Books List 13

“ஏன் படிக்கிறேன்?” என்று ஒரு கேள்வியைத் தன்னையே கேட்டுக் கொண்டு அதற்கு பதில் தந்திருக்கிற ஆர்வி, உங்கள் காரணங்களையும் சொல்லுங்களேன் என்று கேட்டிருக்கிறார். நமக்கு நீளமான பின்னூட்டங்களை எல்லாம் போடுவதில் ஒன்றும் பிரச்சினை இல்லை- அதற்கு பாதிக்கப்பட்ட பதிவர்களே சாட்சி. வேறு ஒரு காரணம் இருக்கிறது. அதைப் பின்னால் சொல்கிறேன்.

ஆர்வி, தான் புத்தகங்களின் மூலம் ஒரு நிறைவை அடைவதாகவும், அதனால்தான் படிப்பதாகவும் ஒருவாறு கூறுகிறார். அப்படி அவர் நிறைவை உணரும் தருணங்கள்-

• மனிதனின் உச்சங்களை, அதீத உணர்ச்சிகளை உண்மையாக காட்டும்போது
• சிந்திக்க வைக்கும்போது
• ஒரு புதிய உலகம் கண்முன்னால் விரியும்போது
• முடிச்சுகள் பர்ஃபெக்டாக அவிழும்போது
• வாய் விட்டு சிரிக்கும்போது

நேர்வதாகப் பட்டியலிடுகிறார். இவை தவிர, புத்தகங்கள் பகல் கனவுகளுக்கான ஜன்னல்களாகத் தன் சிறு வயதில் இருந்ததாகவும் சொல்கிறார்.

நமக்கு இவ்வளவு விவரமாக எழுத வராது- ஏதோ தெரிந்த வகையில் சொல்கிறேன்…

பேண்ட் தைக்கும்போது அதில், ஒரு இருநூறு பக்க அளவில் உள்ள ஒரு பேப்பர்பாக் புத்தகத்தை பதுக்கிக் கொள்ளுமளவுக்கு ஒருவாரான கொள்ளளவுள்ள பாக்கெட்டையும் வைத்துத் தைக்கும்படி தையல்காரரிடம் சொல்கிறவன் நான். இதுதான் ஆப்டிமம் சைஸ் என்று நினைக்கிறேன்.  ”இன்னும் பெரிதாகத் தைப்பதானால் அது கத்தி வைக்கிற உறை மாதிரி நீண்டு விடும், அப்புறம் முழங்கை வரை பாக்கெட்டுக்குள் விட்டுதான் உங்கள் புத்தகத்தைத் துழாவி எடுக்க வேண்டியிருக்கும், பரவாயில்லையா, தைக்கட்டுமா?” என்று ஒரு டைலர் கேட்டது நினைவிருக்கிறது.

டாய்லெட்டில் படிக்கும் நல்ல பழக்கம் ஒன்றை மட்டும்தான் கற்றுக் கொள்ளவில்லை, சாப்பிடும்போது ஆரம்பித்து பஸ்ஸில் ரயிலில் பயணிப்பது வரை எப்போதும் கையில், கையில் இல்லாதபோது பையில், ஒரு புத்தகம் இருந்து கொண்டே இருக்கிறது.

படித்ததெல்லாம் மறந்து போகும் என்கிற நிலையில் ஏன் படிக்கிறேன் என்பது குழப்பமாகத்தான் இருக்கிறது. புத்தகமும் கையுமாகத் திரிகிற என்னைப் பெரிய அறிவாளியாக இருப்பானோ என்று ஆரம்பத்தில் மலைப்பாகப் பார்க்கிறவர்களும், கொஞ்சம்போல பழகிய பின், “அட, இது புத்தகம் சுமக்கும் கழுதை!” என்று அடையாளம் கண்டுபிடித்து விடுகிறார்கள். இப்படி புத்தகம் சுமப்பதால் பெரிய லாபம் ஒன்றும் இல்லை என்று சொல்ல வந்தேன்.

