச்சு. உன் வயசுல எல்லாம் நான் எப்படி இருந்தேன்!”

“என்னோட எல்லா வயசுலயும் நீ இதையேதான் சொல்லிகிட்டிருக்க. சும்மா விடாத. நீங்களெல்லாம் சின்ன வயசுலயே எப்படி இருந்தீங்கன்னு சார் சொல்லிட்டாரு”

“சாரா? யாரு அது?”

இதுதான் எனக்குப் பிரச்சினை. உங்களை சுஜாதான்னு பெண்பேர்ல கூப்பிடப் பொருந்தலை. ரெங்கராஜன்கற பேர் ரொம்ப அந்நியமா இருக்கு. சார்னு சொன்னா அது நீங்க மட்டும்தான். மற்ற ஆண்கள் யாரையும் நான் அப்படி கூப்பிடறதில்லை. நான் பேர் சொல்லி அவங்களைக் கூப்பிடறதை செரிக்கமுடியாத ஆண்களைக் கூட அவங்க பேரோட சார், அல்லது எக்ஸ்க்யூஸ்மீ இப்படியே ஒப்பேத்திகிட்டிருக்கேன். என்னைத் தெரிஞ்சவங்களுக்கு நான் சார்னு சொன்னா அது நீங்கதான்னு புரியும். அப்படிப் புரிஞ்சுக்காதவங்களைப் பாத்தா கோபமா வருது. அம்மாவோட இன்னொசன்ஸ்(அல்லது இக்னரன்ஸ்) எப்பவும் போல மன்னிச்சுட வேண்டியதுதான்.

“எங்கவீதி (கீழச்சித்திரை வீதி) பொண்ணுங்க எல்லாம் அவ்ளோ சிலாக்கியமா இருக்காது. ப்ரோட்டீன் சத்து குறைஞ்ச பொண்ணுங்க”ன்னு எழுதியிருக்காரு.

“ஏய், அவர் யாரைச் சொன்னாரோ, அந்தாள் காலத்துல நம்பாளு வயசுக்கே வரலை”– அடுத்த ரூம்லேருந்து அப்பா.

அப்பா எங்க பேச்சை கேட்டுகிட்டிருக்காரு. அதைவிட அதிர்ச்சி. நீங்க என் அம்மா அப்பாவை விட வயசுல பெரியவரு. இது எனக்குத் தெரிஞ்சதுதான்னாலும் என் மனசுல பதிஞ்சதே இல்லை. இதை எப்படிச் சொல்றதுன்னு தெரியலை. அதெப்படி வயசு தெரியும் ஆனா தெரியாதுன்னு சொல்ற. உளறாதன்னு எல்லாரும் சொல்றாங்க. எனக்குத் தெரியலை. நிறைய சந்தர்ப்பங்கள்ல உங்க வயசை யாராவது சுட்டும்போது அல்லது நிகழ்வுகள் குறிக்கும்போது எனக்கு இன்னும் அதிர்ச்சியாவேதான் இருக்கு. ஃபோன்ல நீங்க என்கிட்ட பேசும்போது உங்க‌குர‌ல் அதைவிட‌ மோச‌மா குழ‌ந்தையோட‌ உற்சாக‌த்தோட‌ இருந்த‌து.

[அம்பலம் சாட்ல ஒருதடவை ஹரியண்ணாவுக்கு 'நாட்கள்' குறிச்சு நீங்க சொல்லிகிட்டிருந்தபோது அப்படித்தான்-- நாங்க எல்லாம் மரியாதைகொடுக்கற ஹரியண்ணாவே ஏன் உங்ககிட்ட இப்படி ஏதோ பெரியவர்கிட்ட பேசறமாதிரி மரியாதையா பேசறாருன்னு அதிர்ச்சியா இருந்தது. இதுமாதிரி பல சந்தர்ப்பங்கள். எனக்கெல்லாம் உங்களோட தடால் தடால்னு சண்டைபோட்டு எதிர்த்துப் பேசி கலாய்ச்சே பழகிடுச்சு.]

அம்மாவுக்கு இன்னும் யாருன்னு தெரியலை. ஆனா கோபமாயிட்டா. தான் சின்ன வயசுல ரொம்ப ரொம்ப அழகா இருந்ததா இன்னும் ஊர்ல சொல்ற காலத்துல இந்த கமெண்ட்.. “யார் சொன்னது?”

“எழுத்தாளர் சுஜாதா! :)”

“திமிருதான்!”