படித்ததெல்லாம் மறந்து போய் விடுகிறது என்று சொன்னேன் இல்லையா? அது ஒரு பெரிய சங்கடம். இப்படிதான் ஒருவரது வலைதளத்தில், நான் Kazuo Ishiguro எழுதிய Artist of the Floating World Remains of the Day என்ற நாவலைப் படித்திருப்பதாகவும், அது மிகச் சிறந்த நாவல் என்றும் பின்னூட்டம் போட்டேன். அதைப் பற்றி மேலும் எழுதலாம் என்றால், சனியன், அது ஒரு பட்லரின் பார்வையில் எழுதப்பட்ட கள்ளச் சிரிப்பு வரவைக்கும் ஒரு நாவல் என்று மட்டும்தான் நினைவுக்கு வருகிறது. யார் யார் என்ன என்ன எப்போது எங்கு செய்தார்கள் என்கிற விஷயம் எல்லாம் மறந்து விட்டது. அப்புறம் கூகுள் பண்ணி ஒருவாறு விஷயத்தைத் தேற்றி பின்னூட்டத்தை நிறைவு செய்தேன் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

அதுவாவது பரவாயில்லை, நீல பத்மநாபனின் தலைமுறைகள் என்ற நாவலின் கெட்டி அட்டை மட்டும்தான் நினைவில் இருக்கிறது. அதன்கூட, “எழுதினா இந்த மாதிரிதான் எழுதணும்டா!” என்று என் தம்பியிடம் பேசிய வீர வசனம் வேறு அசந்தர்ப்பமாய் நினைவில் ஒட்டிக் கொண்டு எட்டிப் பார்க்கிறது- அவர் என்ன எழுதினார் ஏது விஷயம் என்று ஒன்றும் நினைவில் இல்லை. தலைமுறைகள், பழுது சொல்ல முடியாத நடையில் எழுதப்பட்ட நேர்த்தியான நாவல் என்று ப்ளர்ப்புத்தனமான ஒரு வாக்கியம் மட்டும் பளிச்சிடுகிறது, அது எங்கிருந்து வந்தது என்றுத் தெரியவில்லை.

சரி, படிப்பதால் என்னை யாரும் அறிவாளி என்றுக் கொண்டாடுவதுமில்லை, படித்ததெல்லாம் என்னை அறிவாளி ஆக்குவதும் இல்லை என்றால், எதற்காகப் படிக்கிறேன்?

அது ஒரு வகையிலான அடிக்ஷன், அது நம் இதயத்தின் கருணை ஊற்றுகளைத் திறந்து விடுகிறது என்பன சட்டென எனக்குத் தோன்றும் காரணங்கள். அதை விவரிக்க இப்போது நேரமில்லை, அலுவலகம் கிளம்ப வேண்டும். வந்து மிச்ச மீதியை வைத்துக் கொள்கிறேன்.

அதற்கு முன்பாக,  நண்பர் கிரியை, “ஏன் படிக்கிறேன்?” என்று தொடர் பதிவிட அழைக்கிறேன்- சுட்டியை அன்பர் ஆர்வியின் வலைதலத்துக்குத் தந்து அவரை ஊக்குவிக்க வேண்டும் என்பதுதான் என் ஒரே நிபந்தனை.

——————————————————————————

எங்கே விட்டேன் என்றே தெரியவில்லை, இருந்தாலும் பரவாயில்லை- விட்ட இடத்திலிருந்தே தொடருகிறேன்.

படிக்கப் பழகியவனுக்கு புத்தகங்கள் போதைப் பொருள் மாதிரி- மாதிரி என்ன, போதைப் பொருளேதான்.  ஒரு புத்தகப்புழு, புத்தகத்தைப் படிக்க ஆரம்பிக்கிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம், அப்போது அதன் மூளையில் என்ன நடக்கிறது?

அது வார்த்தைகளில் துவங்கி, வரிகளை மேய்ந்து, பத்திகளில் பாய்ந்து, பக்கங்களைத் திருப்பி, அத்தியாயம் அத்தியாயமாக புத்தகத்தினூடே துளைத்துக் கொண்டு போகும்போது, மூளை ஒரு உன்மத்த நிலை அடைகிறது. ஆமாம் நண்பர்களே, பசி தாகம் தவிர மற்ற அனைத்து கணங்களிலும் புத்தகத்தில் கண்ணைப் பதித்தவனது மூளை, அதற்கு சன்மானமாக இயற்கையாகவே ஓப்பியத்தை சுரந்து கொடுக்கிறதாம்.

நம்பிக்கை இல்லை என்றால், இங்கேயும் இங்கேயும் போய் படித்துப் பாருங்கள். இந்த ஓப்பியம் விஷயம் உண்மையாக இல்லாவிட்டால் என் மாறு கண்ணை வேறு எப்படி விளக்குவதாம்?

நான் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த காலம். இரவு வெகு நேரம் கதைப் புத்தகங்களைப் படித்துக் கொண்டிருப்பேன். தலைக்கு மேலே மங்கலாக நாற்பது வாட்ஸ் பல்பு தொங்கும். அந்த வெளிச்சத்தில் சீக்கிரமே களைத்து என் வலது கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் வர ஆரம்பித்துவிடும். அறிவுப் பசி/ ஓப்பிய வெறி அதற்கெல்லாம் அடங்குமா என்ன? வலது கண்ணை மூடிக் கொண்டு ஒற்றைக் கண்ணால் கதையைத் தொடருவேன். காலப்போக்கில் வலது கண் லேஜி ஐ ஆகி, இப்போது மாறு கண்ணாய் முழித்துக் கொண்டு நிற்கிறது.

ஏன் முழிக்கிறது என்று கேட்கிறீர்களா? இப்போதும் படிப்பதற்கு அந்தக் கண்தான் முந்திக்கொண்டு முன்னால் வருகிறது- மிகையாகப் பயன்படுத்தியதில் அதன் பவர் அதிகமாகி, இப்போது ஒரு அடிக்கு அப்பால் இருப்பதெல்லாம் மங்களம்தான். ஆனாலும்கூட இந்த அதிசயத்தைப் பாருங்கள், எதையாவது ரொம்ப ஆர்வமாக, ஆழ்ந்து படிக்கும்போது, கை தானாகவே புத்தகத்தை என் வலது கண்ணுக்கு ரொம்ப கிட்டே கொண்டு வந்து காட்டி விடுகிறது. இத்தனைக்கும் என் இடது கண் நன்றாகவே பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.

இப்படி வெறித்தனமாகக் கண் பார்வையை இழந்தது என்ன சாதனையை செய்வதற்காக என்று கேட்கிறீர்களா? சேஸ், லென் டீய்ட்டன் நாவல்கள் எல்லாம் ஒரு நாள் தீனிதான். லட்லம் வேண்டுமானால் ஒரு நான்கைந்து நாட்கள் தாக்குப் பிடிக்கலாம்- ஹ்ம்ம், அதெல்லாம் ஒரு காலம்.

புத்தகங்கள் ஒரு போதையாக இருந்தாலேயொழிய இப்படிப்பட்டத் தீவிர வாசித்தல் என் போன்ற குருவி மூளை இருக்கிறவனுக்கு சாத்தியமில்லை என்றுதான் தோன்றுகிறது.

உங்களில் சிலர், வாசிப்பு வேண்டுமானால் போதையாக இருக்கலாம், புத்தகமே போதை மருந்தாக இருக்குமா என்ன என்று சந்தேகப்படலாம். அவர்களுக்காக என் தாத்தாக்கள் இருவரை சாட்சி சொல்ல அழைக்கிறேன்.

ஒருவர், எப்போதும் புத்தகமும் கையுமாகத்தான் இருப்பார். அவரிடமிருந்து இன்று காலை வந்த குமுதம் விகடனை எல்லாம் பிடுங்குவது என்பது மனிதனால் ஆகாத காரியம். பயங்கரக் கோபக்காரர்.  ”சூ! சூ!” என்று அதை எடுக்கப் போனால் எங்களை நாயை விரட்டுகிற மாதிரி விரட்டுகிற அவராவது புத்தகத்தைப் படிப்பாரா என்றால், அதுதான் இல்லை. என்போல் அவர் கண்ணும் பழுதோ என்னவோ, யார் கண்டது? அவர் இந்தப் புத்தகங்களை வைத்துக் கொண்டு செய்கிற ஒரே காரியம் எப்போதெல்லாம் அபின் தேவைப்படுகிறதோ, அப்போதெல்லாம் தன் பக்கத்திலிருக்கிற புத்தகத்தின் பக்கங்களை பரபரவென்றுத் திருப்பி அதிலிருந்து கமகமவென்று கிளம்புகிற நறுமணத்தில் தன் மூக்கைப் புதைத்து ஆழ மூச்சிழுப்பார்.