“என்ன திமிரு? :)) எப்பவுமே சட்டை மேல் பட்டனுக்கு ஊக்குதான் போடுவீங்களாமே வீதில. போடுவீங்களா இல்லையா? :))”

அம்மா அதுக்கு உடனே ஒன்னும் சொல்லலை. அம்மாவுக்கு கவிஞர் வாலி பத்தி கொஞ்சம் குறையுண்டு. கோமளத்து மாமியாத்து வாச திண்டுல உட்கார்ந்துண்டு, வெத்தலையும் புகையுலையும் போட்டு, துப்பிண்டு… சே ஒரு பொண்ணும் அந்தப் பக்கம் போகவர முடியாது. ஆனா பாவம், உன்னை விட்டா ஆளே இல்லைன்னு தட்டிவிட்டே சின்ன வயசுல ‘ரேடியோ மாமா’ நிகழ்ச்சி நாடகத்துலேருந்து ஹைஸ்கூல் நாடகம் வரைக்கும் ஸ்கிரிப்ட் எல்லாம் எழுதி வாங்கி நான் பேர் வாங்கிட்டேன்’னு கொஞ்சம் நன்றியுணர்வோட சொல்வா. ஆனா சுஜாதாங்கர பேர்ல எந்தக் கருத்தும் இல்லாம இருந்திருக்கா போல. நானாத்தான் நாறிட்டேன்.

திடீர்னு அஞ்சு நிமிஷ அமைதிக்கப்புறம் அம்மா, “அந்தாள் தன் மூஞ்சியை கண்ணாடில பாத்ததே இல்லையா? நட்டுவெச்ச நட்ராஜ் பென்சிலுக்கு கையும் காலும் ஒட்டவெச்ச மாதிரி இருந்துண்டு எங்களை கிண்டலாக்கும்!” [எனக்குத் தெரிஞ்சு உங்களுக்கு வந்த விமர்சனங்கள்லயே இந்தக் கோணத்து விமர்சனம்-- அதுவும் தெருப் பொண்ணுகிட்டேயிருந்து இதாத்தான் இருக்கணும். சே சே பாவம் சார் நீங்க. ஏதோ என்னாலானது. :))) ]

அம்மா ரொம்ப பாதிக்கப் பட்டுட்டாங்க போலன்னு தோணிச்சு. :)) எத்தனை வயசானாலும் ஆண்களோட இந்த மாதிரி கமெண்ட் பெண்களுக்கு தாங்கறதில்லைன்னு நினைச்சுகிட்டேன்.

“அதெல்லாம் சும்மா சொல்லாத. சார் சின்ன வயசுல சூப்பரா இருப்பாரு. இப்பத்தான் டயட்ல மெலிஞ்சிருக்காரு.”

“ஆமா, நீதான் பாத்த.”

“சரி நான் பாக்கலை. நீதான் சிறப்புத் தமிழ் எடுத்துப் படிச்சவள்னு பீத்திக்கற. நீயும் புத்தகங்களுக்கு எழுதியிருக்கலாமில்ல, கீ.சி.வீதி பாய்ஸ் எல்லாம் ப்லா ப்லா அவ்ளோ சுவாரசியம் இல்லைன்னு..”

“நீ எழுதுவ அப்படி எல்லாம்”:

“நான் எழுதமாட்டேன். ஆனா சார்கிட்ட அடுத்த சாட்ல எங்கம்மா மட்டும் அதுல விதிவிலக்கு. அழகோ அழகா இருந்தாங்கன்னு சொல்லிடறேன். போதுமா?”

“அப்படியே நீ உங்கப்பா ஜாடைன்னும் சொல்லிடு”

“அதெல்லாம் பிரச்சினை இல்லை. சாட் தானே. என் மூஞ்சி தெரியாது. :)”

“வெட்டி!”

“போம்மா”

அப்புறம் பேச்சே இல்லை. ஒரு கால்மணி நேரம் கழிச்சு மெல்ல திரும்பி அம்மாவைப் பாத்தேன். கைதான் காயை திருத்திண்டிருந்தது. முகமெல்லாம் வரிவரியா நினைவுகள் ஓடற மாதிரியே ஆழ்ந்த சிந்தனை. முழுமையா கீழச்சித்திரை வீதி நாள்களுக்குப் போயிட்டாங்க. அசைக்காம விழியை மட்டும் நகர்த்தி காயைப் பாத்தேன். 4, 5 பீன்ஸ்தான் பாக்கி இருந்தது. காய் தீர்ந்ததும் திரும்ப நிஜவாழ்க்கைக்கு வந்துடுவாங்களேன்னு கவலையா இருந்தது.

=====

jaysனு என் கையெழுத்தை வெச்சு என்னைக் கூப்பிடற ப்ரெண்ட்ஸ்லேருந்து விலகி, நீங்க சுருக்கி வெச்ச jsri ங்கற பேர்தான் என் அடையாளமும் ஐடி முகவரிகளுமா மாறி 5 வருஷமாச்சு. மரத்தடி, பதிவுகள், தமிழ் இணையம்னு வாழ்க்கையே உங்க மூலமா மாறினாலும், என்னவோ இணையத்துல எல்லாருக்கும் என்னைத் தெரிஞ்சப்பறம், அம்பலம் சாட் எல்லாம் பொதுவுல வர ஆரம்பிச்சதும், பொதுவுல சாட் செய்றதுல என் அந்தரங்கம் பாதிக்கப்படறமாதிரி இருந்தது. இனிமே சாட்டுக்கு வரமாட்டேன், வருவேன் பேச மாட்டேன், இல்லைன்னா சொந்தப் பேர்ல வரமாட்டென்னு மாத்தி மாத்தி பாடாப் படுத்தி லெட்டர் போட்டாலும், “I understand”, “I guessed that much”, “I know” மாதிரி ஒருவரி பதில். ஆமா, நாம இல்லைன்னு தான் குறையுதான்னு சும்மா பாத்துகிட்டு நான் பேசாம இருந்தாலும் என் புனைப்பெயரைக் கூப்பிட்டு இழுத்துவெச்சு ரெண்டு மூணு கேள்வி, விசாரிப்பு… (’கண்டுகொண்டேன்”னு சொல்ற மாதிரி)… உஷா சந்திச்ச போது நான்னு நினைச்சு நீங்க பேச ஆரம்பிச்சதா சொன்னதும் மனசுக்குள்ள படபடத்த பட்டாம்பூச்சியை, தீவிர ரசிகைகள் நேர்ல சந்திக்கமாட்டாங்கன்னு சொல்லிச் சொல்லியே அடக்கிட்டேன்.

உங்க மேல நிறைய அன்பும் மரியாதையும் வெச்சிருந்தும் ஏன் எப்பவும் சண்டை போடற மாதிரியே இருந்தேன்னு தெரியலை. எனக்கு இன்னொரு வாய்ப்பு கிடைச்சா சமத்தா இருப்பேன்னு தோணுது.

“சார், நானும் மரபுக் கவிதை எழுதக் கத்துக்கப் போறேன்”

“நீ மரபு மீறாம சரியா எழுதலாம். ஆனா அது கவிதையாங்கறதுக்கு நான் கியாரண்டி இல்லை. :)”

இதுக்கே வீம்பா கத்துக்கணும்னு தோணித்து.

“என்னவோ சொன்னீங்களே, என் வெண்பாவுக்கு மரத்தடில பரிசு கிடைச்சிருக்கு”

“என்ன பரிசு?”

“நமக்குத்தான் எப்பவும் இரண்டாம் பரிசே பிடிக்காதே”

“முதல் பரிசா. வாழ்த்துகள்”

“இல்லை. :(( அதை “கொங்குதேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி” ரேஞ்சுல கடைசில யாரோ ஒரு புலவர் வந்து எழுதி வாங்கிட்டு போயிட்டாரு”

“??”

“மூணாவது பரிசு”

“ஹா ஹா”

“பரவாயில்லை”

“btw jsri, regarding your venbas they were quite competent but not brilliant.”

“பரவாயில்லை”

“perhaps the last line was restrictive”

“பரவாயில்லை”

“I am looking for Venbas with innovative mix of modern words and topics”

“தேவையில்லை. எனக்கு மரபு சொல்லிக் கொடுத்த கனடா பசுபதிங்கறவரே நல்லாருக்கு. எனக்கு நம்பிக்கையா இருக்குன்னு சொல்லிட்டார். அது போதும்.”

” “

(என் ஈகோவை இட‌றிவிட்ட‌ ஸ்மைலி)

“உங்களைக் கூடத்தான் எல்லாரும் மரபுக்கு விரோதின்னு சொல்றாங்க”

“யார் சொல்கிறார்கள்?”

“எல்லாப் பெரியவங்களும்தான்”

“யார் பெரியவர்கள்?”