நான் சொல்வது பொய் இல்லை என்பதை நிருபிக்க சா___, பா____, சி____ ஆகியோரை சாட்சிக்கு அழைக்கிறேன்.

நானெல்லாம் சாதாரண உபாசகன்- படித்தால்தான் அபின் கிடைக்கிறது.  இந்தத் தாத்தா இன்னும் கொஞ்சம் உயர்ந்த தளத்தை அடைந்த சாதகர்-  புத்தகங்களை முகர்ந்தே தனது அபின் தேவையைப் போக்கிக் கொண்டார். ஆனால் இன்னொரு தாத்தா இருக்கிறாரே, அவர் வாசித்தலின் உன்னத நிலையை அடைந்து விட்டவர்.

நான் சொன்னேனே சா___, அவன் ரொம்ப நாளைக்குக் கெஞ்சிக் கெஞ்சி அந்தத் தாத்தா பெட்டி பெட்டியாய் அடுக்கி வைத்திருந்த புத்தகங்களை ஒரு நல்ல நாள் அன்றைக்குக் கிளப்பிக் கொண்டு வந்து விட்டான். அந்த காலத்து ரீடர்ஸ் டைஜெஸ்ட் வெளியிட்ட புத்தக சுருக்கங்களின் தொகுப்பு. தடி தடியான புத்தகங்கள். அதன் நறுமணம் இப்போதும் நினைத்த மாத்திரத்தில் என் நாசியைத் தாக்குகிறது 

அது தவிர எட்கார் வாலஸ், பேர்ல் எஸ் பக், லெஸ்லி சார்ட்டரிஸ் என்று நிறைய புத்தகங்கள் (செயிண்ட்- நினைவிருக்கிறதா? நம் சூப்பர் ஸ்டார் நிச்சயம் அந்தப் புத்தகங்களைப் படித்துதான் தன் ஸ்டைலை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்க வேண்டும்: செயிண்ட்டும் சிகரெட்டைத் தூக்கிப் போட்டு வாயில் பிடிக்கிறவர்தான். ஒவ்வொன்றும் ரஜினிக்காகவே எழுதப்பட்ட சாகசக் கதைகள்). அவற்றைப் பிரித்துப் பார்த்தால்தான் அதிர்ச்சி.

பல புத்தகங்கள் படிக்கப்படவே இல்லை- அதையெல்லாம் அப்படியே அடுக்கி வைத்திருக்கிறார்!  அந்தத் தாத்தாவுக்கு ஆர்டர் பண்ணின புத்தகங்கள் வீட்டுக்கு வந்து அவற்றைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே அபின் கிடைத்திருக்கிறது- சாரூப்யம் என்று இதைத்தான் சொல்வார்கள் என்று நினைக்கிறேன்: புத்தகங்களைப் பார்வையாலேயே பருகுகிற உத்தம ஆராதகன் ஆகி விட்டிருந்தார் அவர்.

அவரோடெல்லாம் கம்பேர் பண்ணினால், அழுதுகொண்டே படிக்கிற நானெல்லாம் எம்மாத்திரம்! இன்னும் எத்தனையோ தூரம் போக வேண்டியிருக்கிறது என்று நினைக்கிறேன்.

சரி: பதிவு ரொம்ப நீஈஈஈளமாகப் போய் விடும் என்று பயமாக இருக்கிறது. புத்தகம் படிப்பது அபின் புகைப்பதற்கு சமம் என்று கடைசியாக சொல்லி விட்டு அடுத்த விஷயத்துக்கு வருகிறேன்.

புத்தகங்கள் நம் இதயத்தின் கருணை ஊற்றுகளைத் திறந்து விடுகிறது என்று சொன்னேனில்லையா? அது விளையாட்டாக சொல்லவில்லை.