“(ஙே.. நீங்கதான் எல்லாரையும் விட பெரியவரா?) ஐ மீன் இணையத்துல என்னை விடப் பெரியவங்க… மரபுல எல்லாம் எழுதி முடிச்சாச்சுன்னெல்லாம் ஸ்டேட்மெண்ட் விட்டீங்களாமே”

“அவர்களை பசித்த புலி தின்னட்டும். நான் பதினான்கு வயதிலிருந்தே ‘மரபுநேசன்’ என்கிற பெயரில் மரபுக் கவிதைகள் எழுதிவருகிறேன்.” (அதெல்லாம் பேசும்போது நல்லா பேசுங்க. ஸ்டேட்மெண்ட் விடும்போது கோட்டை விட்டுடுங்க.)

அநேக நேரங்கள்ல பதில் சொல்றதும், உங்க தனிப்பட்ட செய்கையும் வேறயாவே இருக்கு. என்னாலயே இன்னும் முழுமையா புரிஞ்சுக்க முடியலை. நாய் மட்டும் ஏன் நன்றியுள்ளதா இருக்குன்னு கேட்டா, “அதைத் தனியாக் கூப்பிட்டுக் கேட்டா எல்லாம் ஒரு சர்வைவலுக்குத்தான்னு சொல்லும்”னு அலட்சியமா/நகைச்சுவையா பதில் சொல்றீங்க. 2003ல சுதந்திர தினத்தன்னிக்கு என்ன செஞ்சுகிட்டிருந்தீங்கன்னு(ரொம்ப முக்கியம்) மறுநாள் உங்க ரசிகர் ஒருத்தர் கேக்கறாரு, “நேத்தி என் வளர்ப்பு நாய்க்கு இறுதிநாள். முழுநாளும் அதுகூடவே ரெண்டுபேரும் இருந்தோம். வேற எதுவும் ஓடலை. ரொம்ப துக்கமா இருக்கு”ன்னு ஃபீலிங்ஸ் விடறீங்க.

ப‌த்ரி ப‌திவுக‌ளை ப‌டிக்க‌ச் சொல்லி எனக்கு அறிமுகம் செஞ்சீங்க. அதெல்லாம் ஒன்னும் புரியவே இல்லை. தமிழே இல்லை, உவ்வேக். எனக்கு ஒன்னுமே புரிலயலை. இன்னும் எத்தனை பேர் இப்படி கிளம்பியிருக்காய்ங்களோ”ன்னு நான் சொன்னதை மறுத்து, “அசடு, அது உலக இணையத் தமிழ் மாநாடு பதிவுகள். ரெகுலர் படி”ன்னு நிறைய சிபாரிசு செஞ்சீங்க. என்னை உருப்படியா ஒரு 15, 20 பதிவுகளை சுட்டி எடுத்து அனுப்பச் சொன்னீங்க. ஆனா பொதுவுல பதிவுகளைப் பத்தி வேற கமெண்ட் வெச்சீங்க. அதுலயும் அப்ப எனக்கு பெரிய மாற்றுக்கருத்து இல்லைன்னு வைங்க.

விஷ்ணுபுரம் 14 பக்கம் தாண்டலைன்னு சொல்லிகிட்டிருந்தீங்க. அப்ப 15 பக்கம் தாண்டினா நான் உங்களைவிடப் பெரியாளான்னு கேட்டதுக்கு ‘நிச்சயமா’ன்னு சொன்னீங்க. ஆனா படிச்சுட்டு, ஜெயமோகன்கிட்ட தனிப்பட்ட முறைல அந்த நாவலுக்கான உங்க மறுப்பை சத்தமில்லாம ஆனா அழுத்தமா சொல்லியிருக்கீங்க. கிரேட். இவ்ளோ பிரபந்தங்கள் மேல ஈடுபாட்டோட இருக்கறவரு எப்படி கனிமொழி, கமலஹாசன்னு நட்பா இருக்காருன்னு எல்லாரும் கேக்கறாங்க. (கனிமொழி, ‘திருப்பாவையை எரிச்சுடுவாங்களா?’ன்னு காஃபி வித் அனு’ல கேக்கறாங்க) அதுக்கும் இதுக்கும் குழம்பத் தேவை இல்லைன்னாலும் உங்க மறுப்பை தேவையான இடங்கள்ல, மத்தவங்ககிட்டயும் சொல்லாம இருந்திருக்க மாட்டீங்கன்னு இப்ப நம்பறேன். வேணா, எல்லாருக்கும் ஜெயமோகன் மாதிரி அதை பொதுவுல ஒத்துக்கற நேர்மை இல்லாம இருக்கலாம். இன்னும் வாழ்நாள் முழுக்க தெரிஞ்சுக்க உங்க ஆளுமைல பாக்கி இருக்குன்னு தான் தோணுது. நல்லவேளையா அதையெல்லாம் பகிர்ந்துக்கவும் எப்பவும் எனக்கு ஆள் இருக்கு.