—–

இது மிக சுவாரசியமான விவாதம்: ஸ்டீவன் பிங்க்கர் என்ன சொல்கிறாரென்றால், கற்காலத்தை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது நாட்பட நாட்பட வன்முறை மனித சமுதாயத்தில் குறைந்து வந்திருக்கிறதென்று- நாம் வாழும் காலம் ஒருவகையில் பொற்காலம். கேட்பதற்கு தப்பு தப்பாகத் தெரிந்தாலும் கட்டாயம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய கருத்து.

பிங்க்கர் ஏன் வன்முறை இப்படி குறைந்தது என்று விவாதிக்கையில் ஒரு கருத்தை முன் வைக்கிறார், பீட்டர் சிங்கர் என்ற தத்துவ மேதை (உண்மையிலேயே மேதைதான்) சொன்னது: என் குடும்பம், என் குடி, என் கிராமம், என்று விரிந்து கொண்டே வருகிற மனிதனின் உறவு வட்டம்தான் வன்முறையைக் குறைத்திருக்கிறது என்கிறார் அவர். இதற்கும் பல காரணங்கள். அவற்றில் ஒன்று, மனிதன் மற்றவர்களைக் குறித்து அறிய அறிய அவன் தனது கருணை வட்டத்தில் அவர்களையும் இணைத்துக் கொள்கிறான் என்பது. இதற்குப் பயணம், புத்தகம், போன்ற தொடர்பு சாதனங்கள் துணை செய்திருக்கின்றன என்று நினைக்கிறேன்.

எப்படி என்று கேட்கிறீர்களா? என் அனுபவம்தான்.

வில்லியம் சரோயன் என்று ஒருவர். ஆங்கிலத்தில் நிறைய எழுதி இருக்கிறார். எப்படியோ எனக்கு அவர் எழுத்தில் ஈர்ப்பு வந்து விட்டது- வில்லியம் சரோயன் எழுதிய ஒரு மேற்கோளை எழுதி வைத்து நினைவு வந்த போதெல்லாம் உருவேற்றி இருக்கிறேன்- இதுதான் அது: (இதை அப்புறம் தமிழாக்குகிறேன்)-IN THE DAYS OF YOUR LIFE, WILLIAM SAROYAN THE MAN THE WRITER. அற்புதமான சொற்கள், இல்லையா? ஏதோ ஒரு வேதத்தில் படித்த மாதிரி இருக்கிறது எனக்கு, இப்போது படித்தால்கூட.

ஆர்மீனியா பற்றி அவர் பக்கம் பக்கமாக எழுதியதைப் படித்த காரணத்தால் இன்றைக்கு அவர்கள் எந்த வம்பில் மாட்டிக் கொண்டாலும் எனக்கு முதலில் ஆர்மீனியர்கள் மீதுதான் ஐயோ பாவம் என்று தோன்றுகிறது.

இன்னும் இருக்கிறது- நாளைய சமையலுக்குக் காய் வாங்கிவரக் கடைக்குப் போக வேண்டும்.

வந்து தொடர்கிறேன். ஏண்டா கேட்டோம் என்று ஆர்வி அவர்கள் நொந்து கொள்ளப் போகிறார்- அதைப் பற்றி எனக்கென்ன கவலை? இத்தனை நேரம் படித்து விட்டீர்கள், இனியும் படிக்காமலா போய் விடுவீர்கள்!

———————————–

அடிப்படையில் நான் பிற்போக்குவாதி- உதாரணத்துக்கு ஒன்று சொல்கிறேன்- என் அலுவலகத்தில் உடன் வேலை செய்கிற ஒரு பெண் எனக்கு சரியாகக் காது கேட்காததைக் கருத்தில் கொண்டு, ஒரு அரை அடிக்கு தன் நாற்காலியை என்னருகேக் கொண்டு வந்தால், ஒரு ஐந்து பத்து நிமிட அவகாசம் தந்து விட்டு, குனிந்து எதையோ தேடுகிற சாக்கில் என் நாற்காலியை ஒரு அடி அப்பால் தள்ளிக் கொள்கிறவன். ஒன்றும் செய்ய முடியாது, சுபாவம் அப்படி.