=====

கல்யாணத்துக்கப்புறம் படிக்க புக்ஸ் இருந்தது; கட்டுபாடு இல்லை; ஆனாலும் ஏதோ குறை. அது என்னன்னா அதைப் பேசி பகிர்ந்துக்க ஆள் இல்லாதது. பக்கத்துவீட்டுல ஜேஎஸ்ராகவன் இருந்தாரு. உங்களைப் பாத்தேன், பேசினேன்னெல்லாம் சொல்வாரே தவிர ஒன்னும் சுவாரசியம் இல்லை. பெரிய பீத்தல்னு விட்டுடுவேன். வாழ்க்கையே மாறிப்போச்சுன்னு நினைச்சுகிட்டிருக்கும்போது தான் அந்தப் புதையல் கிடைச்சது. மதியம் இரண்டு மணிக்கு போஸ்ட் பாத்துட்டு குட்டிப் பாப்பாவைக் கொஞ்சிண்டே இரண்டாவது மாடி ஏறும்போது அந்தப் பொண்ணு விடுவிடுன்னு இறங்கிண்டிருந்தா. வேலைக்குப் போற அவசரம், ஹேண்ட்பேக், கைல கர்ச்சீப், அதோட அந்தப் புக்– ‘பதவிக்காக’. மனசுக்கு முன்னால மூளை சட்டுனு முழுச்சுண்டுடுத்து. பதவிக்காக ஹீரோ என்னோட நிஜ ஹீரோவாச்சே.

“இந்தப் புடைவை ரொம்ப நல்லா இருக்கு. அதைவிட நீங்க கட்டிகிட்டிருக்கறது”

சடேர்னு நின்னா. “அப்படியா, எனக்கு இது அவ்ளவா பிடிக்காது.” (அப்பாடீ, எனக்கும்தான் பிடிக்கலை. ஒரே டேஸ்ட்.)

அது என்ன புக்? ஓ பதவிக்காகவா. யார் எழுதினது? நான் இன்னும் (பதினஞ்சாவது தடவை) படிக்கலை. படிக்கலாமா?

“ம். லைப்ரரி புக்தான். சுஜாதாவோடது (அதுசரி, எனக்கேவா?)” உடனே கைல கொடுத்தா. ‘பரவாயில்லை, உனக்கும் டேஸ்ட் இருக்கு’ மாதிரி ஒரு பார்வை. இறங்கிப் போயிட்டா.

அடுத்த தடவைலயே, “அதென்ன அப்படி கேவலமான டிசைன்ல ஒரு புடைவை. வெள்ளைப் புடைவைல பெரிய பெரிய கிளி. இதெல்லாம் எப்படி வாங்கணும்னு தோணும்?” அப்படீன்னு நான் பொட்டுனு கேட்க, இரண்டு பேரும் இணைஞ்சு சிரிச்ச சிரிப்புல பிசிறே இல்லை.

கல்யாணம் ஆனாலே எந்தப் பொண்ணும் வீட்டுக்காரர் வேலை, பிரமோஷன், குழந்தைவளர்ப்பு, ஸ்கூல், , சாக்ஸ் எப்படி வாஷ் பண்றது, அசைன்மெண்ட், யூனிஃபார்ம், பெடிக்யூர்னு மட்டும் பேசி, கேள்விகேட்டு, திரும்பத் திரும்ப என்னை வீட்டுக்குள்ளயே இருக்கற உணர்வைத் தர பெண்களுக்குள்ள எனக்கான ஃப்ரெண்ட். எப்ப என்ன கேப்பான்னே தெரியாது. ஆனா அதெல்லாம் மேல சொன்னவைகள்ல வராது. இதே கருத்தையே என்னைப் பத்தி அவளும் சொன்னது தான் அதைவிட ஆச்சரியம்.

சென்னைல எதிர்த்த ஃப்ளாட்தான். ஆனாலும் மெனக்கெட்டு ஆபிஸ்போய் அங்கேருந்து ஃபோன் பண்ணித்தான் பேசுவா.

95ஆ, 96ஆ சரியா நினைவில்லை. பாஜக அரசு நம்பிக்கை இல்லாத் தீர்மானத்துமேல பாராளுமன்றத்துல பேசுகிட்டிருக்கறது அப்ப லைவா டிவில. பாராளுமன்றம் எல்லாம் இப்படி பார்க்கமுடியும்னு நினைச்சுக்கூட பார்க்காத நாள்கள்ல அது எனக்கு ரொம்ப அதிசயம். ஆட்சி கவிழப் போறது. அத்வானி ஒளஒளாங்காட்டிக்குப் பேசிகிட்டிருக்காரு. ஆனாலும் பரவசமா பாத்துகிட்டிருக்கேன். திடீர்னு ஃபோன்.

“டீவி பாக்கறியா?”

“பின்ன?”

“அத்வானிக்கு பின்னால ரெண்டாவது லைன்ல யாரு? புதுசா இருக்கு”

“ஏதோ மகாஜன். ஸ்கூல் வாத்தியார். பிரம்பு வெச்சிருப்பாரு.”

“ஓ. எப்படி இந்தக் கோஷ்டிகளைத் தெரிஞ்சுவெச்சிருக்க?”

“புதுசு இல்லை. கொஞ்சநாள் முன்னால டெபோனர்ல அண்ணன் பேட்டி வந்திருந்தது”

“டெபோனருக்கும் பாஜக மகாஜன் அண்ணனுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?” (மற்ற பெண்களா இருந்திருந்தா, நான் அதைப் படிக்கறேன்னு கூட சொல்லிக்க முடியாது.)

“மரத்தைப் பத்தி எல்லாம் சொல்லி முடிச்சுட்டு, ‘அப்படியாப்பட்ட மரத்துல மாட்டைக் கட்டலாம்’னு சொல்ல முடியாதா? அப்படித்தான். சினிமா எல்லாம் குடும்பத்தோட நடுக் கூடத்துல உட்கார்ந்து நெளியாம பாக்கற மாதிரி இருக்கணும்னு திருவாய் மல‌ர்ந்திருக்காரு.”

“எங்க? டெபோனர்லயா?”

“யா யா”

“அதுசரி!”

:)))))))))

நாங்க வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுத்த முறையைப் பொருத்த வரைக்கும் எந்தப் புள்ளிலயுமே சேரமுடியாது. இவ்வளவு முரண்களோடயும் ஆனா எப்பவும் யாரைப் பத்தியும் எதைப் பத்தியும் பேசக்கூடிய ஒரு ஃப்ரெண்டு கிடைச்சது, எங்க ரெண்டுபேரையும் தனித்தனியா பிரிச்சுகூட வேற யாரும் யோசிக்கமுடியாத அளவுக்கு எங்களுக்கு நடுவுல இருந்த/ இருக்கற/ இருக்கப் போகிற ஒரே கயிறு நீங்கமட்டும்தான்.
“நேத்தி நான் எடுத்து வந்த புக் படிச்சுகிட்டிருக்கியா?”

“ம். 58ம் பக்கம்?”

“என்ன சொல்லியிருக்கான்?[கான் - உங்களைத்தான். பின்ன? :)].

….
….

“என்ன நடை இல்லை? எவ்ளோ அறுவையான மேட்டர் எல்லாம்கூட இவ்ளோ அழகா சொல்ல வருது. சரியான பொறுக்கி.” (பொறுக்கி - பொர்க்கி மாதிரி ஒலிக்கணும். சார்-க்கு எப்படி அதோட அர்த்தம் போச்சோ அதுமாதிரி பொறுக்கிக்கு அர்த்தமும் அழகுமே மாறிப் போச்சு.) “இந்தாளு வரலைன்னா நாம ________, ______ களையெல்லாம் படிச்சுகிட்டிருக்கணும். எவ்ளோ கொடுமையா இருந்திருக்கும்?”

:)))))))

அநேகமா எங்க பேச்சு எங்க ஆரம்பிச்சாலும் உங்ககிட்ட வந்து முடிஞ்சுடும் அல்லது அதோட நின்னுடும். அதைவிட பேச ஒன்னும் உலகத்துல ஸ்பெஷலா விஷயமே இல்லாத மாதிரி.