ஆனால், எனக்கே ஆச்சரியமாக இருக்கிறது- Shakespeare in Love, The English Patient போன்ற திரைப்படங்களில் வருகிற கள்ள உறவுகள் பிரியும்போது என்னையும் மீறி என் கண்களில் இருந்து நீர் வடிகிறது. நிஜ வாழ்க்கையில் ஒன்று நடந்தால் அது தப்பு என்று சொல்லக் கூடியவன், திரைப்படத்தில் அதைப் பார்த்து, தப்பு செய்கிறவர்களுடன் எம்பதைஸ் செய்வது இலக்கியத்தின் ரசவாதம் என்றால் நான் சொல்வது சரிதானே? இப்போதெல்லாம் அரசல் புரசலாக அவன் அப்படி, அவள் இப்படி என்று கிசுகிசுக்கள் கிளம்பும்போது, “ஓஹோ, ஷேக்ஸ்பியர் செய்த மாதிரி செய்கிறார்கள் போல,” என்று அதை ஏற்றுக் கொள்கிற புனிதபிம்பம் புத்தகங்களில் தயவால் கிடைத்து விட்டது.

டேவிட் செடாரிஸ் என்று ஒரு எழுத்தாளர். ஓரினச்சேர்க்கையாளர். எழுதும்போதே இந்த வார்த்தையில்கூட ஏதோ தப்பு இருக்கிற மாதிரி தோன்றுகிறது- அது என்ன, பொறியாளர், ஆய்வாளர் மாதிரி ஓரினச்சேர்க்கையாளர்? அது ஒரு தொழிலா என்ன! செடாரிஸ் எழுதிய Dress your family in corduroy and denim என்ற தொகுப்பைப் படித்தபின் என்னால் ஓரினச்சேர்க்கையாளர்களை வெறுக்க முடியாது.

புத்தகங்கள், அன்னியர்களை நம்மவர்கள் ஆக்குகின்றன. அரசியல் the other என்று சொல்வோமே,  அப்படி வேண்டாதவர்களை அந்நியப்படுத்தி demonise செய்தால், புத்தகங்கள் அவர்கள் பார்வையில் உலகைக் காட்டி, அவர்கள் உணர்வுகளை நம்மை உணரச் செய்து, இவர்களும் நம்மைப் போன்றவர்கள்தான் என்ற புரிதலைத் தருகிறது- புத்தகங்களை ஒரு humanising agent என்று சொல்லலாம்.

டேவிட் செடாரிஸ் குறித்து ஒரு வார்த்தை- நான் அவர் எழுதியதை பெரும்பாலும் சிரிப்பும் சில சமயம் வருத்தமுமாகப் படித்தாலும், அவரை சாதாரண சிரிப்பு எழுத்தாளராகத்தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் எங்கோ ஓரிடத்தில் செடாரிஸ்தான் அ முத்துலிங்கம் அவர்களின் அபிமான எழுத்தாளர் என்று படித்தவுடன் என் அவதானிப்பில் செடாரிஸ் எங்கேயோ போய் விட்டார். எதற்கு சொல்கிறேன் என்றால், என்னதான் பிடித்து இருந்தாலும், ஒரு எழுத்தாளருடைய அருமை பெருமைகள் மற்றவர்கள் சொல்லித்தான் தெரிகின்றன.

ஆர்வி தான் புத்தகங்களை விரும்பிப் படிப்பதற்கு ஐந்து பாயிண்ட்டுகள் சொன்னார். என்னால் இரண்டுதான் சொல்ல முடிகிறது- அந்த இரண்டும் கூட காரணங்கள் அல்ல, நியாப்படுத்தல்தான்.

புத்தகங்கள் எனக்கு அபின் மாதிரி, புத்தகங்கள் எனக்கு எம்பதி உணர்வு தருகின்றன, ஒவ்வொரு புத்தகத்தையும் படித்து முடிக்கும்போது, என் கருணை வட்டம் முன்னை விட இப்போது இன்னும் சற்று விரிந்திருப்பதை உணர்கிறேன், என்றெல்லாம் சொல்ல முடியுமா என்ன! சொன்னால்தான் நம்பி விடப் போகிறீர்கள்.

புத்தகங்களை மேற்கொண்ட காரணங்களுக்காகப் படித்தது அந்தக் காலம். இப்போது இந்த மாதிரி யோசிக்க  ஆரம்பித்து விட்டேனா, புத்தகங்களைப் பொழுது போக்கவும் சந்தோஷமாக இருக்கவும் படித்த காலம் போய், வாசிப்பு அனுபவம் ஒரு அலுவல் போல் ஆகி விட்டது- அதாவது ஒன்றும் செய்யாமல் வெறுமே பிரசண்ட் சார் என்று இருக்கிறேன் என்பதை சொல்ல வருகிறேன். தற்போது படிப்பதற்காக எடுத்து வைத்து அட்டையைப் பார்த்து நான் திகைத்துக் கொண்டிருக்கிற புத்தகங்களின் லிஸ்ட் பாருங்கள்-

• Physics of the Impossible -A Scientific Exploration of the World of Phasers, Force Fields Teleportation and Time Travel, by Michio Kaku
• He Knew He was Right – The Irrepressible Life of James Lovelock, by John and Mary Gribbin
• The Brittanica Guide to The Ideas That Made the Modern World – The people, philosophy and history of the Enlightenment
• The Meaning of Everything- The Story of the Oxford English Dictionary, by Simon Winchester
• Symmetry- A Journey into the Patterns of Nature, by Marcus du Sautoy

இதில் எதுவாவது படிக்கிற மாதிரி இருக்கிறதா?  இதெல்லாம் பார்ப்பதற்குத்தான் வைத்திருக்கிறது என்பதை சொல்ல வேண்டுவதில்லை. முக்கி முனகி ஒவ்வொன்றையும் படிப்பதற்குள் போதும் போதும் என்று இருக்கிறது. புத்தகம் வாசித்தல் லேகியம் சாப்பிடுகிற மாதிரி ஆகி விட்டது.

முழுதும் அப்படித்தானா என்றால் அதுவும் இல்லை. இந்தப் பட்டியலில் விட்டுப் போன புத்தகங்கள் இவை-

• Guards! Guards! by Terry Pratchett
• On Beyond Zebra by Dr Seuss
• A Chilkdren’s Treasury of Milligan, Classic Stories and Poems by Spike Milligan

இவையெல்லாம் என்ன? ஐந்தாவது படிக்கிற என் மகனுக்கு நான் படித்துக் காட்டும் புத்தகங்கள். இரவு பாயில் படுத்துக் கொண்டு இதை நாங்கள் இருவரும் படிக்கிறோம்- அதாவது நான் படிக்கிறேன், அவன் எதுவும் சொல்லாமல் விரிந்த கண்ணும் திறந்த வாயுமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறான். கதையைப் படித்துக் காட்டுகிற வேகத்தில் நான் ஆவேசம், கெஞ்சல், கொஞ்சல் என்று நவரசங்களையும் என் குரலில் பிழிந்து காட்டி ஒரு புதிய உலகத்தை உருவாக்குகிறேன். சில சமயம் என் பையன் எப்போதோ தூங்கிப் போய்விட்டது (ஆமாம் சார், நான் என்ன சிவாஜியா என்ன- என் நடிப்பைப் பார்த்தால் கொட்டாவிதான் வரும். அதற்குத்தானே கதை சொல்கிறது!) லேட்டாகத்தான் தெரிகிறது- அடப்பாவி, இந்தக் கதையை உனக்காகத்தானா இத்தனை நேரம் படித்துக் கொண்டிருந்தாய்? என்று அந்த சமயம்தான் உரைக்கிறது.

உண்மைதான், கனவுகள் கலைந்துபோய் விட்ட இந்த நாட்களில், புதிய உலகங்களின் கதவுகள் அடைக்கப்பட்டு விட்ட நிலையில், என் மகன் மூலமாகத்தான் நான் இப்போது புத்தகங்களை உண்மையாகப் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இன்னும் ஒரு வருடமோ, இரண்டு வருடமோ, அதற்கப்புறம் இது முடியாது.

அந்த நாளை நினைத்தால் கஷ்டமாக இருக்கிறது- ஆனால் அதனால் என்ன? நீங்கள் இருக்கிறீர்களே!

யாரோ ஒருவர் விரிந்த கண்ணும் திறந்த வாயுமாக இதைப் படித்துக் கொண்டு இருக்கிறார் என்று நினைத்துக் கொண்டு மொக்கை போட வேண்டியதுதான். யார் கேட்கப் போகிறார்கள்!