உங்க உடல்நிலை மோசமானதும் இப்ப இணையத்துல இருக்கற யாரையும் விட என் ட்யூஷன் ப்ரெண்ட்ஸோ அல்லது இவளோ பக்கத்துல இருந்தா எப்படி இருக்கும்னுதான் நினைச்சுகிட்டிருந்தேன். காலைலேருந்தே அழுதுகிட்டிருந்தாலும் இரவு செய்திகேட்டதும், ‘இந்த தேசிகனுக்கு ஏதாவது உளறிகிட்டே இருக்கணும். அப்படி எல்லாம் எதுவும் நடக்கவே முடியாது. ஏதாவது மிராகிள் நடக்கும்’னு நம்பினேன். முதல் SMS இந்த ப்ரெண்ட்கிட்டேயிருந்து– “i could hear you weeping dear. enough of it please. on duty. ‘ll talk to you after 12 midnight”

ஆனா நினைச்ச மாதிரி அது ஆறுதலா இல்லை. ஐயய்யோ இது உலகத்துகே இப்ப தெரிஞ்சுபோச்சு. இனிமே எதுவும் மாத்த முடியாது. எல்லாரும் அஞ்சலின்னு பதிவு போடுவாங்களேன்னு பதறிட்டேன். யாரோடயும் பேசப் பிடிக்கலை. முக்கியமா இணையத்துல. பெருசா எதுலயோ தோத்துப் போன மாதிரி. ரூம்ல போய் கதவை சாத்திகிட்டேன். இணைய‌மும் ந‌ண்ப‌ர்க‌ளும் ரொம்ப அந்நியமா தெரிஞ்சாங்க. ஆனா ஆச்சரியமா எங்கப்பா, அம்மா தொலைப்பேசி சொன்ன ஆறுதலும், கோவிந்த் தனக்கு ஃபீவர்னு சொல்லி லீவ் எடுத்து கவனிச்சுகிட்டதும் நான் கொஞ்சம்கூட எதிர்பாராத‌ ஆனா தேவையான ஆறுதலா இருந்தது.

“நம்ப முடியுதா பாரு. அந்தாளுக்கு எனக்குத் தெரிஞ்சு 35 வயசு ஆச்சு. அப்றம் வருஷா வருஷம் அதே தானே வயசாச்சு. எப்படி திடீர்னு 73 ஆகும்?”

எங்க ரெண்டுபேரையும் எல்லாரும் ‘two hearts that beat as one’ன்னு சொல்வாங்க. அதை அன்னிக்கிதான் அவ்ளோ நிச்சயமா உணர்ந்தேன். எனக்கும் தெரியலைன்னு கதறமட்டும் தான் முடிஞ்சது. நீங்களாவது சொல்லியிருக்கலாமில்ல. அழுது அழுது கண் வீங்கி, டாக்டர்கிட்ட காண்பிச்சு, ஜுரம் வந்து அடுத்த இரண்டுநாள் நினைவில்லாம போனது ரொம்ப நல்லாதாப் போச்சு. நடப்பு எதுவும் என் கவனத்துக்கு வரலை.

தாயோடு
அறுசுவை போகும்;
தந்தையோடு
கல்வி போகும்
குழந்தையோடு
பெற்ற செல்வப் பெருமை போகும்;
செல்வாக்கு
உற்றாரோடு போகும்;
உடன்பிறந்தாரோடு
தோள் வலிமை போகும்;
……
……
எல்லாம் இருக்க,
போடா (பொர்க்கி)
உன்னோடு இளமை போச்!

எனக்கு உங்களைமாதிரி வாக்மேன்ல பாட்டுக் கேட்கறேன்னு காதுக்குள்ள பாட்டை நேரடியா ஊத்தறதெல்லாம் பிடிக்காது. இசை என்னைச் சுத்தியிருக்கற காத்துல கலந்து, குழைஞ்சு அதுவா என் காதுகளையும் தொட்டுப் போகணும். நிறைய பாட்டு உங்களுக்குப் பிடிச்சவைகளை அப்பப்ப நீங்க சொல்லியிருந்தாலும், இப்ப கொஞ்சம் மட்டும்….

* நித்யஸ்ரீ மகாதேவனோட வீச்சான சாரீரம் இந்தப் பாட்டுக்கு அழகைச் சேர்த்திருக்கலாம். ஆனா அந்தச் சாரீரமும் கர்நாடக இசையுமே இறுதில திரும்பச் திரும்பச் சொல்லும் பல்லவியோட சங்கதியில அவ்ளோ மென்மையா கேட்கவேண்டிய கேள்வியோட பாவத்தை நீர்த்துப்போகச் செஞ்சுடுதோன்னு எனக்கு ஒரு எண்ணம்.

* டிஜிடலில் செதுக்கிய குரல்னு உண்மையிலேயே சொல்லலாம். காதல்ல்ல்ல்…. னு பாடும்போது போத்தலிலிருந்து ஒயினை கோப்பைகள்ல நிரப்பற ஒலி மாதிரி….. உங்களாலதான் இப்படி எல்லாம் யோசிக்கமுடியும்.

* சாத்திரம் மீறிய கீர்த்தனம்…

* உங்களுக்குப் பிடிச்சதுங்கற காரணத்தைவிட இந்தப் பாட்டுக்கு இன்னொரு பெருமை— நீங்க கடைசி வரை காதலிச்சு கைவிடாம வெச்சிருந்த மிஸ் தமிழ்த்தாய்க்கு இந்தப் பாட்டால அங்கீகாரமும் பெருமையும் கிடைச்சது. இந்தப் படத்தோட இந்திப் பதிப்புக்கு பாடல் எழுத ஆரம்பிச்ச கவிஞர், தமிழ்ல பல்லவியோட முதல் வரி அர்த்தம் மட்டும் கேட்டே, “தமிழ் மொழியில் இவ்வளவு ஆளுமையும் சாத்தியமும் இருக்கா?”ன்னு ஆச்சரியப்பட்டு பாராட்டினாராம். ஆனா இப்ப எனக்குக் கேக்கும்போதெல்லாம் மனம் அதிருது.

இன்னிக்கி பிறந்தநாள்னு உங்களுக்குப் பிடிச்ச இந்தப் பாட்டெல்லாம் காத்துல ஓடவிட்டுகிட்டு நான் ஸ்ரீரங்கத்துலதான் இருப்பேன். எனக்குத் தெரியும் நீங்க இனிமே எப்பவுமே ஸ்ரீரங்கத்துல தான் இருப்பீங்க. உங்களுக்கும் இதெல்லாம் கேக்குமா?

பி.கு:

1. ‘சுஜாதா என்றதும் உங்களுக்கு நினைவில் வருவது?’ன்னு தமிழோவியத்துக்காக bsubra ஒரு கடிதத்துல கேட்டிருந்தாரு. ஏதாவது ஒன்னு ரெண்டா இருந்தா சொல்லலாம். இருந்தாலும் அந்த ஒத்தை வார்த்தை இந்தப் பதிவுல இருக்குன்னே நினைக்கிறேன்.

2. சாருநிவேதிதா, உங்களை மாதிரி எழுத்தாளரைப் பத்தி எழுதும்போது உங்க எழுத்துலேருந்து எதையெல்லாம் எடுத்துகிட்டோம், கத்துகிட்டோம்னு தான் எழுதணும்னு சொல்றாரு. அப்டியாங் சார்? நீங்களும் எவ்வளவோ முயற்சி செஞ்சு கதைக்கு knot, டிரிக் எல்லாம் சொல்லி என்னை எழுது எழுதுன்னு சொன்னீங்க. நான் எழுதினேனா? நான் என்ன எழுத்தாளரா? இல்லை எல்லாரும் வாத்தியார்னு கூப்பிடற மாதிரி உங்க மாணவியா? ஒரு ரசிகையா எனக்குத் தோன்றதைத்தானே சொல்லமுடியும். நீங்க இருந்து உங்ககிட்ட சாருவைப் போட்டுக் கொடுத்தா, “அதெல்லாம் தேவை இல்லை. நீ பாட்டுக்கு நினைக்கறதை எழுது அவரை அப்றம் அடிச்சுடலாம்!”னு சொல்வீங்க இல்ல, இப்பவும் அப்படி சொல்லுங்க.

3. என்னவோ எல்லாரும் நினைச்சதை எல்லாம் வார்த்தைல கொண்டுவர முடிஞ்சா எவ்ளோ நல்லா இருக்கும்னு சொல்றாங்க. நான் நினைவுகள் எல்லாம் வார்த்தைகள்ல வந்துடக் கூடாதேன்னு ரொம்ப வடிகட்டி வடிகட்டி எழுதியிருக்கேன். அதே தலைப்பு.

Essays

இன்னிசை சகாப்தம் டி.எம்.எஸ்.!

சந்தித்தேன் பாட்டுத் தலைவனை!

வருட வரும் பூங்காற்றையெல்லாம் கொஞ்சம்….